باشگاه خبرنگاران جوان؛ مهسا حنیفه - سخنان رئیس‌جمهور ایران، در هشتادمین مجمع عمومی سازمان ملل، نه‌تنها نقدی کوبنده بر استاندارد‌های دوگانه غرب بود، بلکه هشداری به جهانیان درباره پیامد‌های ویرانگر یک‌جانبه‌گرایی.

فروپاشی دیپلماسی: زخمی که غرب بر اعتماد جهانی نشاند

 خروج ایالات متحده از برجام در سال ۲۰۱۸ و همراهی منفعلانه اروپا، توافقی را که روزگاری به‌عنوان شاهکار دیپلماسی چندجانبه ستایش می‌شد، به ورطه نابودی کشاند. پزشکیان با تأکید بر اینکه «ایران هرگز به دنبال سلاح هسته‌ای نبوده و نخواهد بود»، به فتوای صریح رهبر انقلاب استناد کرد که تولید تسلیحات کشتار جمعی را حرام می‌داند، موضعی که ریشه در باور‌های عمیق دینی و فرهنگی ایران دارد. بااین‌حال، تلاش سه کشور اروپایی (انگلیس، فرانسه و آلمان) برای احیای قطعنامه‌های منسوخ‌شده شورای امنیت، با فشار آشکار ایالات متحده، نه‌تنها نقض حسن‌نیت دیپلماتیک بود، بلکه نشان‌دهنده ناتوانی اروپا در حفظ استقلال سیاسی در برابر هژمونی آمریکا است.

این اقدام که با مخالفت چین و روسیه در شورای امنیت مواجه شد، مشروعیت بین‌المللی ندارد و به گفته پزشکیان، از سوی جامعه جهانی نیز پذیرفته نخواهد شد. این استاندارد دوگانه، که ایران را به جرم پایبندی به تعهداتش مجازات می‌کند، ریشه در استراتژی کلان غرب برای مهار قدرت منطقه‌ای ایران دارد. این فشار‌ها نه‌تنها ایران را تضعیف نکرده، بلکه عزم تهران را برای پیگیری دیپلماسی فعال و تقویت همکاری‌های منطقه‌ای جزم‌تر کرده است. این خیانت به دیپلماسی، اعتماد جهانی به نهاد‌های بین‌المللی را به شدت تضعیف کرده و پرسش‌هایی بنیادین درباره آینده نظم جهانی مطرح می‌کند؛ آیا نظام بین‌الملل می‌تواند بدون عدالت و احترام متقابل پایدار بماند؟

زخم‌های خاورمیانه: نسل‌کشی و تجاوز زیر سایه سکوت

پزشکیان در سخنرانی خود، تصویری هولناک از جنایات رژیم صهیونیستی در منطقه ترسیم کرد: نسل‌کشی در غزه، تخریب زیرساخت‌های محورهای مقاومت، و تجاوز‌های مکرر به حاکمیت ملی کشورها. این جنایات، که به بهانه «دفاع از خود» انجام می‌شود، نه‌تنها نقض آشکار کنوانسیون‌های ژنو است، بلکه نشانه‌ای از فروپاشی اخلاقی در نظام جهانی است. پزشکیان با پرسش «آیا اینها را برای خود می‌پسندید؟»، جامعه جهانی را به چالش کشید تا در برابر این استاندارد‌های دوگانه سکوت نکند.

حملات رژیم صهیونیستی به تأسیسات هسته‌ای ایران، که تحت نظارت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی قرار دارند، نمونه‌ای دیگر از این قانون‌شکنی‌هاست. این حملات، با پشتیبانی اطلاعاتی و تسلیحاتی آمریکا و با هدف تضعیف مذاکرات دیپلماتیک انجام شده است. این اقدامات، که به شهادت دانشمندان، فرماندهان و غیرنظامیان منجر شد، نه‌تنها به اعتماد جهانی ضربه زد، بلکه منطقه را به لبه پرتگاه جنگ کشاند. پزشکیان با استناد به شعر سعدی که «گنه کرد در بلخ آهنگری، به شوشتر زدند گردن مسگری»، به‌درستی اشاره کرد که عاملان اصلی بی‌ثباتی، رژیم صهیونیستی و حامیان غربی آن هستند، نه ایران که بار‌ها تعهد خود به صلح را نشان داده است. این تناقض، که جنایتکاران را تبرئه و قربانیان را مجازات می‌کند، ریشه در استراتژی کلان غرب برای حفظ هژمونی در منطقه دارد. ضمن اینکه، این سیاست‌ها، به‌جای ایجاد ثبات، به تقویت محور مقاومت و افزایش نفوذ ایران در منطقه منجر شده است.

