فناوری که مجالی برای تاثیرگذاری عمده پیدا نکرد!
تله‌تکست به صورت خاص فناوری بود که اصلا فرصتی برای دیده شدن و بروز و ظهور پیدا نکرد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، یک سری از فناوری‌ها، مدت زیادی برای خاطره‌ساز شدن و ماندگار شدن در ذهن چندین نسل از مردمان داشته‌اند. مثلا رادیو را در نظر بگیرید، همراه چند نسل بوده. از زمانی که اخبار جنگ جهانی در آن پخش می‌شد تا زمانی که برنامه موسیقی گل‌ها، شنیدنی‌اش کرده بود، تا زمان پخش آژیر وضعیت قرمز و صبح جمعه با شما و قصه شب در دهه شصت.
بیشتربخوانید
تله‌تکست در ایران با نام شبکه پیام سیما در ۳۰ مهر ۱۳۷۴ با تجهیز گیرنده‌های تلویزیونی به رمزگشا به طور ۲۴ ساعته در دسترس قرار گرفت. البته پیام‌نمای فارسی در سال ۱۳۷۷ راه‌اندازی شد و در واقع پیام‌نما به تدریج تلویزیون را از دستگاهی تفریحی خارج و به ابزاری برای اطلاع‌رسانی تبدیل کرد که از جنبه‌های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و آموزشی کاربرد بسیاری هم داشت.
اما با اندک فاصله‌ای استفاده مردم از اینترنت خانگی و از طریق کافی‌نت‌ها آنقدر گسترش یافت که کلا تله‌تکست را به محاق برد!
اما همین تله‌تکست اگر همزمان با دنیا، وارد ایران می‌شد، سرنوشت دیگری پیدا می‌کرد. اما سال‌های محوببیت جهانی تله‌تکست در دنیا، همزمان شد با سال‌های جنگ و محرومیت فناوری ما.
شاید برای‌تان جالب باشد که تله‌تکست اصلا برای استفاده همگانی اختراع نشد! پیام نما یا همان تله‌تکست در سال ۱۹۷۴ به همت یک شرکت و به منظور استفاده ناشنوایان اختراع شد تا برای آنها که امکان شنیدن صدای برنامه‌های تلویزیونی را نداشتند، بستری فراهم شود که از تلویزیون بی بهره نمانند، اما این سرویس جذاب به سرعت با استقبال همه مردم دنیا مواجه شد و در کمتر از چهار سال، میلیون‌ها نفر در سراسر دنیا اطلاعات خود را در تمام زمینه‌ها از آن می‌گرفتند.
نخستین سرویس مبتنی بر تله‌تکست Ceefax نام داشت که سپتامبر ۱۹۷۴ زمانی که تلویزیون به تازگی وارد خانه‌های بیشتر افراد جهان شده بود در اختیار آنها قرار گرفت.
می‌شود تصور کرد که در سال‌های دهه ۶۰ اگر تله‌تکست بود، خاطرات جالبی برای رقم می‌خورد. مشکلی اصلی البته نبود خود فناوری نبود، مشکل این بود که حتی در صورت وجود این فناوری از آن به خوبی استفاده نمی‌شد و اطلاعات موجود در تله‌تکست جذابیت برای قشر جوان و روزنامه و مجله‌خوان نداشتند و صدا سینما متکلم وحده ناگزیر بود.
یک زمانی یکی از ویژگی‌ها یا آپشن‌های تلویزیون‌های رنگی جدید، در کنار اندازه صفحه نمایش و وضوح و ظراحی بدنه آنها، مجهز بودن به همین تله‌تکست بود. اندک روز‌هایی ما از فرط بیکاری کمی در صفحات تله‌تکست گردش می‌کردیم و مثلا نتایج تیم‌های فوتبال را مرور می‌کردیم. با آن فونت ناخوانا و تلاش برای خلق اشکال گرافیکی از نقطه و خط‌ها تله‌تکست آزارنده چشم بود، اما شبحی از یک ارتباط متنی پویا در اختیار قرار می‌داد و به ما حسی از پیشرفت می‌داد، حسی که البته تا زمان نخستین وب‌گردی‌های اینترنتی، ارضا نشد.
منبع: یک پزشک
انتهای پیام/
