باشگاه خبرنگاران جوان، سمیه خلیلی - آلمان قصد دارد سه پهپاد هرون از اسرائیل خریداری کند؛ معامله‌ای که ارزش آن حدود یک میلیارد یورو برآورد شده است. این خبر، شاید در نگاه اول فقط یک قرارداد نظامی میان دو دولت باشد، اما در عمق خود تصویری عمیق‌تر از روابط پیچیده و تاریک میان آلمان و اسرائیل را به نمایش می‌گذارد. رابطه‌ای که ریشه‌های آن به دوران نازیسم و توافقات پنهانی با گروه‌های صهیونیستی بازمی‌گردد و امروز در قالب شراکت نظامی و استراتژیک بروز می‌یابد. به عبارت دیگر، آنچه در رسانه‌ها به‌عنوان معامله پهپاد و تسلیحات توصیف می‌شود، در واقع تداوم همان چرخه‌ای است که با ایدئولوژی نژادپرستانه و خشونت‌محور آغاز شد و حالا در حمایت عملی از سیاست‌های توسعه‌طلبانه و آپارتاید اسرائیل ادامه دارد.

میراث نازیسم و پیوند پنهان با صهیونیسم

برای بسیاری از مردم جهان، نام آلمان با نازیسم و هولوکاست گره خورده است. اما کمتر به این واقعیت تاریخی پرداخته می‌شود که رژیم نازی، علی‌رغم شعار‌های ضدیهودی، در دهه ۱۹۳۰ با برخی گروه‌های صهیونیستی همکاری‌های آشکاری داشت. یکی از مشهورترین این همکاری‌ها، «توافق هاوارا» بود؛ توافقی که بر اساس آن بخشی از یهودیان آلمانی امکان مهاجرت به فلسطین را یافتند و سرمایه‌های خود را به آنجا منتقل کردند. این توافق به رژیم نازی کمک می‌کرد تا مسئله «یهود» را به شکل خروجی کنترل‌شده حل کند و هم‌زمان به پروژه صهیونیستی در فلسطین اشغالی نیروی انسانی و مالی تازه‌ای تزریق کند.

این هم‌پوشانی عجیب میان یک ایدئولوژی آشکارا نژادپرستانه و جنبشی ملی‌گرایانه که ادعای سرزمین جدید داشت، زمینه‌ای شد تا پس از جنگ جهانی دوم، رابطه آلمان و اسرائیل بر پایه‌ای از بدهی تاریخی و منافع سیاسی شکل گیرد. آلمانِ پس از جنگ، که می‌خواست بار سنگین نازیسم را از دوش خود بردارد، به جای نقد ریشه‌های واقعی فاشیسم، ترجیح داد با اسرائیل وارد شراکت شود. این شراکت در ابتدا با عنوان «پرداخت غرامت» معرفی شد، اما خیلی زود شکل کمک‌های اقتصادی و سپس همکاری‌های نظامی به خود گرفت. نتیجه آن بود که اسرائیل، با پشتوانه مالی و تکنولوژیک آلمان، توانست ماشین جنگی خود را تقویت کند و پروژه اشغال و شهرک‌سازی را با قدرت بیشتری پیش ببرد.

تناقض اخلاقی آلمان و شراکت نظامی با اسرائیل

امروز، وقتی خبر خرید سه پهپاد هرون توسط برلین منتشر می‌شود، بسیاری از ناظران جهانی یادآور می‌شوند که این معامله تنها یک بند از ده‌ها قرارداد مشابه است. در سال ۲۰۲۳، آلمان بزرگ‌ترین معامله تسلیحاتی تاریخ اسرائیل را رقم زد و سیستم دفاع موشکی ارو-۳ را به ارزش ۳.۵ میلیارد دلار خریداری کرد. در سال ۲۰۲۵ نیز قراردادی ۶۵ میلیون یورویی برای سیستم‌های توپخانه موشکی پالس میان شرکت البیت سیستمز و آلمان امضا شد. حالا نوبت به پهپاد‌های هرون رسیده است. این روند نشان می‌دهد که برلین نه تنها از همکاری با تل‌آویو دست نکشیده، بلکه هر روز بیش از پیش به یکی از ستون‌های اصلی بقای نظامی اسرائیل بدل می‌شود.

