باشگاه خبرنگاران جوان - کمیل خجسته؛ پژوهشگر سیاسی، در پستی در صفحه اینستاگرام خود درباره رونمایی از مجسمه جدید میدان انقلاب تهران نوشت: می‌گویند دلیل این همه فشار‌های دشمن، ما هستیم که همیشه می‌گوییم مرگ بر فلان و ما دائما در مقابل آمریکایی‌ها «نه» می‌گوییم. اما ایران روزگاری داشت که «مرگ بر» نمی‌گفت و حتی به اصطلاح سیاست موازنه مثبت داشت. یعنی عدالت در واگذاری منافع را هم حفظ می‌کرد. مثلا در قبال امتیاز گمرگ جنوب به انگلیس، گمرگ شمال به روس‌ها داده می‌شد. اما نتیجه این سازش چه شد؟ قرارداد‌های ترکمنچای و گلستان و آخال و... جدا شدن قسمت‌هایی از شرق و شمال غرب سرزمین از ایران یکی به طعمه روس‌ها و دیگری به طمع انگلیس‌ها.

در این دوران، ایرانی‌ها چنان سازشی با دشمنشان کردند که آن را عصر امتیاز‌ها می‌نامند. واگذاری امتیاز رویتر، تنباکو، گمرک، بانک، نفت و... به روس و انگلیس از جمله امتیاز‌های شاخصی بود که همزمان از دست رفتن خاک، به استعمارگران داده می‌شد. نتیجه این سازش قاجاری چه بود؟ زندگی مردم ایران خوب شد؟ نتیجه این شد که ایران اسیر جنگ جهانی شد و میلیون‌ها ایرانی در یک جنگ نامربوط به خودشان در نتیجه قحطی جنگ و اشغال ایران کشته شدند و بعدش انگلیس‌ها حکومت ایران را از قاجار به پهلوی تبدیل کردند.

کارنامه قاجار نقشه ایران را اینجور مجروح کرد. اما بعدش که رضاخان آمد حق آب هیرمند در شرق، نقطه سوق‌الجیشی آرارات را در غرب واگذار کرد و البته ماجرا به همین‌جا ختم نشد. او نفت ایران را تقریبا رایگان در قرارداد ۱۹۳۳م به انگلیس‌ها داد؛ اما عاقبت چه شد؟ انگلیس‌ها و متفقین ایران را اشغال کردند. نه تنها اشغال بلکه بدون توجه به نظر مردم، حاکم وقت ایران را تبعید کردند و حاکمی دیگر را به جایش گذاشتند. بعد از آن هم حاکم جدید، بحرین را واگذار کرد. نفت ملی‌شده را با کودتای ۲۸مرداد به آمریکایی‌ها تحویل داد و جان سرباز ارتش پهلوی را در ویتنام و عمان و بلندی‌های جولان اشغالی فدای ارتش امریکا کرد.

دوره سوم ایران از سال ۵۷ آغاز می‌شود. به جای سازش، راهبرد مقاومت را در پیش گرفته است. حالا کار به اینجا کشیده که دشمن ایران، فکت شیت منتشر می‌کند که ایران باید عمق نفوذش را در منطقه کم کند. یعنی از نگاه آنان قدرت ایران تا دریای مدیترانه کشیده شده است. در این دوره، ایران پای مقاومت ایستاده است و حالا دشمنش می‌گوید من به مرحله جنگ موجودیت با ایران رسیده‌ام. این دو اعترافی است که تایید می‌کند نتیجه این مقاومت رسیدن به نقاط پایانی فشار و سلطه دویست ساله آنها بر ایران است. در واقع این تاریخ است که به ما نشان می‌دهد که هزینه سازش بیشتر از مقاومت است و دشمن در مقابل مقاومت خردمندانه زانو می‌زند.