گاهی برای فهمیدن عظمت و محبوبیت یک فرمانده، نه به نقشه‌های جنگی نیاز است و نه به فهرست مدال‌هایی که بر سینه زده. کافی است ببینی وقتی وارد یک مقر نظامی می‌شود، نگاهش اول دنبال چه کسی است. دنبال ژنرال‌ها و اتاق فرماندهی؟ یا میان سربازان ساده که هیچ دوربینی نیست و هیچ گزارشی نوشته نمی‌شود.حاج قاسم سلیمانی از آن فرمانده‌هایی بود که پیش از آن‌که در میدان نبرد دیده شود، در دل آدم‌ها جا می‌گرفت.یک‌بار، درست همان‌طور که حاج قاسم میان سربازان ساده ایستاده و خوش‌وبش می‌کرد، فرمانده روسی وارد شد و با تعجب پرسید «ژنرال کجاست؟» وقتی دید حاج قاسم بی‌تکلف در میان نیروهای عادی ایستاده است، باورش نمی‌شد کسی که نامش در ایران و منطقه با قدرت و امنیت گره خورده بود، بدون فاصله و تشریفات، میان سربازان است. او همان‌جا رو به حاج قاسم گفت «ما از تأمین امنیت شما می‌ترسیم. ترجیحاً هر جایی نروید.»همین احترام و رفتار صمیمی، علاقه فرمانده روس را برانگیخت. او هر بار که حاج قاسم نبود، ناراحت می‌شد و به نیروهایش دستور داده بود «هر وقت ژنرال سلیمانی آمد، حتماً خبرم کنید.» اصرار او به گوش حاج قاسم رسید و سردار بی‌درنگ پاسخ داد «برویم لاذقیه به دیدارش.»

حالا که نزدیک به ۶ سال از شهادت سردار دل‌ها می‌گذرد، نماینده سابق ولی‌فقیه در نیروی قدس سپاه حجت‌الاسلام علی شیرازی که در سوریه نیز از نزدیک شاهد رشادت‌ها و منش حاج قاسم بود، روایتی را بازگو می‌کند که نشان می‌دهد سلیمانی چگونه بی‌هیاهو، بدون شعار و حتی بی‌آنکه قصدی برای اثرگذاری نمایشی داشته باشد، عزت ایران را فراتر از مرزها تثبیت کرد.او می‌گوید در روزهایی که حاج قاسم مدام بین تهران، بغداد و دمشق در رفت‌وآمد بود، یکی از فرماندهان ارشد روس که مرکز استقرارش در لاذقیه قرار داشت، پیغامی فرستاد. پیغامی محترمانه و رسمی «هر وقت به سوریه آمدید، من خودم با پرواز می‌آیم دمشق تا شما را ببینم.»اما پاسخ حاج قاسم کوتاه و معنادار بود «نه، من می‌آیم لاذقیه.» حاج قاسم اهل این نبود که دیگران را به دنبال خود بکشاند. او خودش می‌رفت. وقتی به سوریه آمد، پیش از آن‌که سراغ جلسه و مذاکره برود، رو به همراهانش کرد و گفت «بروید بپرسید این فرمانده روس چند تا بچه دارد.»چند ساعت بعد برگشتند و گفتند « همسر و یک دختر دارد.» حاج قاسم لحظه‌ای مکث کرد و گفت «دو تا سرویس طلا تهیه کنید. کامل.» انگار دقیق می‌دانست کجا و چگونه باید وارد شد. دو سرویس کامل طلا تهیه شد و همراهان، متعجب از این تصمیم آن را آماده کردند. جلسه با فرمانده روس رسمی، نظامی و دقیق برگزار شد. حرف‌ها ردوبدل شد، گزارش‌ها ارائه شد اما اصل ماجرا بعد از پایان جلسه رقم خورد.

حاج قاسم رو به همراهانش گفت که هدیه‌ها را به فرمانده روس بدهند و تأکید کرد«بگویید یکی برای همسرت است و یکی برای دخترت.»فرمانده روس که انتظار هر چیزی را داشت جز این، جا خورد. قرار شد طلاها را به امانت بگیرد و با خود به روسیه ببرد. چند روز بعد وقتی به خانه رسید، هدیه‌ها را به همسر و دخترش داد. واکنش همسرش اما او را عمیقاً تحت تأثیر قرار داد. به او گفته بود «این فرمانده ایرانی کیست که به فکر من و دخترم بوده؟ تو تا به حال چنین کاری برای ما نکرده‌ای.»همین واکنش رابطه حاج قاسم و فرمانده روس را از یک ارتباط سازمانی و خشک نظامی فراتر برد. خود فرمانده روس بعدها تعریف می‌کرد که این ماجرا در همان خانه نماند. از خانه به اطرافیان رسید و آرام‌آرام، تصویر دیگری از «فرمانده ایرانی» در ذهن‌ها شکل گرفت.وقتی دوباره به سوریه بازگشت، سراغ حاج قاسم را گرفت. گفت از این کار به‌ویژه واکنش همسرش بسیار خوشش آمده و حالا می‌خواهد جبران کند. به نیروهای ایرانی گفته بود «بروید از ژنرال سلیمانی بپرسید چه چیزی در زندگی دوست دارد. هر چه بخواهد، به او می‌دهم.»