اساس آنچه امروز به نام رژیم صهیونیستی می‌شناسیم را «تئودور هرتزل» روزنامه‌نگار سیاسی سال ۱۸۷۹ میلادی در کنگره «بال» سوئیس بنا گذاشت تا تشکیل دولت صهیونیستی در فلسطین و استقرار صهیونیسم سیاسی را پایه‌گذاری کند.

پدران بنیانگذار رژیم اشغالگر قدس مثل هرتزل که سکولار نیز بودند در طرح پیش‌نویس اولیه تشکیل دولت این رژیم ابتدا می‌خواستند تا جایی مثل آرژانتین را محل استقرار رژیم صهیونیستی کنند، اما با مخالفت شدید افراطیون صهیونیست مواجه شدند و نهایتا فلسطین انتخاب شد.

تئودور هرتزل در کتاب خود نوشته که کدام را باید انتخاب کنیم؟ فلسطین یا آرژانتین؟ و آیا آرژانتین علاقه دارد تا بخشی از قلمرو خود را به ما بدهد؟

منطقه پاتاگونیا - مشترک با شیلی و آرژانتین

حالا هم که فلسطین محل اشغالگری صهیونیست‌ها شده، اما انگار بازهم کفاف اشتهای سیری ناپذیر آن‌ها را نمی‌دهد تا با انتخاب منطقه‌ای خوش آب و هوا در جنوب آرژانتین و شیلی به نام «پاتاگونیا» رویای هرتزل را به نام آنچه خود «اسرائیل دوم» می‌خوانند، برآورده کنند.

بیشتر بخوانید:

• پایه گذار رژیم صهیونیستی کیست؟ + تصاویر
• غده سرطانی اسرائيل چگونه شكل گرفت؟

اولین کنگره جهانی صهیونیسم - بال  سوئیس سال ۱۹۸۷

اما جدای از آرزوی هرتزل، با صدور قطعنامه ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ در سازمان ملل، تقسیم فلسطین اجرا شد و در ۱۴ مه ۱۹۴۸ رژیم صهیونیستی تاسیس و استقلال آن از سوی بن‌گوریون نخست‌وزیر موقت این رژیم اعلام گردید.

آن‌هایی که کشتی کشتی به فلسطینِ پس از جنگ دوم جهانی کوچانده شدند، هرگز گمان نمی‌کردند که اعلامیه بالفور برای تشکیل دولت صهیونیستی به وقوع بپیوندد و با واقعیتی غیر از آنچه در ذهن خود تصور می‌کردند مواجه شوند که نه به شیر وعسل برسند و نه به سامان وضعیت اقتصادی که انتظار آن را می‌کشیدند.

روند کاهشی مهاجرت صهیونیست‌ها به فلسطین اشغالی از ۱۹۴۸ تا سال‌های اخیر

خیلی نگذشت تا بین یهودیان و حتی بعضا مسیحیانی که با وعده‌ی زندگی خوب از جا‌های دیگر به فلسطین اشغالی کوچانده شدند، تبعیض شکل گرفته و به شهروندان درجه‌ی یک، دو و سه تقسیم شوند.

تقسیمات و تبعیضاتی که هنوز هم حتی بین یهودیان ساکن فلسطین اشغالی ادامه دارد و صهیونیست‌هایی که زودتر به سرزمین‌های اشغالی آمدند یا  والدینی اروپایی دارند، از آنانی که پدرومادری آسیایی یا آفریقایی دارند برترند و مناصب بالاتری در اداره امور کشور را اشغال می‌کنند.

تظاهرات اعتراض آمیز صهیونیست‌ها به تبعیض علیه اعضای اقلیت یهودی اتیوپی‌تبار - تل آویو

کشوری که حالا بین سوریه و پادشاهی اردن قرار گرفته تا پیش از جنگ جهانی اول بخشی از عثمانی بود، که از قدیم الایام فلسطین نامیده می‌شد.

