۷ آزمایش جدید ناسا برای کاهش تاثیر پرواز با سرعت‌های مافوق صوت
ناسا در حال آزمایش یک فناوری پلاسمای جدید برای کاهش تاثیر پرواز با سرعت‌های مافوق صوت است.
در گزارشی تازه آمده است که ناسا در حال کار بر روی شکل جدیدی از نیروی محرکه است که از آهنربا‌های الکتریکی برای کنترل جریان پلاسما در بالای هواپیما و فضاپیما‌هایی که با سرعت‌های مافوق صوت پرواز می‌کنند، استفاده می‌کند.
هنگامی که سفینه‌ها در اتمسفر سیاره با سرعت مافوق صوت - حداقل پنج برابر سریعتر از سرعت صوت - پرواز می‌کنند، جریانی از گاز‌های باردار تولید می‌کنند. فناوری جدید ناسا شامل دو الکترود که بر روی سپر حرارتی هواپیما یا فضاپیما نصب شده اند و نیز یک الکترومغناطیس در زیر سپر حرارتی است.
یک جفت الکترود بار الکتریکی را در جریان یونیزه شده گاز در خارج از وسیله نقلیه، یا برای شارژ باتری یا برای تامین انرژی یک سیم پیچ الکترومغناطیسی که در هواپیما یا فضاپیما تعبیه شده است، جذب می‌کند، و این جاست که همه چیز جالب می‌شود.
ناسا اعلام کرده است که پس از آن می‌توان از الکترومغناطیس برای کنترل جریان گاز در اطراف سفینه با هدف کاهش کشش (اصطکاک هوا) یا برای هدایت آن استفاده کرد. این مفهوم بر اساس چیزی است که به عنوان مغناطیسی هیدرودینامیک یا MHD شناخته می‌شود. از میدان‌های الکتریکی و مغناطیسی برای کنترل جریان گاز‌ها یا مایعات استفاده می‌کند.
بر اساس اطلاعیه‌ای که توسط آژانس ناسا در پورتال دولتی قرارداد SAM منتشر شده است، این فناوری توسط محققان مرکز تحقیقات لانگلی ناسا در ویرجینیا توسعه داده شده و برای استفاده در شبیه سازی ورود به جو نپتون مورد مطالعه قرار گرفته است. یک مطالعه جداگانه در سال ۲۰۲۱ نیز همین فناوری را برای استفاده در جو مریخ بررسی کرده است.
این آژانس ادعا می‌کند که سیستم MHD آن ساده‌تر از روش‌های سنتی کنترل هواپیما‌های مافوق صوت (مانند پیشرانه‌های شیمیایی، تغییر مرکز ثقل پرواز، یا نشانگر‌های تزئینی) است و طرح‌های جدید مأموریت ورود، فرود و پرواز را امکان‌پذیر می‌سازد.
بیانیه دیگری از ناسا در مورد این فناوری ادعا می‌کند که آن انرژی را با اسکن جو‌های یونیزه جمع آوری می‌کند و می‌تواند به وسایل نقلیه بزرگتر و سنگین‌تر در جو سیاره‌ها (از جمله زمین) با سرعت بالاتر کمک کنند.
ناسا روش‌های مشابه مغناطیسی هیدرودینامیکی را برای سال‌ها بررسی کرده است که حداقل به سال ۱۹۶۵ باز می‌گردد، و یک مطالعه در سال ۲۰۰۳ توسط محققان مرکز پرواز فضایی مارشال در آلاباما به سابقه طولانی تحقیق در مورد این موضوع در لنگلی اشاره و تأکید می‌کند که برای ناسا، این یک تلاش بسیار موفق بود.
