اوتیسم یا درخودماندگی، نوعی اختلال رشدی از نوع روابط اجتماعی است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. اوتیسم یکی از علائم جدی گروه بیماری‌های رشدی اختلالات طیف اوتیسم بوده که در اوایل دوره کودکی، معمولا قبل از ۳ سالگی ظاهر می شود که در پسران شایع‌تر از دختران است. هرچند علایم و شدت آن در افراد مختلف، متفاوت است، اما همه انواع اوتیسم بر توانایی برقراری ارتباط با دیگران توسط کودک، تاثیر می گذارد. گفته می شود فرزند اوتیسمی نمی‌تواند درست ارتباط برقرار کند، از درک احساسات دیگران ناتوان است، به لبخند دیگران توجهی ندارد، نمی‌تواند نوبت را رعایت کند، ممکن است در مقابل تغییرات در روال عادی زندگی مقاومت نشان دهد و... اهالی موسسه «صابران یاسین» هم از این دست جملات، فراوان دیده و خوانده بودند اما چشم روی همه آنها بستند، دست روی زانو گذاشتند، اراده کردند، یک «یا حسین» گفتند و با سلاح تلاش، صبر و عشق، پشت هرچه «نمی‌شود» و «نمی‌توانیم» را به خاک بمالند و مثل همیشه، وقتی پای عشق در میان باشد، معجزه دور از دسترس نیست.
آیا تا به حال با یک فرد اوتیستیک برخورد داشته اید؟ آیا به رفتارهای آنها دقت کرده اید؟ متوجه شده اید که از نگاه کردن مستقیم به صورت دیگران اجتناب می کنند؟ آیا این مسئله از یک اختلال بینایی نشأت می گیرد یا مشکل در جای دیگری است؟