فارين پالسي ؛
برتري نظامي آمريکا واقعيت ندارد
بسياري فکر مي کنند از آنجاييکه آمريکا چندين برابر هر يک از رقباي خود يا حتي مجموع همه آنها هزينه مي کند، بزرگ ترين نيروي دريايي و نيروي هوايي پيشرفته را دارد و مي تواند همه جاي جهان فعاليت کند، هيچ دشمن قابل تصوري نيست که بتواند آمريکا را با موفقيت به چالش بکشد در صورتيکه که اين امر واقعيت ندارد.
به گزارش سرويس بينالملل باشگاه خبرنگاران ، پايگاه اينترنتي فارين پالسي در گزارشي به قلم وينسلو ويلر نوشت:
شما به طور مرتب در جلسات کنگره آمريکا از جمله به منظور بحث در خصوص مسائل دفاعي زمانيکه وزير دفاع مي خواهد از بودجه وزارتخانه خود دفاع کند و هنگاميکه باراک اوباما رئيس جمهور آمريکا يا نمايندگان وي از سوابق دولت در زمينه امنيت ملي دفاع مي کنند، اين جمله را مي شنويد که نيروهاي مسلح آمريکا «بهترين در جهان» هستند.
بسياري فکر مي کنند از آنجاييکه آمريکا چندين برابر هر يک از رقباي خود يا حتي مجموع همه آنها هزينه مي کند، بزرگ ترين نيروي دريايي و نيروي هوايي پيشرفته را دارد و مي تواند همه جاي جهان فعاليت کند، هيچ دشمن قابل تصوري نيست که بتواند آمريکا را با موفقيت به چالش بکشد.
تاريخ جنگ سرشار از اين نوع غرور و تکبر است که به شکست انجاميده است: اين اتفاق از ابتداي تاريخ جنگ ها تاکنون افتاده است. خشايار و داريوش را در برابر يوناني ها در دوران باستان، انگليسي ها را در آمريکا در سال 1775 ، روس ها را پيش از جنگ آنها با ژاپن در سال 1904 و آمريکا را در برابر ويتنام در سال هزار و نهصد و شصت و چهار به ياد بياوريد.
تاريخ، اين جنگ ها و جنگ هاي بي شمار ديگري را ثبت کرده است که طرف «اشتباهي» پيروز جنگ شده است.
اگر هزينه ها يا تعداد نيروها تنها عوامل تعيين کننده موفقيت بود، انگليسي ها و فرانسوي ها در سال 1940 پيروز شده بودند، روس ها در سال1941 حمله آلمان ها را دفع کرده بودند، انگليسي ها در سال 1942 در مالزي پيروز شده بودند و جنگ در عراق و افغانستان به فاجعه تبديل نشده بود.
زمانيکه من تلويحا گفتم که قدرت نظامي آمريکا احتمالا «بهترين» نيست، پاسخ اجتناب ناپذيري که پيش مي آيد، اينست که «در برابر چه کشوري؟ از دشمني نام ببريد که بتواند ما را شکست دهد».
تاريخ با آنهايي که خيلي مطمئن هستند آينده را مي دانند، مهربان نيست و در فرهنگ امروز، پيش بيني «برتري» از طريق چيزي بيش از شمارش تعداد نيروها و سخت افزار صورت نمي گيرد.
عوامل فوق العاده ظريف تر و مهم تري براي تصميم گيري در خصوص اينکه چه کسي در جنگ پيروز مي شود، وجود دارد.
آمريکايي ها به عنوان يک ملت عمدتا به اين عناصر تعيين کننده بي توجهي مي کنند.
همانطور که جان بويد استراتژيست آمريکايي مي گويد به منظور تعيين اينکه کدام طرف در جنگ پيروز مي شود، عناصر مادي پس از عوامل روحي و رواني در جايگاه سوم قرار مي گيرد.
اين در حالي است که در بحث هاي امروز هر دو سوي طيف سياسي در عرصه نظامي و سياسي آمريکا، دو طرف تاکيد دارند «ما بهترين هستيم».
اين لفاظي توخالي که نيروهاي مسلح آمريکا بهترين هستند، بر مشکلات جدي سرپوش مي گذارد که چندين دهه است پابرجاست.
اوباما نامزد دموکرات ها اين مشکلات را تحمل مي کند و ميت رامني نامزد جمهوريخواهان در انتخابات رياست جمهوري آمريکا اين مشکلات را حتي بدتر مي کند.
