یکی از روش‌هایی که ائمه اطهار(ع) برای ترغیب مردم به زندگی آخرت و کسب مقامات و درجات آن عالم، به کار می‌گرفتند این است که دنیا و آخرت را با هم مقایسه می‌کردند.
اگر انسان به کسی خیلی علاقه‌مند شود، پس از مدتی این علاقه استقرار پیدا می‌کند و در این حالت، در طرف مقابل فقط زیبایی‌ها و کمالات را می‌بیند و خیال می‌کند این اصلاً در عالم بی‌نظیر است.
خدا می‌فرماید «خَتَمَ اللّهُ عَلی قُلُوبِهِمْ» بر قلب کافران مهر زده شده و آنان ایمان نمی‌آورند و چشم و گوش آنان نابینا و ناشنوا شده و حقیقت را درک نمی‌کنند.
انتشار مطالب آموزنده، مشارکت در ساخت مسجد و فراهم کردن امکان عمل خیر برای مردم موجب می‌شود در ثواب دیگران شریک شده و مانند آنها پاداش الهی دریافت کنیم.
انسانها به طور طبیعی دارای عاطفه و احساسات هستند و حس دلتنگی نسبت به خویشاوندان و نزدیکانی که سال‌ها با آنها مأنوس بودیم و حالا در بین ما نیستند، حق طبیعی هر فردی محسوب می‌شود.
مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: آخرت ، شب ندارد. غصه ندارد. شب یعنی غصّه و هجران و حزن و اندوه درونی. قیامت؛ شب و روز، هر دو روز است – چون قیامت است و کار تمام شده است.
مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: وای بر ما اگر هم دنیا و اهل آن از ما رو گردان باشند، و هم امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) از ما رو گرداند و ما را قبول نداشته باشد.