باشگاه خبرنگاران جوان - در فوتبال، چرخه‌ای تکرارشونده از لحظه‌های تلخ و شیرین است؛ از نسلی به نسل دیگر، اشتباه‌ها و درخشش‌ها همچون میراثی ناخواسته منتقل می‌شوند. میلاد محمدی در بازی با ازبکستان همان چیزی را تجربه کرد که امیر قلعه‌نویی سی‌وهفت سال پیش، در ۱۹ اسفند ۱۳۶۷، در دربی جام حذفی چشید. آن‌روز قلعه‌نویی تازه از قطر برگشته بود و می‌خواست در پرسپولیس بازی کند، اما علی پروین نپذیرفت و او سر از استقلال درآورد. غلامحسین مظلومی، مربی وقت، او را در حساس‌ترین بازی ممکن – دربی – به میدان فرستاد و سرنوشت، بی‌رحمانه به ضربه‌ای از یازده‌قدم گره خورد. توپ او آرام در دستان وحید قلیچ نشست و همان ضربه و البته توپ به بالای دروازه رفته شکورزاده کافی بود تا استقلال در یک چهارم حذف شود. 

حالا اما گذر زمان با همان طعنه پنهانش برگشته است. قلعه‌نویی در مقام سرمربی تیم ملی، از میلاد محمدی گلایه دارد که چرا پنالتی را به نرمی زد؛ بی‌آن‌که شاید به یاد بیاورد خودش روزی با همان ضربه آرام، جامی را از دست داده بود.

فوتبال دقیقاً همین است؛ مجموعه‌ای از تکرارها، عبرت‌ها و قصه‌هایی که هر بار با چهره‌ای تازه رخ می‌نمایند، اما در عمق خود همان حقیقت همیشگی را پنهان دارند: هیچ‌کس از داوری لحظه‌ای که در آن ایستاده مصون نیست.بی دلیل گیر نده جناب امیر اردشیر. میلاد شبیه خودت پنالتی زد. دقیقا شبیه خودت.