همه اين مشکلات ادامه خواهد داشت مگر اينکه رهبراني به روي کار بيايند که درک کنند پول بيشتر به معناي تباهي بيشتر بوده است و پول کمتر مي تواند به معناي آغاز اصلاحات باشد.
شما به طور مرتب در جلسات کنگره آمريکا از جمله به منظور بحث در خصوص مسائل دفاعي زمانيکه وزير دفاع مي خواهد از بودجه وزارتخانه خود دفاع کند و هنگاميکه باراک اوباما رئيس جمهور آمريکا يا نمايندگان وي از سوابق دولت در زمينه امنيت ملي دفاع مي کنند، اين جمله را مي شنويد که نيروهاي مسلح آمريکا «بهترين در جهان» هستند.
بسياري فکر مي کنند از آنجاييکه آمريکا چندين برابر هر يک از رقباي خود يا حتي مجموع همه آنها هزينه مي کند، بزرگ ترين نيروي دريايي و نيروي هوايي پيشرفته را دارد و مي تواند همه جاي جهان فعاليت کند، هيچ دشمن قابل تصوري نيست که بتواند آمريکا را با موفقيت به چالش بکشد.
تاريخ جنگ سرشار از اين نوع غرور و تکبر است که به شکست انجاميده است: اين اتفاق از ابتداي تاريخ جنگ ها تاکنون افتاده است. خشايار و داريوش را در برابر يوناني ها در دوران باستان، انگليسي ها را در آمريکا در سال 1775 ، روس ها را پيش از جنگ آنها با ژاپن در سال 1904 و آمريکا را در برابر ويتنام در سال هزار و نهصد و شصت و چهار به ياد بياوريد.
تاريخ، اين جنگ ها و جنگ هاي بي شمار ديگري را ثبت کرده است که طرف «اشتباهي» پيروز جنگ شده است.
اگر هزينه ها يا تعداد نيروها تنها عوامل تعيين کننده موفقيت بود، انگليسي ها و فرانسوي ها در سال 1940 پيروز شده بودند، روس ها در سال1941 حمله آلمان ها را دفع کرده بودند، انگليسي ها در سال 1942 در مالزي پيروز شده بودند و جنگ در عراق و افغانستان به فاجعه تبديل نشده بود.
زمانيکه من تلويحا گفتم که قدرت نظامي آمريکا احتمالا «بهترين» نيست، پاسخ اجتناب ناپذيري که پيش مي آيد، اينست که «در برابر چه کشوري؟ از دشمني نام ببريد که بتواند ما را شکست دهد».
تاريخ با آنهايي که خيلي مطمئن هستند آينده را مي دانند، مهربان نيست و در فرهنگ امروز، پيش بيني «برتري» از طريق چيزي بيش از شمارش تعداد نيروها و سخت افزار صورت نمي گيرد.
عوامل فوق العاده ظريف تر و مهم تري براي تصميم گيري در خصوص اينکه چه کسي در جنگ پيروز مي شود، وجود دارد.
آمريکايي ها به عنوان يک ملت عمدتا به اين عناصر تعيين کننده بي توجهي مي کنند.
همانطور که جان بويد استراتژيست آمريکايي مي گويد به منظور تعيين اينکه کدام طرف در جنگ پيروز مي شود، عناصر مادي پس از عوامل روحي و رواني در جايگاه سوم قرار مي گيرد.
اين در حالي است که در بحث هاي امروز هر دو سوي طيف سياسي در عرصه نظامي و سياسي آمريکا، دو طرف تاکيد دارند «ما بهترين هستيم».
اين لفاظي توخالي که نيروهاي مسلح آمريکا بهترين هستند، بر مشکلات جدي سرپوش مي گذارد که چندين دهه است پابرجاست.
اوباما نامزد دموکرات ها اين مشکلات را تحمل مي کند و ميت رامني نامزد جمهوريخواهان در انتخابات رياست جمهوري آمريکا اين مشکلات را حتي بدتر مي کند.
همه اين مشکلات ادامه خواهد داشت مگر اينکه رهبراني به روي کار بيايند که درک کنند پول بيشتر به معناي تباهي بيشتر بوده است و پول کمتر مي تواند به معناي آغاز اصلاحات باشد.
