ترکیب چندین هنر برای ساخت نیم ضریح خیمه گاه امام سجاد (ع) +تصاویر

به گزارش گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان؛ اسکندر قاسمی رئیس ستاد بازسازی عتبات عالیات فارس درودگری را به عنوان دومین هنر تخصصی نام برد و اظهار داشت: در این هنر بر روی چوب ساج توسط هنرمندان کارکشته و با تجربه هنر سنتی اسلامی پیاده می‌شود.

وی دلیل انتخاب چوب ساج را ماندگاری بالا، عدم پوسیدگی در مدت طولانی و عدم آسیب توسط موریانه عنوان کرد.

رئیس ستاد بازسازی عتبات عالیات فارس تصریح کرد: قلمزنی روی سطوح کار سومین هنر این هنرمندان بر روی نیم ضریح خیمه گاه است که از مس و نقره ساخته می‌شود و نقوش اسلیمی و خطایی و نقش‌های گل و مرغ متناسب با مفاهیم خاص امامت روی کار نقش می‌بندد و در نهایت نیز روی کار با آبکاری طلا جلا داده می‌شود.

رئیس ستاد بازسازی عتبات عالیات فارس قلمزنان چیره دست و ماهر شیرازی را متناسب برای انجام این کار دانست و گفت: این اساتید توانمند روزانه در کارگاه‌های این ستاد مشغول انجام فعالیت هستند و علاقه مندان می‌توانند به ستاد بازسازی عتبات عالیات فارس مراجعه و روند پیشرفت کار را از نزدیک مشاهده کنند. میناکاری و در ادامه اجرای خط بر روی مینا از اقدامات دیگری است که در مراحل بعدی قرار می‌گیرد و بیشتر برای داخل ضریح کاربرد دارد.

وی با اشاره به هنر خاتم کاری گفت: شیراز از دیرباز مهد هنر بوده و هنر خاتم کاری شیراز بهترین خاتم جهان است، در این راستا اساتید هنرمند و برجسته خاتم کار نیز در کارگاه ستاد بازسازی عتبات عالیات در سعدیه مشغول ساخت خاتم برای این ضریح هستند که برای مردم قابل مشاهده است.

گفتنی است؛ خاتم موج، گره هفت شمسه و عالم زر از برترین انواع خاتم سازی هستند که در این ضریح‌ها به کار می‌رود. رنگ آمیزی مرحله دیگری از این هنرهاست که با استفاده از پلی استر و رنگ‌های مخصوص بر روی خاتم استفاده می‌شود.

وی ادامه داد: نورافشانی داخل نیم ضریح نیز باید در مرحله بعدی صورت پذیرد که برای انجام آن بیش از 3 میلیارد تومان هزینه لازم است. در نهایت نیز در قسمت پایینی نیم ضریح هنر محجر کاری صورت گرفته و پس از آماده شدن به کربلا ارسال شده وبر روی خیمه گاه در مقام امام سجاد (ع) نصب می‌شود.

گفتنی است؛ حضرت علی بن الحسین، امام سجاد (ع) در ۵ شعبان یا 15 جمادی الاول سال 38 هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود و در دوازدهم یا هجدهم و بنا بر مشهور در 25 محرم سال 95 ه. ق در حدود 56 سالگی مسموم شده و به شهادت رسید. آن حضرت در واقعه کربلا 23 سال داشت، مرقد شریفش در مدینه در قبرستان بقیع کنار قبر امام حسن مجتبی (ع) است. دوران امامت ایشان که 35 سال بود، مصادف با دشوار‌ترین دوران ظلم و خفقان امویان (از یزید تا ولید بن عبدالملک) گذشت.

از آنجا که شهادت سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و یاران باوفایش از منظر عمومی، آثار ویرانگری برای حکومت بنی امیه داشت و مشروعیت آن را زیر سؤال برده بود و نیز برای اینکه این تراژدی غم بار به دست فراموشی سپرده نشود، امام چهارم با گریه بر شهیدان نینوا و زنده نگه داشتن یاد و خاطره جانبازی آنان اهداف شهیدان کربلا را دنبال می‌کردند.

انتهای پیام/