 ناقوس جنگ جهانی اول که به صدا درآمد دولت عثمانی در اتحاد با آلمان علیه انگلیس و فرانسه وارد جنگ شد و با پذیرش شکست به مناطق کوچکتری تجزیه شد تا زمام امور هر یک را لندن و پاریس برعهده بگیرند.

تقسیمات مبتنی بر قرار داد سایکس-پیکو منطقه تحت نفوذ فرانسه (آبی), منطقه تحت نفوذ انگلیس(قرمز), منطقه تحت نفوذ روسیه (سبز)

 فلسطین اما در این میان با اجرای توافقنامه سایکس- پیکو  به انگلیس رسید تا اینکه همان سال ۱۹۴۸ به صهیونیست‌ها واگذار شود.

بیشتر بخوانید:

• نقش انگلیس در واگذاری فلسطین به صهیونیسم
• انگلیسی‌ها پایه‌گذار اصلی رژیم صهیونیستی

از آن تاریخ تاکنون فلسطین فرازونشیب‌های زیادی را پشت سر گذاشته و کشور‌های مختلفی با مواضع متفاوتی، سازنده یا غیرسازنده یا حتی مواضعی که به جنگ شش روزه منتج شد، بر سرنوشت این سرزمین تاثیر گذاشته‌اند.

اما ایران اولین کشور دنیاست که موضعی دموکراتیک نسبت به سایرین به مسئله‌ی فلسطین دارد و ضرورت آزادی کلیه‌ی اراضی اشغالی فلسطین، اعم از ۱۹۴۸ تا ۱۹۶۷، یعنی از بحر تا نهر را از طریق  پیشنهاد اجرای همه پرسی میان ساکنین واقعی و اصیل فلسطین (مسلمانان، یهودیان و مسیحیان) بار‌ها و بار‌ها در سازمان‌های بین المللی اعلام کرده است.

موضع رسمی جمهوری اسلامی ایران در قبال حل مسئله فلسطین 

طرح پیشنهادی رهبر انقلاب  حدود بیست سال پیش در رزمایش صدهزار نفری بسیجیان مطرح شد که شامل چهار مرحله است.

در وهله نخست، آوارگان فلسطینی باید به سرزمین آباواجدادی خود بازگردند، سپس انتخاباتی با مشارکت مردم اصلی فلسطین اعم از مسلمان، مسیحی و یهودی برگزار شود، سوم تشکیل نظام سیاسی منتخبِ اکثریت براساس رفراندوم و مرحله چهارم اینکه نظام سیاسی منتخبِ اکثریت باید برای سایر ساکنین فلسطین اشغالی که مردم اصلی آن محسوب نمی‌شوند تصمیم بگیرد.

از بیست سال قبل تاکنون اما راه حل پیشنهادی و موضع رسمی ایران در قبال حل مسئله فلسطین روی زمین مانده است.

اصل حق ملت‌ها برای تعیین سرنوشت خود از اصول اساسی حقوق بین‌الملل و الزام‌آور است

مرحوم رکن آبادی دیپلمات سابق کشورمان که در حادثه منا شهید شد در این باره گفته بود که نهایت عذری که از طرف مدافعان صلح مطرح می‌شود این است که «طرح بسیار عالی است، اما هر طرحی که به تشکیل یک دولت منجر شود، پذیرفته نیست.»

این گذاره درست بود؛ رژیم صهیونیستی و حامیانش طرحی دیگر را دنبال می‌کردند که  حاصل آن، وجود دو دولت است: دولتی فلسطینی و  دولتی اسرائیلی.

این کشور‌ها «راه‌حل دو دولتی» را در مقابل پیشنهاد ایران مطرح می‌کنند که بر اساس آن بایستی دولتی یکدست در اراضی اشغالی، کرانه باختری رود اردن و نوار غزه تشکیل شود و همه شهروندان آن تابعیت این دولت را داشته باشند.  

