عصر طلایی فیزیک چگونه شکل گرفت؟

اینشتین کمک‌های مهمی به مکانیک کوانتوم کرد و از این منظر یک شخصیت مرکزی در تغییر شکل انقلابی درک علمی از طبیعت بود که فیزیک مدرن در دهه‌های اول قرن بیستم انجام داد. سالروز تولد این فیزیک‌دان مؤثر و بزرگ (۱۴مارس ۱۸۷۹ - امروز) بهانه‌ای شد برای شناخت بیشتر او و تأثیر شگرفش بر علم فیزیک.

فرمول معروف E=mc ۲ معادل جرم-انرژی که از نظریه نسبیت ناشی می‌شود و معروف‌ترین معادله جهان به‌حساب می‌آید. او در سال ۱۹۲۱ به‌خاطر خدماتش به فیزیک نظری و به‌ویژه برای کشف قانون اثر فوتوالکتریک که گامی اساسی در توسعه نظریه کوانتومی بود، برنده جایزه نوبل شد. در یک نظرسنجی در سال ۱۹۹۹ از ۱۳۰ فیزیک‌دان برجسته سراسر جهان که توسط مجله بریتانیایی Physics World انجام شد، اینشتین به‌عنوان بزرگ‌ترین فیزیک‌دان تمام دوران رتبه‌بندی شد.

دستاورد‌های فکری و اصالت او کلمه اینشتین را به‌طور گسترده مترادف با نبوغ کرده است. اگرچه اینشتین در امپراتوری آلمان متولد شد، اما در سال ۱۸۹۵ به سوئیس نقل مکان کرد و در سال بعد تابعیت آلمانی خود را رها کرد و در سال ۱۹۰۱، تابعیت سوئیسی گرفت که تا پایان عمر از آن برخوردار بود. او با فیزیک‌دانان برجسته دیگری از جمله نیلز بوهر، ورنر کارل هایزنبرگ، ماکس کارل، ارنست لودویگ پلانک، رابرت اوپنهایمر و... هم‌عصر بود و به‌همین دلیل است که بسیاری آن دوران را عصر طلایی فیزیک جهان همراه با تغییرات جدی در این علم می‌دانند. سال ۱۹۰۵ به‌نظر بسیاری از کارشناسان، سال معجزه اینشتین بود.

او در این سال ۴مقاله علمی در مجله Annalen der Physik منتشر کرد که پایه‌های فیزیک مدرن را شکل دادند؛ به‌طوری که ۴ مقاله اینشتین در ۲۶سالگی، پایه‌های فیزیک مدرن را بنا کردند. علت اصلی انزوای اینشتین در سال‌های پایانی عمرش، تمرکز بیش از حد بقیه جامعه جهانی فیزیک روی نظریه کوانتوم بود. آن‌ها از اکتشافات جدید این علم در زمینه اتم‌ها و مولکول‌ها شگفت‌زده بودند و علاقه‌ای به‌کار در زمینه نسبیت نداشتند.

البته اینشتین همکاری‌های جزئی با دانشمندان کوانتومی همچون نیلز بور نیز داشت، اما به‌طور کامل از آن حمایت نمی‌کرد. او در سال‌های پایانی عمر خود مقاومت در برابر نظریه کوانتوم را رها و تلاش کرد با اضافه‌کردن آن به نظریات نور و گرانش، نظریه میدانی وسیع‌تری توسعه دهد.

منبع: همشهری آنلاین