اخراج‌های بی‌رحمانه

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، در روز‌های فیفادی، انتشار خبر اخراج خاوی گارسیا، سرمربی واتفورد محتمل، اما کمی بی‌رحمانه بود. او که تیمش را تنها چند ماه پیش به فینال جام حذفی انگلیس رسانده بود پس از شروعی نه‌چندان خوب در فصل جدید لیگ برتر، نخستین مربی اخراجی این فصل لقب گرفت. واتفورد فصل پیش در رده یازدهم جدول قرار گرفته بود و برای نخستین بار از سال ۱۹۸۴ نیز به فینال جام حذفی راه یافته بود که البته در این دیدار مغلوب منچسترسیتی شد. با این حال آن‌ها در این فصل از چهار مسابقه ابتدایی خود تنها یک امتیاز کسب کرده بودند و همین کافی بود تا سران باشگاه خیلی زود تصمیم به تغییر در کادرفنی خود بگیرند. تصمیمی که با توجه به عملکرد گارسیا در فصل گذشته بسیار سختگیرانه به نظر می‌رسید و شاید مدیران واتفورد می‌توانستند کمی صبر بیشتری داشته باشند. در ادامه نگاهی داریم به مربیانی که در چنین شرایطی از کار برکنار شدند و اتفاقاتی که پس از جدایی آن‌ها رخ داد.

کلودیو رانیری (لسترسیتی، فوریه ۲۰۱۷)

رانیری ماموریتی غیرممکن را برای لستر انجام داد و در حضور بزرگان لیگ جزیره، تیمش را قهرمان کرد. تنها ۹ ماه بعد بود که او خبر اخراجش را شنید. کریگ شیک‌اسپیر جانشین او شد، اما این مربی هم فقط ۸ ماه دوام آورد و جای خود را به کلود پوئل داد. هم‌اکنون نیز برندان راجرز هدایت این تیم را برعهده دارد، اما اخراج رانیری هنوز هم بسیار سختگیرانه تلقی می‌شود و اتفاقات فصل ۲۰۱۶-۲۰۱۵ هیچ‌گاه تکرار نشد.

کارلو آنچلوتی (چلسی، می‌۲۰۱۱)

چلسی سابقه‌ای طولانی در اخراج زودهنگام مربیان خود دارد و این اتفاقات در دوران آبراموویچ اصلا عجیب نبوده است. ژوزه مورینیو پس از دورانی موفق در این تیم و در سپتامبر ۲۰۰۷ از سمتش برکنار شد. البته آبی‌ها در آن فصل نتایج چندان خوبی نگرفته بودند، اما آنچلوتی در پایان فصلی از کار برکنار شد که تیمش در آستانه کسب دومین قهرمانی پیاپی در لیگ برتر بود. سرمربی ایتالیایی سال قبل از آن چلسی را قهرمان دو جام کرده بود. جانشین او، آندره ویاس بواس نتوانست فصل را با این تیم به پایان ببرد، اما روبرتو دی‌ماتئو که به‌عنوان مربی موقت در این تیم حضور داشت توانست چلسی را فاتح لیگ قهرمانان کند.

روبرتو دی‌متئو (چلسی، نوامبر ۲۰۱۲)

اخراج مربیان در چلسی رابطه مستقیمی با ناکامی آن‌ها در لیگ قهرمانان داشت. رویای آبراموویچ فتح این تورنمنت بود و هر مربی که نمی‌تـوانست به این هدف برسد خیلی زود اخراج می‌شد. بالاخره روبرتو دی‌متئو ایتالیایی بود که در سال ۲۰۱۲ و در مونیخ دومین جام قهرمانی اروپا را برای مالک روس به ارمغان آورد، اما ظاهرا این جام نیز برای ابقای او در استمفورد بریج کافی نبود و پس از چند ماه و زمانی که از لیگ قهرمانان حذف شدند، جای خود را به رافا بنیتس داد. مرد اسپانیایی که رابطه خوبی با هواداران نداشت با سومی چلسی در لیگ از سمتش کنار رفت.

کریس هاتن (نیوکسل، دسامبر ۲۰۱۰)

مایک اشلی، مالک باشگاه نیوکسل توانایی بالایی در گرفتن تصمیماتی دارد که باعث عصبانیت هواداران می‌شود و سابقه او در این زمینه بسیار مشهور است. البته اخراج هاتن تصمیمی بسیار بحث برانگیز بود که حتی از او هم انتظار نمی‌رفت. هاتن پس از سقوط نیوکسل به لیگ دسته قهرمانی، موفق شد سال بعد این تیم را به لیگ برتر برگرداند. او که کلاغ‌ها را قهرمان لیگ چمپیونشیپ کرده بود در فصل بعد با برد عجیب ۵ بر یک در زمین آرسنال و همچنین برتری برابر ساندرلند در دربی، عملکرد نسبتا خوبی داشت، اما جالب اینکه پیش از کریسمس اخراج شد. نیوکسل در زمان اخراج او در رتبه یازدهم بود و آلن پاردو، جانشین او در پایان فصل این تیم را به جایگاه پنجم رساند، اما سال بعد در میانه فصل به دلیل نتایج ضعیف اخراج شد. هاتن فصل پیش هم پس از اینکه برایتون را از سقوط نجات داد از سمتش برکنار شد.

فرانک دی‌بوئر (کریستال پالاس، سپتامبر ۲۰۱۷)

دی‌بوئر تنها ۷۷ روز سرمربی پالاس بود که فقط ۳۰ روز آن شامل حضور در فصل جدید می‌شد. مرد هلندی روز‌های کابوس‌واری را در سلهرست پارک گذراند و هر چهار مسابقه‌ای که روی نیمکت این تیم بود را باخت و تیمش حتی یک گل هم نزد. با این حال باید این نکته را در نظر گرفت فرصتی که او در این تیم داشت بسیار کوتاه بود و در این زمان کم نمی‌توانست تاثیرگذاری چندانی داشته باشد. البته معلوم نیست آیا او در ادامه می‌توانست این روند را اصلاح کند یا خیر، اما روی هاجسون، جانشین او خیلی زود توانست تیم را از بحران خارج کند.

منبع: روزنامه فرهیختگان

انتهای پیام/