باشگاه خبرنگاران جوان؛ رضوان پاک منش - سیب بروجرد نه فقط یک میوه، که بخشی از هویت کشاورزی و فرهنگی مردم این دیار است.سیب‌های بروجرد با رنگی درخشان، پوست لطیف و عطری نافذ شناخته می‌شوند.

در باغ‌های اطراف اشترینان، ونایی، چالانچولان و دره‌های شرقی شهر، درختان سیب با تنه‌های پیچ‌خورده و برگ‌های نقره‌ای در نسیم تابستان، تصویری شاعرانه می‌سازند. سیب لبنانی، سیب گلاب، سیب زرد و سیب قرمز بروجردی از جمله رقم‌هایی هستند که در بازار‌های ایران نامی آشنا دارند.

راز این کیفیت، نه فقط در خاک حاصلخیز و آب زلال چشمه‌هاست، بلکه در صبر و تجربه‌ی کشاورزان بروجردی نهفته است؛ کسانی که از نسل‌های دور تا امروز، باغداری را همچون یک هنر آموخته‌اند. آنان می‌دانند چه هنگام هرس کنند، چه‌گونه آبیاری را با تغییر فصل هماهنگ کنند و چه زمانی سیب را بچینند تا عطر و طعمش در دل میوه بماند.

اما سیب بروجرد تنها یادگار طبیعت نیست؛ نشانه‌ای از فرهنگ معیشت و پیوند مردم با زمین است. در پاییز، وقتی هوای کوهستان خنک می‌شود، بوی سیب تازه در کوچه‌های روستا‌ها می‌پیچد. زنان بروجردی سیب‌ها را به ورقه‌های نازک می‌برند، در آفتاب می‌خشکانند و برای زمستان نگه می‌دارند. از سیب‌ها شربت، سرکه، لواشک و حتی مربا‌های خوش‌رنگ درست می‌شود؛ هرکدام بخشی از طعم زندگی در این شهر.

در سال‌های اخیر، با وجود چالش‌هایی، چون خشکسالی و تغییرات اقلیمی، باغداران بروجردی همچنان ایستاده‌اند. آنان تلاش می‌کنند با روش‌های نوین آبیاری قطره‌ای و اصلاح گونه‌های بومی، اصالت سیب بروجرد را حفظ کنند. این پایداری، نمونه‌ای از مقاومت فرهنگی و اقتصادی مردم زاگرس است.

شاید اگر از هر بروجردی بپرسی، خواهد گفت: «سیب ما فقط میوه نیست، نشانه‌ی برکت است.» و همین عشق به زمین و طعم ناب میوه‌ای که از دل زاگرس برمی‌خیزد، باعث شده سیب بروجرد هنوز هم در ذهن و زبان مردم ایران، طعم واقعی سیب را تداعی کند.