طرح اولیه و شکست خورده سازمان ملل برای تقسیم فلسطین - فلسطین (زرد) رژیم صهیونیستی ( نارنجی)

این طرح از زمانی که عنوان شد نه تنها با مخالفت کشور‌های حامی مقاومت مواجه شد بلکه مردم ساکن این نواحی به همراه گرو‌ههای مقاومت فلسطینی مثل حماس و جهاد اسلامی هم با این طرح مخالفت کردند.

با وجود همه این مخالفت‌ها بار دیگر طرحی به نام معامله قرن که به طرح صلح ترامپ (Trump peace plan) هم معروف شد، از سوی دونالد ترامپ رئیس جمهور وقت آمریکا پیشنهاد شد که طی رژیم صهیونیستی در ازای دریافت امتیازهایی فراتر از تعهدات قبلی سازمان آزادی‌بخش فلسطین و قطعنامه‌های شورای امنیت، و اِلحاق بخش‌هایی از مناطق اشغال‌شده به خاک خود، با تشکیل دولت مستقل فلسطینی موافقت می‌کند.

بنیامین نتانیاهو نخست وزیر سابق رژیم صهیونیستی درحال ارائه طرح معامله قرن

بر اساس این طرح بخش‌هایی از فلسطین شامل نیمی از کرانه باختری و بخشی از بیت‌المقدس شرقی که از نظر سازمان های بین المللی به دولت فلسطین تعلق دارد، به رژیم صهیونسیتی واگذار می‌شود.

رژیم صهیونسیتی نیز در مقابل با تشکیل کشور مستقل فلسطین در نیمه دیگر کرانه باختری رود اردن و تمام نوار غزه و چندین محله از بیت‌المقدس شرقی موافقت می‌کند.

اما نقطه دردناک ماجرای فلسطین اینجاست که بر اساس طرح معامله قرن شهر ابودیس به جای بیت‌المقدس پایتخت دولت فلسطین خواهد شد و فلسطینیان حتی حق ندارند به سرزمین خود که طبق قطعنامه ۱۹۴ سال ۱۹۴۸ شورای امنیت به رسمیت شناخت شده باز گردند.

بیشتر بخوانید:

• المیادین بند‌های طرح شوم «معامله قرن» آمریکا را فاش کرد
• تکمیل پازل معامله قرن/ واشنگتن برای تل‌آویو سنگ تمام گذاشت

با وجود تمام خیانت هایی که برخی دولت های عربی منطقه مثل امارات، بحرین، مراکش، سودان، مصر در چارچوب همین معامله قرن یا پیمان های دیگر مثل «پیمان ابراهیم» و در جهت عادی سازی روابط با رژیم صهیونسیتی به فلسطین کردند، موضع ایران از ابتدا تاکنون درقبال فلسطین تغییری نکرده است.

حتی ترکیه نیز که سعی می کرد باوجود داشتن روابط اقتصادی و امنیتی با رژیم صهیونسیتی در طول سال های پس از تشکیل این رژیم، خود را حامی فلسطین نشان دهد و در سال ۲۰۱۸، در واکنش به انتقال پایتخت رژیم صهیونیستی به بیت المقدس، سفیر خود را از تل آویو فراخوانده بود، اسفند پارسال با استقبال از رئیس جمهور رژیم صهیونسیتی در آنکارا به سوی عادی سازی کامل روابط با این رژیم جعلی رفت. 

اسفندپارسال نخستین سفر یک مقام صهیونیست به ترکیه از سال ۲۰۰۸ به بعد بود

به گفته رهبر انقلاب، قدس شریف، قلب فلسطین است و سراسر کشور غصب شده، از بحر تا نهر، ادامه قدس و حق مردم فلسطین تا به آن بازگردند. بازگشتی که بهتر است به دموکراتیک ترین روش یعنی برگزاری همه پرسی اتفاق بیفتد.