استواری یک ملت: اتحاد در برابر طوفان

پزشکیان با افتخار به مقاومت ملت ایران در برابر تحریم‌های فلج‌کننده، جنگ روانی و تجاوز‌های نظامی اشاره کرد و تأکید نمود که ایران، این کهن‌ترین تمدن پیوسته جهان، بار‌ها در برابر تندباد‌های تاریخ سربلند ایستاده است. در دفاع ۱۲ روزه اخیر، که به دنبال حملات رژیم صهیونیستی به خاک ایران شکل گرفت، مردم ایران با اتحادی بی‌سابقه، محاسبات متجاوزان را برهم زدند. علاوه بر این، این مقاومت، با بسیج ملی و حمایت گسترده مردمی، نه‌تنها انسجام داخلی را تقویت کرد، بلکه پیام قدرتمندی به جهان ارسال کرد: ایران در برابر زورگویی سر خم نمی‌کند. این اتحاد، ریشه در فرهنگ همنوع‌دوستی و ارزش‌های انسانی دارد که پزشکیان با استناد به اشعار سعدی و مولوی، آن را به جهانیان یادآوری کرد. همچنین، قدرت نرم ایران که از فرهنگ غنی و تاریخ پرافتخار آن سرچشمه می‌گیرد، به تهران این امکان را داده است که در برابر فشار‌های خارجی نه‌تنها مقاومت کند، بلکه به‌عنوان قطبی برای همگرایی منطقه‌ای مطرح شود.

چشم‌انداز آینده: از تقابل به هم‌افزایی

پزشکیان در سخنرانی خود، به‌جای تمرکز بر تقابل، چشم‌اندازی امیدبخش برای منطقه ترسیم کرد: منطقه‌ای قوی با امنیت جمعی، توسعه مشترک و احترام به حاکمیت ملی. این چشم‌انداز، در تضاد کامل با طرح‌های توسعه‌طلبانه‌ای مانند «اسرائیل بزرگ» است که به گفته پزشکیان، با وقاحت از سوی مقامات رژیم صهیونیستی مطرح شده است. این طرح، که بخش‌هایی از سرزمین‌های منطقه را هدف قرار داده، با حمایت ضمنی ایالات متحده و برخی متحدانش همراه بوده و واکنش‌های تندی را در منطقه برانگیخته است. در مقابل، ایران از ابتکار‌هایی مانند پیمان دفاعی عربستان و پاکستان استقبال کرده و آن را گامی به سوی نظام امنیت فراگیر منطقه‌ای می‌داند.

حمایت ایران از روند صلح میان آذربایجان و ارمنستان و تلاش برای پایان جنگ اوکراین، نشان‌دهنده تعهد تهران به ثبات جهانی است. این رویکرد ایران، که بر همکاری و چندجانبه‌گرایی مبتنی بر حقوق بین‌الملل استوار است، می‌تواند الگویی برای بازسازی اعتماد جهانی باشد. پزشکیان با دعوت به «شنیدن یکدیگر به جای بلند کردن صداها»، جامعه جهانی را به بازنگری در دوقطبی‌سازی‌ها و خشونت‌های سیاسی فراخواند، پیشنهادی که در جهانی پرتنش، بیش از پیش ضروری به نظر می‌رسد. این چشم‌انداز، که کرامت انسانی، تنوع فرهنگی و توسعه جمعی را در اولویت قرار می‌دهد، می‌تواند خاورمیانه را از چرخه خشونت به سوی آینده‌ای پایدار هدایت کند.

از بحران به فرصت؟

سخنرانی پزشکیان، فراتر از نقد گذشته، نقشه راهی برای آینده بود. ایران، با تکیه بر فرهنگ همنوع‌دوستی و تاریخ استوار خود، آماده است تا از دل بحران‌ها، فرصت‌هایی برای صلح خلق کند. با تداوم فشار‌های غرب و رژیم صهیونیستی، منطقه در کوتاه‌مدت ممکن است شاهد تنش‌های بیشتری باشد، اما رویکرد ایران در تقویت همکاری‌های منطقه‌ای، به‌ویژه با کشور‌های اسلامی و همسایگان، می‌تواند به تدریج توازن قدرت را به نفع ثبات تغییر دهد.

کشور‌های منطقه، از جمله قطر، ترکیه و حتی امارات، در حال بازنگری در روابط خود با غرب و تمایل به همکاری‌های منطقه‌ای هستند. این روند، فرصتی بی‌نظیر برای ایران است تا با دیپلماسی فعال و سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های مشترک، نقشی محوری در شکل‌دهی به آینده خاورمیانه ایفا کند. پزشکیان با استناد به شعر سعدی که «بنی‌آدم اعضای یک پیکرند»، پیامی جهانی ارسال کرد: ایران نه‌تنها در برابر بی‌عدالتی‌ها ایستاده، بلکه آماده است تا با شرکای صلح‌طلب، جهانی عادلانه‌تر بسازد. این پیام، که ریشه در فرهنگ غنی ایرانی دارد، می‌تواند به‌عنوان نیرویی متحدکننده، منطقه و جهان را به سوی آینده‌ای روشن‌تر هدایت کند.

کلام آخر: دعوت به جهانی عادلانه

سخنرانی رئیس‌جمهور پزشکیان در سازمان ملل، نه‌تنها محکومیت استاندارد‌های دوگانه و تجاوز‌های رژیم صهیونیستی بود، بلکه دعوتی به بازسازی جهانی مبتنی بر عدالت، همکاری و احترام متقابل. ایران، با ایستادگی در برابر زورگویی و تکیه بر ارزش‌های انسانی، نشان داده است که می‌تواند از تهدیدها، فرصت‌هایی برای صلح پایدار خلق کند. آیا جامعه جهانی این دعوت به همدلی را خواهد پذیرفت؟