به گزارش خبرنگار بازار باشگاه خبرنگاران نوروز خوانی یا بهار خوانی یا نوروزی، گونه‌ای از آواز خوانی است که در گذشته در ایران رواج داشته است. در حال حاضر خاستگاه این گونه آواز خوانی بیشتر در استانهای مازندران و گیلان بوده که به صورت بسیار محدود انجام می‌گیرد.

تو اون سال تو محل چند نفر بودیم آخر هفته ها میرفتیم امامزاده پیش حاج یدالله تا قران و درس زندگی یاد بگیریم اخر هر جلسه که میشد حاجی ازمون سوالهای مختلفی می پرسید ،یه بار پرسید دوست دارید چی کاره شید؟من گفتم دوست دارم مثل حاج غلام العلی نوروزخوان شوم.....

حاج یدالله خنده ای کرد گفت آخه این که شغل نیست رضا جان حالا چرا؟ گفتم اخه وقتی نزدیک نوروز میشه همه به تماشا دسته نوروز خوانی میان و براشون دست میزنن؛تشویق میکنن و هدیه میارن،ننه خاتون همیشه بهم میگه رضا  نوروز خوانا نشونه از شادی و خیرن بخاطر همین؛ دوست دارم یکی از کسایی باشم که سرود میخونن.حاجی سکوتی کرد گفت اگه فکر میکنی با این کار به مردم خیر میرسونی امیدوارم به آرزوت برسی.....

نوروز 1345 اومد. به آرزو خودم رسیدم و شدم رضا نوروز خون؛وقتی قرار شد که به سمت روستا حرکت کنیم دلهره و ترسی عجیبی داشتم که اگه اهل روستا مرا ببینن چی میگن،نکنه که شعر یادم بره،نکنه از گروه جا بمونم؟؟؟تو ذهن خودم به بچگی و محمد و حاج غلام العلی فکر میکردم و شعرها را زیر لب زمزمه میکردم.نوروز خواني معمولا" ده تا پانزده روز قبل از فرا رسيدن ایام عيد نوروز شروع ميشد.تو مراسم،نوروز خوانان معمولا" به داخل روستا مي اومدن و با خوندن اشعار در مدح امامان یا ترانه هاي محلي، طليعه سال نو را به به اهل روستا مژده می دادن. اونا معمولا 3نفرن که يك نفر اشعار را مي خوند که سالها عهده دار این کار غلام العلی و پسراش بودن،يك نفر ساز مي زنه و با خواننده عباراتی را همخوانی میکنه و بالاخره نفر سوم كه به آن كوله كش(باركش) ميگن که کارش حمل هدایا ست.

بهار آمد،بهار آمد،خوش آمد./ علي باذوالفقار آمد، خوش آمد./ نوروزتان نوروز ديگر / شما را سال نو باشد مبارك.

با خوندن اشعار به در خونه اهلی محل میرفتن و صاحب خانه با دادن پول، شيريني، گردو، تخم مرغ، برنج، نخود، و كشمش به گرمی پذيرايي ميکرد.