باشگاه خبرنگاران جوان؛ عبدالصمد ابراهیمی* -  در میانه‌ی زمین، جایی که قرار بود حرمت تعصب و افتخار به پیراهن، قداست داشته باشد، این روزها صحنه‌هایی می‌بینیم که نه به شأن فوتبال است، نه به شعور تماشاگر، نه به هیبت چیزی به نام "ورزش حرفه‌ای". 

شجاع خلیل‌زاده – مدافع، کاپیتان، و گاه مدعیِ غیرت و تعصب – در دیداری نه چندان سرنوشت‌ساز، حرکتی را مقابل هواداران چادرملو مرتکب شد که در هیچ قاموس فرهنگی نمی‌گنجد. حرکتی که  از زبان هیچ هواداری نتوان آن را توجیه کرد و در دل هیچ انسانی نمی‌نشیند. اما آنچه تلخ‌تر است، نه خودِ رفتار، که توجیه پس از آن است:
«کشاله‌ام کش آمده بود، می‌خواستم به کادر پزشکی اشاره کنم.»

اگر این جمله را به طنز می‌گفتند، باز هم سنگین بود. اما گفته شد، در مقام دفاع، در مقابل کمیته‌ای که قرار است حافظ اخلاق و انضباط باشد. و این یعنی نه فقط توهین به هوادار، که تحقیرِ فهمِ نهادهای انضباطی.

ماجرا اما فردی نیست. شجاع، تنها یک اسم است؛ یک نشانه. نشانه‌ای از فقر فرهنگی عمیقی که سال‌هاست زیر پوست فوتبال ما ریشه دوانده. سال‌هاست سکوها آموخته‌اند فحش دهند، بازیکنان آموخته‌اند پاسخ فحش را نه با بازی، که با تحقیر بدهند. و فدراسیون؟ سرگرمِ شمردن صفرهای جریمه‌نامه‌ها و صدور بیانیه‌های بی‌اثر.

آیا واقعاً یک جام، یک پیروزی، یک امتیاز، ارزش این حجم از زشتی را دارد؟ اگر کشاله‌ای کش می‌آید، آیا باید عقل و ادب نیز همراهش کش بیاید؟ اگر دردی در عضله‌ای‌ست، آیا درمانش در توهین به جماعتی‌ست که تنها گناه‌شان، عشق به تیم‌شان است؟

فوتبال ما، پیش از آن‌که زمین تمرین بخواهد، کلاس اخلاق می‌خواهد. پیش از آن‌که VAR بیاوریم، باید آیینه‌ای بیاوریم تا بازیکنان در آن خود را تماشا کنند؛ ببینند وقتی که صدای سکوها در پاسخ فحش، زخم می‌خورند، چهره‌ی فوتبال چیست و چگونه است.

نه آقای خلیل‌زاده،فرض کن ما درد کشاله را باور می‌کنیم؛ اما درد بی‌فرهنگی را باورتر. این فوتبال، نه به کاپیتان نیاز دارد، نه به جام؛ بلکه به اندکی "شرم" نیاز دارد.

* روزنامه نگار