معروف ترین مجسمه فردوسی کجاست؟ + تصاویر

به گزارش خبرنگار حوزه تجسمی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، ۲۵ اردیبهشت ماه به نام خالق شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی نامگذاری شده است. تاکنون هنرمندان بسیاری در راستای بزرگداشت این شاعر پرآوازه آثار فاخر خلق کرده اند. کتابت شاهنامه، پرتره‌های مختلف از فردوسی، نمایش داستان‌های معروف شاهنامه، برگزاری محافل ادبی و ساخت تندیس‌های شاعر توس از جمله این فعالیت هاست.

مجسمه‌های فردوسی یکی از آثار آشنا برای مردم است که در چندین نقطه از ایران و جهان جانمایی شده است.

قدیمی‌ترین مجسمه‌ای که از فردوسی در کشورمان وجود دارد، به هشت دهه قبل مربوط می‌شود که در نتیجه همکاری ۴۱۰ دانشجوی ایرانی در اروپا و لورنزی مجسمه ساز فرانسوی در ۲۸ خرداد سال ۱۳۱۵ مقابل دانشکده ادبیات دانشگاه تهران (باغ‌ نگارستان فعلی) قرار گرفت.

مجسمه معروف دیگر از حکیم ابوالقاسم فردوسی از جنس برنز به ارتفاع ۷ متر و نیم ساخته «رضا یاراحمدی» در ساختمان جدید کتابخانه ملی تهران نصب شده است.

علاوه بر مجسمه زیبا و دیدنی فردوسی در مقبره اش در شهر توس، مجسمه یک متر و ۸۵ سانتی متری او از مرمر سفید در شهر رم پایتخت کشور ایتالیا قرار دارد. در برخی منابع هم آمده که علاوه بر ایتالیا، تندیسی از فردوسی شاعر پرآوازه کشورمان در آلمان، انگلستان، تاجیکستان و فرانسه نصب شده است. 

اما میدان فردوسی یکی از مکان‌های مشهور در ایران است که با نصب مجسمه خالق شاهنامه به شهرت رسیده است. این مجسمه پس از مجسمه‌ای که به دست راس بهادر ماترا مجسمه ساز هندی ساخته شد، در سال ۱۳۳۸ در میدان فردوسی نصب شد.

خالق این اثر مرحوم «ابوالحسن صدیقی» نقاش و مجسمه ساز برجسته ایرانی و از شاگردان کمال الملک بود. تندیس یعقوب لیث صفاری در زابل، تندیس خیام در پارک لاله تهران، تندیس نادرشاه افشار در آرامگاه نادرشاه در مشهد و طرح چهره ابوعلی سینا از دیگر کار‌های برجسته این هنرمند هستند.

هنگام وقوع انقلاب، صدیقی در ایتالیا مشغول ساختن مجسمه امیرکبیر بود. این مجسمه پس از ۳۳ سال در تاریخ ۱۹ مهر سال ۱۳۸۹ به همت شهرداری وقت تهران، طی مراسمی با حضور خانواده ایشان و مسئولین شهرداری در پارک ملت در فضایی زیبا نصب شد. محل نصب آن پس از ورودی پارک ملت، کمی بالاتر به پله‌هایی می‌رسد که در دوسوی آن تندیس‌های جاودانه مشاهیر ایران‌زمین خودنمایی می‌کند.

در سال ۱۳۷۰ کمیسیون ملی یونسکو در ایران تصمیم گرفت از آثار صدیقی عکسبرداری و کتابی در این زمینه منتشر کند. کتاب در سال ۱۳۷۳ منتشر شد. صدیقی یک سال پس از انتشار این کتاب در ۲۰ آذر ۱۳۷۴ درگذشت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) به خاک سپرده شد.

انتهای پیام/