امروزه متاسفانه مديريت‌ها جنبه تشريفاتي پيدا کرده و نظارت بر کارها تا جايي کم‌رنگ شده که نواقصي که به دليل پرمشغله بودن مديران صورت مي‌گيرد، مورد بي‌توجهي واقع شده و اين در حالي است که مديران ما حتي فرصت پاسخگويي به کاستي‌هاي موجود و ارائه گزارش از عملکرد خود را ندارند.

فعاليت در رشته‌هاي غير مرتبط معضل بزرگي است که نبايد بي‌تفاوت از کنار آن گذشت و حال سوال اينجاست که مبناي انتخاب يک مدير دانشگاهي براي مديريت در يک باشگاه مطرح ورزشي چيست؟ آيا يک شخصيت با تفکر فرهنگي، مي‌تواند به درستي انتظارات جامعه ورزشي را برآورده سازد و يا اينکه مشغله‌هاي دنياي ورزش، وي را از رسيدگي به امور فرهنگي يکي از بزرگ‌ترين مراکز آموزش‌عالي باز نمي‌دارد؟

آيا در وضعيتي که آمار متخصصان کشور رو به افزايش است، رويه شدن اين امر که يک شخص چند فعاليت کليدي در عرصه‌هاي مختلف داشته باشد، صحيح است؟ به راستي در شرايطي که تشخیص اولویت‌های فراگیری، تدارک رشته‌ها، حمایت از متخصصان و جلوگيري از فرار مغزها و چينش متناسب افراد در مشاغل کليدي از جمله ضرورت‌هايي است که در جايگاه کنوني کشورمان بايد به آن توجه ويژه شود، نبايد قانوني مصوب شود تا جلوي چنين اعمالي در عرصه کشور گرفته شود؟ منتظر پاسخگويي مسئولان مي‌مانيم.

يادداشت از: زهرا منصوري

انتهاي پيام/ر