هر شب با قرآن/ حقیقت اسراف
بر آنیم تا در این مجال، قطعاتی کوتاه و بلند از کتاب وحی را با نگاهی به انعکاس آن در ادب پارسی، پیشکش طالبان حق و جوینگان حقیقت کنیم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.
مجله شبانه باشگاه خبرنگاران؛
آیه ۲۷ سوره إسراء
إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كَانُواْ إِخْوَانَ الشَّيَاطِينِ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِرَبِّهِ كَفُورًا
همانا که اسراف کنندگان برادران شیطان باشند و شیطان نسبت به پروردگار خویش ناشکر و ناسپاس بود.
*اسراف آدمی را برادر شیطان می‌کند، همان شیطانِ آتش نهاد که کفران نعمت پروردگار کرد و از بهشت بیرون شد و کدام رسوایی از این بیش که فرزند آدم تاجِ کرامت انسانی را زا سر بردارد و کلاه مخروطیِ شیطان بر سر گذارد.
*اسراف نوعی کفران و حق ناشناسی نسبت به نعمتهای الهی است. هر نعمتی از راه دور طریق تکامل پیموده تا به فعلیتِ نعمت بودن و مقام سودمند بودن نائل شده است، چنان که نان از دل خاک برخاسته و در صورت خوشه ای و گندمی ظاهر شده است آنگاه گندم را آرد کرده‌اند و آن را با آب عجین کرده‌اند و آتشی بر افروخته‌اند تا خاک به مقام نان رسیده است.
*اکنون تصور کنید چه ظلم و زیانی است که آن نان را قدر نشناسند و به دور اندازند و به خاک باز گردانند.
*این سقوط فعلیت به قابلیت حقیقت اسراف است و گاه اسراف از این نیز نازل‌تر شود و آن، چنان است که آن نان را بخورند و جان کُنند و آن جان را مایه آزار دیگران گردانند. این است اسراف آشکار که نان را به جایی رساندد که حتی از مقامِ خاک که قابلیت نان شدن دارد محروم گردد و گوید ای کاش خاک بودم.
*نکته دیگر این است که هر چه نعمت برتر باشد اسراف آن نیز زشت‌تر است. اگر مردمان چند درهمی را در کار لذات و شهوات خود کنند اسرافی بزرگ نیست اما اگر عمر نازنین خود را که باید برای کسب کمالات معنوی و فضایل انسانی خرج شود به باطل بگذرانند این اسرافی عظیم و اتلافی بزرگ است.
همانا که اسراف کنندگان برادران شیطان باشند و شیطان نسبت به پروردگار خویش ناشکر و ناسپاس بود.
*اسراف آدمی را برادر شیطان می‌کند، همان شیطانِ آتش نهاد که کفران نعمت پروردگار کرد و از بهشت بیرون شد و کدام رسوایی از این بیش که فرزند آدم تاجِ کرامت انسانی را زا سر بردارد و کلاه مخروطیِ شیطان بر سر گذارد.
*اسراف نوعی کفران و حق ناشناسی نسبت به نعمتهای الهی است. هر نعمتی از راه دور طریق تکامل پیموده تا به فعلیتِ نعمت بودن و مقام سودمند بودن نائل شده است، چنان که نان از دل خاک برخاسته و در صورت خوشه ای و گندمی ظاهر شده است آنگاه گندم را آرد کرده‌اند و آن را با آب عجین کرده‌اند و آتشی بر افروخته‌اند تا خاک به مقام نان رسیده است.
*اکنون تصور کنید چه ظلم و زیانی است که آن نان را قدر نشناسند و به دور اندازند و به خاک باز گردانند.
*این سقوط فعلیت به قابلیت حقیقت اسراف است و گاه اسراف از این نیز نازل‌تر شود و آن، چنان است که آن نان را بخورند و جان کُنند و آن جان را مایه آزار دیگران گردانند. این است اسراف آشکار که نان را به جایی رساندد که حتی از مقامِ خاک که قابلیت نان شدن دارد محروم گردد و گوید ای کاش خاک بودم.
*نکته دیگر این است که هر چه نعمت برتر باشد اسراف آن نیز زشت‌تر است. اگر مردمان چند درهمی را در کار لذات و شهوات خود کنند اسرافی بزرگ نیست اما اگر عمر نازنین خود را که باید برای کسب کمالات معنوی و فضایل انسانی خرج شود به باطل بگذرانند این اسرافی عظیم و اتلافی بزرگ است.
