دلنوشته ای برای پژمان جمشیدی؛ بازیکنی که سینما را شرمنده کرد

به گزارش  خبرنگار دنیای ورزش گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان،21 بهمن سال 96 خاطره مشترک اهالی فوتبال و سینما خواهد بود.
بی شک مهمترین و معتبر ترین رویداد سینمایی کشورمان جشنواره فیلم فجر است.همه ساله این جشنواره در میان شور و هیجان اهالی و دوستداران سینما برگزار می شود و نهایتا با شناسایی برندگان سیمرغ به کار خود پایان می دهد.
اما روز 21 بهمن سال 96 و جشنواره 36 به خاطره ای مشترک بین اهالی فوتبال و سینما تبدیل شد و برای همیشه در خاطر این دو طیف باقی خواهد ماند.
اما آنچه که باعث شد 21 بهمن امسال با سال های قبل تفاوت کند،درخشش بازیگری از جنس فوتبال در جشنواره و واکنش ها به این امر بود.
پژمان جمشیدی که روزگاری در تیم ملی و تیم پر طرفدار پرسپولیس در دفاع راست بازی می کرد،چند سالی است که در کسوت بازیگر تلویزیون،سینما و تئاتر نگاه های بسیاری را به خود جلب کرده ، او  با تکیه بر استعداد، پشتکار و  نبوغ خود به سرعت جایگاه برجسته ای در هنر هفتم برای خود دست و پا کرده و خیلی سریعتر از برخی هنرمندان کنونی مدارج ترقی را طی کرد و  البته به همین اندازه هم مورد غضب برخی بازیگرانی که موفقیت او را تاب نیاورده اند، قرار گرفت .
او که 4 سال است به بازیگری روی آورده و در این مدت به قول خودش دشنام ها و توهین ها شنیده،ولی در این عرصه موفق بوده از قضا در جشنواره سی و ششم مورد تایید هیئت داوران قرار گرفت تا جایی که او را  بخاطر بازی درخشان در فیلم « سوء تفاهم »به عنوان نامزد کسب جایزه سیمرغ بلورین نقش مکمل مرد برگزیدند.

اما اتفاق تلخ جایی و لحظه ای رخ داد که نام «پژمان» از دهان محمد رضا فروتن خارج شد.
متاسفانه گروهی از حضار هنرمند، همان ها که بارها و بارها در برابر رویداد های مختلف ژست روشنفکری گرفته و خود را متفاوت و صاحب تفکر برتر نشان داده اند و چه بسا گروهای مردمی را به سبب تفکرات سنتی به شدیدترین وجه مورد نقد و آماج حملات خود قرار داده اند، به پژمان خندیدند.
البته باید گفت،اینها کسانی بودند که در میدان عمل قافیه را به یک بازیکن باخته بودند و حالا در برابر پیروزی بزرگ او حسادت می ورزیدند.آنها که رقابت را باخته بودند این بار اخلاق را هم باختند.
هنرمندانی که در صفحات اجتماعی خود و در برابر دوربین ها بارها از معضلات فرهنگی و اجتماعی کشور دم زده و برایمان اظهار تاسف کرده اند،این بار بد جوری محک خوردند و شوربختانه با تمام ادعایشان شکست بدی عایدشان شد و پرده از رخشان کنار رفت و چهره واقعیشان رخ نمود.
پژمان عزیر، اگرچه سیمرغ بر روی شانه هایت ننشست اما چه موفقیتی بالاتر از این که با درخششت بر روی پرده نقره ای ،نقاب از چهره حسودان سینما کنار زدی تا همه ببینند که پشت آن چهره های پر از رنگ و لعاب و بزک و گریم چه کسانی ایستاده اند.
امیدوارم این واکنش سینمایی ها در رای هیئت داوران و انتخاب برنده سیمرغ بهترین بازیگر نقش مکمل مرد،تاثیر گذار نبوده باشد، که اگر بوده باید این روز را روز سیاه جشنواره فیلم فجر نامید ، روزی که اخلاق و عدالت با هم  در مسلخ  تعصبات کور،  قربانی شده اند.

ناگفته پیداست حساب گروهی از هنرمندان واقعی که پس از این اتفاق شوم به حمایت از بازیکن سابق و بازیگر توانمند کنونی کشورمان   پرداختند و فراتر از مرزبندی های متعصبانه  او را بر اساس  توانایی هایش قضاوت کردند و  قابلیت های هنری او را دیدند و تایید کردند، با گروه حسود و  حقیر سینما کاملا جدا است.
انتهای پیام/

پژمان جمشیدی هنرمندنماها را شناساند

رضا عسگری