اولین فال حافظ به نام چه کسی رقم خورد؟

به گزارش خبرنگارحوزه میراث و گردشگری گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ فال حافظ همواره در مرکز توجه مردم ایران قرار داشته و با رسم و رسومشان گره خورده است؛ به نوعی که اقشار مختلف جامعه‌مان در هر جایی که باشند به هر بهانه تفألی به فال حافظ می‌زنند. آن‌ها باور دارند که حافظ از غیب خبر می‌دهد و می‌تواند سرنوشتشان را بازگو کند.

اقشار مختلف جامعه ایرانی تلاش می‌کنند که با تفألی که به دیوان حافظ می‌زنند، چراغی در دست بگیرند و جاده آینده را تا اندازه‌ای روشن کنند. آن‌ها باور دارند که فال حافظ با نوری که بر افکار توحیدپرستانه خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین محمد حافظ شیرازی پرتو افکنده، می‌تواند آینده نامعلوم را تا اندازه‌ای مشخص و روشن کند.

در این میان شاید این سؤال برای شما هم مطرح شده باشد که به راستی اولین فال حافظ به نام چه کسی زده شده و در چه زمانی گرفته شده است؟
ما نیز به دنبال یافتن پاسخ این سؤال متوجه شدیم که اولین فال حافظ ساعاتی پس از مرگ حافظ زده شده است. در این زمان افرادی مانع دفن حافظ در گورستان مصلی شدند و در همین زمان برخی از افراد تفألی بر دیوان حافظ زدند تا با راهنمایی خود حافظ مشکل را بر طرف کنند.

شایان ذکر است این افراد پس از نوشتن همه غزل‌های حافظ آن‌ها را در سبدی ریختند و سبد را در اختیار کودکی قرار دادند تا تفأل بزند. کودک با درآوردن کاغذی که بر روی آن غزل شماره ۷۹ نوشته شده بود، پرده از پاسخ حافظ به ریاکاران برداشت. در این کاغذ ابیات زیر نوشته شده بود:

«کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت
من و شراب فرح بخش و یار حورسرشت

گدا چرا نزند لاف سلطنت امروز
که خیمه سایه ابر است و بزمگه لب کشت

چمن حکایت اردیبهشت می‌گوید
نه عاقل است که نسیه خرید و نقد بهشت

به می‌عمارت دل کن که این جهان خراب
بر آن سر است که از خاک ما بسازد خشت

وفا مجوی ز دشمن که پرتوی ندهد
چو شمع صومعه افروزی از چراغ کنشت

مکن به نامه سیاهی ملامت من مست
که آگه است که تقدیر بر سرش چه نوشت

قدم دریغ مدار از جنازه حافظ
که گر چه غرق گناه است می‌رود به بهشت»

در تعبیر این ابیات چنین آمده است: «زمانی فرا رسیده است که همه چیز آنطور که تو می‌خواهی پیش می‌رود. پس صدمه‌ای به آن نزن و کار‌ها را خراب مکن. اگر لطمه‌ای به کار وارد کنی آنچنان پشیمان می‌شوی که هیچگاه خود را نخواهی بخشید. از دشمنت کمک مخواه که او صلاح تو را نمی‌خواهد. هر چند که همه چیز آشفته و به هم ریخته است، ولی نگران نباش اوضاع این‌گونه نخواهد ماند.»

با توجه به آنچه در متن غزل آمده، به نظر می‌رسد حافظ این شعر را در اردیبهشت ماه سروده است.

انتهای پیام/