حضرت امام(ره) به جای آنکه از کلمه "بفرمایید" استفاده کنند، می‌فرمودند: "بسم‌الله" و با آنکه "بفرمایید" کلمه مطبوع و متعارفی است به جای آن از کلمه "بسم‌الله" استفاده می‌کردند.
خانم مصطفوی بر این روش کلی امام(ره) نیز تاکید داشت که همواره در داخل منزل امام(ره) اصل بر عدم اختلاط بین محرمها و نامحرمها بود و آنگاه که در بین اعضا، خانواده زن و مرد نامحرمی از قبیل دامادها و نوه‌ها بود، سفره مردها و زنها جداگانه انداخته می‌شد.
تولیت مسجد مقدس جمکران با انتقاد از کسانی که با عنوان ادعای پیروی از امام(ره) از خط او پیروی نمی‌کنند گفت: همین افراد بزرگترین امتیاز‌ها و نقاط قوت نظام همچون انتخابات 85 درصدی را که می‌توانست بالاترین وسیله اقتدار ناظم باشد به فتنه‌ای برای تضعیف نظام تبدیل کردند.
حضرت امام(ره) در یک مراسم ملاقات در حسینیه جماران به طور استثنایی به جای آنکه در جایگاه، روی صندلی بنشینند - با آنکه صندلی را مثل همیشه آماده کرده بودند - روی زمین نشستند.
امام(ره) هرگز درخواست ملاقات خصوصی بعثی‌ها را قبول نکردند و تمام ملاقاتها در جلسه عمومی امام(ره) که هر شب دو ونیم ساعت بعد ازغروب تا ساعت 3 به مدت نیم ساعت به صورت ثابت در بیرونی خانه امام(ره) برقرار بود، انجام می‌گرفت.
همه در تلویزیون دیدیم و اطلاع داریم که وقتی امام(ره) با هواپیما به طرف ایران می‌آمدند، خبرنگار ازمعظم‌له پرسید: «شما الان چه احساسی دارید؟» و امام(ره) جواب دادند: هیچ! تحلیلگران مغرض و کوتاه‌بین غربی و صهیونیستی با سواستفاده از این صحنه و تحریف مفهوم آن، گفتند: «امام(ره) نسبتی به مردم که این همه برای او اهدافش جان فشانی کردند، هیج احساسی ندارد!»
حضرت امام(ره) در آن سالها برای اعلام اول شوال و عید فطر، دستور می‌داند موضوع از آقای گلپایگانی استعلام شود و هر گاه روئیت هلال برای ایشان اثابت می‌شد، بر آن اساس عید فطر اعلام می‌گردید.
حضرت امام(ره) برای افراد مسن به ویژه علما و بالاخص کسانی که با ایشان سابقه همنشینی علمی داشتند، احترامی خاص قائل بودند، گرچه احیاناً برخی از آنان با مسائل سیاسی و خود حضرت امام(ره) از این جنبه میانه خوبی نداشتند.
با آنکه حضرت امام در برخورد با پزشکان و دستورالعمل‌های آنان بسیار با ملاطفت و انعطاف پذیر بودند، ولی همین که مسئله گذاشتن پا را در شیر شنیدند، به شدت برآشفتند و با لحنی تند و خشن و شتابزده فرمودند: من این کار را نمی‌توانم بکنم!
با آنکه همه چیز را با چشم خود می‌دید، باز هم برای او قابل هضم و باور نبود. از این رو گویی همواره دنبال یک چیز غیرعادی می‌گشت و در این حال، حس کنجکاوی او روی یک نکته قفل شده بود و در جستجوی کسی بود که آزادانه استفسار کند تا نکته مورد نظرش را باز و معمای خود را حل کند.
داستان زهد و وارستگی حضرت امام(ره) نسبت به شهرت و ریاست و مرجعیت و گریز از این امور، زبانزد خاص و عام است که تحریر آن فصل جداگانه‌ای را می‌طلبد. اما با این حال اراده خداوند بر این تعلق گرفت که امام(ره) را به محبوبیت، شهرت و مرجعیت برساند.
درس امام(ره) منظم‌ترین درس بود و تعطیلی بی‌جهت نداشت؛ برای مثال رسم بود که بین‌التعطیلین درس‌ها تعطیل می‌شد، مثلا اگر یکشنبه به مناسبت شهادت یکی از معصومین تعطیل بود، شنبه نیز که بین آن روز و روز جمعه قرار داشت، تعطیل می‌شد؛ اما حضرت امام(ره) این سنت را برانداخت.
رژیم شاه با کمک فکری اربابانش مخصوصا شیطان بزرگ پس از نزدیک به یک سال از تبعید امام(ره) به ترکیه به این نتیجه رسید که انتقال امام(ره) به نجف اشرف بهترین راه خروج از بن بست برخورد با امام(ره) است.
مقارن با جشن‌های منحوس تاجگذاری در سال 1347، در حالی که امام(ره) در نجف بودند، یک بار دیگر، مأموران ساواک، به خانه امام(ره) در قم یورش بردند و بخشی از کتاب‌های امام(ره) را به غارت بردند.
حضرت امام(ره) در مواقع دیگر، نسبت به طلاب همین وضع را داشتند و مایل نبودند غیر از یک نفر - که معمولاً همراه ایشان بود - شخص دیگری ایشان را در خیابان همراهی کند. هر گاه نیز متوجه می‌شدند که طلبه‌ای پشت سر و نزدیک ایشان حرکت می‌کند، مکث کوتاهی می‌کردند و می‌گفتند: بفرمایید.