خوشه‌های بزرگ کیهانی در فضا زمان وجود دارند که در اطرافشان خمیدگی و آشفتگی ایجاد می‌شود. آنها لنزهای گرانشی ایجاد می‌کنند و نور در مسیرشان خم می‌شود. این یکی از پیش بینی‌های نظریه ی نسبیت اینشتین است که اجرام بزرگ کیهانی باعث خمیدگی فضا زمان می‌شود.
ستاره‌شناسان تلسکوپ فضایی پرتو ایکس چاندرا ناسا در کاوش‌های کیهانی خود توانستند کهکشان مسیه ۵۱ (M51) با نام مستعار" کهکشان گرداب" را در بهترین زاویه رصد کنند.
محققان معتقدند نوری که از کهکشان های شلوغ و اختروش‌ها منتشر می‌شود، به حد کافی برای توضیح مطالعات هیدروژن کیهانی موثر نیست و در نتیجه تفاوت مقیاسی ۴۰۰ درصدی ایجاد می‌کند.
اخترشناسان فرضیه ماده تاریک را مطرح نمودند تا اختلاف میان جرم محاسبه‌شده برای اجرام غول‌پیکر آسمانی توسط دو روش استفاده از تاثیرات گرانشی آنها و یا استفاده از مواد درخشان درون آنها (ستارگان، گاز، غبار) را توضیح دهند.