این تناقض آشکار است: برلین به ظاهر صادرات تسلیحات به اسرائیل را به دلیل جنایات در غزه متوقف می‌کند، اما هم‌زمان مشتری اصلی صنایع دفاعی همان رژیم باقی می‌ماند. این همان چیزی است که نفاق اخلاقی آلمان را آشکار می‌سازد. کشوری که امروز خود را پرچمدار حقوق بشر معرفی می‌کند، در عمل میلیارد‌ها یورو به ماشین جنگی اسرائیل تزریق می‌کند؛ ماشینی که با آن هزاران غیرنظامی در غزه، کرانه باختری و حتی کشور‌های دیگر منطقه قربانی می‌شوند.

رسانه‌های منتقد بار‌ها تأکید کرده‌اند که آلمان در این روند صرفاً یک خریدار نیست؛ بلکه شریک استراتژیک اسرائیل است. قرارداد‌های تسلیحاتی نه تنها پول، بلکه اعتبار سیاسی برای اسرائیل به همراه دارد. هر بار که یک کشور اروپایی مانند آلمان با اسرائیل قرارداد می‌بندد، در واقع مشروعیتی به سیاست‌های آپارتاید و توسعه‌طلبانه آن می‌بخشد. این حمایت عملی به اسرائیل این پیام را می‌دهد که می‌تواند بدون نگرانی از پاسخگویی بین‌المللی به اشغالگری و کشتار ادامه دهد.

از گذشته تاریک تا امروز خونین

آنچه این تصویر را تاریک‌تر می‌سازد، پیوند آشکار میان سیاست‌های نازی‌ها و عملکرد امروزی اسرائیل است. نازیسم با تکیه بر ایدئولوژی نژادپرستی و تفوق یک ملت خاص، اروپا را به جنگ و ویرانی کشاند. اسرائیل نیز امروز با ایدئولوژی مشابهی عمل می‌کند: برتری یهودیان بر دیگران، اشغال سرزمین‌های فلسطینیان و پاکسازی قومی. اگرچه مقامات برلین مدعی‌اند که همکاری‌شان با اسرائیل در راستای «جبران گذشته» است، واقعیت آن است که این همکاری بیشتر به تداوم همان منطق خطرناک شباهت دارد؛ منطقی که ملت‌های دیگر را قربانی می‌کند تا یک قدرت سیاسی-نظامی مشروعیت بیابد.

طبق آمار مؤسسه صلح استکهلم (SIPRI)، اسرائیل هشتمین صادرکننده بزرگ تسلیحات در جهان است و بیش از ۳ درصد بازار جهانی را در اختیار دارد. صادرات دفاعی این رژیم در سال ۲۰۲۴ به ۱۴.۸ میلیارد دلار رسید. هند با ۳۴ درصد، آمریکا با ۱۳ درصد، و سپس کشور‌های اروپایی از جمله آلمان، مشتریان اصلی این تسلیحات هستند. این ارقام نشان می‌دهد که اسرائیل نه تنها به لطف حمایت آمریکا و اروپا توانسته موجودیت خود را حفظ کند، بلکه خود به صادرکننده‌ای مهم در بازار جهانی سلاح بدل شده است. پرسش اساسی اینجاست: آیا آلمان می‌تواند ادعا کند که گذشته نازی را پشت سر گذاشته، وقتی امروز در کنار رژیمی ایستاده است که همان سیاست‌های نژادپرستانه و خشونت‌آمیز را علیه ملتی بی‌دفاع اجرا می‌کند؟

پاسخ به این پرسش چندان دشوار نیست. تاریخ نشان داده است که همکاری با ظلم، هرگز به صلح منجر نمی‌شود. همان‌طور که نازیسم با سیاست‌های توسعه‌طلبانه و سرکوبگرانه خود اروپا را به خاک و خون کشید، شراکت امروز آلمان با اسرائیل نیز خاورمیانه را در چرخه‌ای بی‌پایان از خشونت نگه خواهد داشت. این بار، آلمان به جای آنکه از گذشته عبرت بگیرد و نقش متفاوتی ایفا کند، بار دیگر در مسیر تکرار تاریخ قدم گذاشته است.

از این رو، معامله پهپاد هرون چیزی فراتر از خرید چند وسیله نظامی است. این معامله نمادی است از پیوند دیرینه‌ای که از دوران نازیسم تا امروز امتداد یافته و همچنان بر پایه خشونت و سلطه‌طلبی استوار است. آلمان، به جای آنکه در کنار قربانیان بایستد، ترجیح داده در کنار اشغالگری بایستد؛ و این انتخابی است که نه تنها مشروعیت اخلاقی برلین را زیر سؤال می‌برد، بلکه مسئولیت تاریخی تازه‌ای بر دوش آن می‌گذارد.