به گزارش خبرنگار وبگردی باشگاه خبرنگاران، امید دانا از مهره های فعال فتنه در سال 88 که با اتمام دوران محکومیتش به غرب گریخت و پس از سالها فعالیت در بدنه اپوزیسیون خارج از کشور اکنون به استیصال و درماندگی ناشی از ناکارامدی این جماعت دچار شده است .

امید دانا که مدتی است با ناامیدی از فعالیت های ضد انقلاب خارج نشین یاد می کند در مقاله ای به نقاط ضعف و ساختار شکننده هم پالگی هایش اینگونه اشاره می کند :” یک انسان اگر بیمار باشد، نخست بایستی بپذیرد بیمار است، دوم بایستی بیماری را تشخیص دهد، و در نهایت بایستی به دنبال درمان بیماری بگردد اما اپوزسیون  تا کنون حداقل در عمل نه تنها نپذیرفتن بیمار نیستند، بلکه در توهم سالم بودن استاندارد میباشند، و همین داستان موجب عقب افتادگی سیاسی و عدم حضور جدی در فضای حقیقی سیاسی شده است و شوربختانه نیروهای مورد اشاره در منجلاب توهمی بس عمیق فرو رفتند و قدرت تشخیص موقعیت کنونی خویش را ندارند.

این ضد انقلاب  مواجب بگیر از سناتورهای امریکایی در ادامه می نویسد :” امروز نیروهای پادشاهی خواه بایستی بپذیرند که دارای مشکلات عدیده ای هستند و به فکر بازسازی و ترمیم خویش باشند،شوربختانه امروزه پادشاهی خواهان عزیز به هزاران گروه و دسته چند تنه ( به جز دو گروه تمامی جریانات تعدادشان به انگشتان دست هم نمیرسد) تقسیم شدند و این روند باعث تضعیف کلیت جریان اپوزیسیون شده است”

وی در ادامه با اشاره به انحصار طلبی پیر و پاتال های سلطنت طلب در اندک جماعت اپوزیسیون می نویسد :”   با وجود کثرت رسانه های پادشاهی خواه هنوز یک وب سایت و یا یک تلویزیون معتبر در اختیار نداریم زیرا که   با وجود این همه رسانه پادشاهی خواه شاهد حضور نیروهای کهن سال هستیم که به هیچ روی حاضر نیستند تریبون های خویش را به ما بسپارند.

امید دانا با اشاره به کسانی که برای خوشگزارانی وارد جماعتشان شده و انان را دلقکان سیاسی می نامد  می گوید:” بیش از نود و هفت درصد پناهجویان تنها برای کسب دریافت اقامت وارد گروهای ما میشوند و پس از دریافت اقامت با بی شرمی میگویند ما سیاسی نیستم و شوربختانه این مسئله برای پادشاهی خواهان هنوز درس نشده که قشر پناهجو جماعت را وارد فعالیتهای خویش نکند و یا اگر وارد میکند مطمئن باشد آنان براستی باور دارند. موارد بالا قطره ای از دریاست که میتوان به صورت عمومی بیان کرد، زیرا مواردی بسیار مهنتر از موارد بالا وجود دارد که بنا بر شوندهایی نمیتوان به صورت علنی آنان را عمومی کرد و تنها بایستی در گفتگوهای داخلی به آن موارد پرداخت.