آیه ۲۳-۲۴ سوره إسراء
*قضای پروردگار آن چیزی است که اقتضای ذات و صفات پروردگار است و چون ذاتش عین جمال و خیر و حقیقت است نمیپسندد که آدمیان در پیِ چیزی غیر از این باشند در حالی که او ایشان را بر صفت خود و بر فطر خویش آفریده است.
*عبادت، در معنی حقیقی، هموار کردن راه است بر عبور مشیت الهی و جون مشیت الهی جز بر خیر و کمال و حقیقت نمیرود باید مردمان چنان باشند که وقتی مشیت پروردگار بر ایشان وارد میشود هیچ مانعی بر سر راه آن نگذارند و هیچ سنگی در راه آن نیندازند.
*چنان که وقتی حقیقتی بر کسی آشکار میشود که به عمرو مدیون است و نسبت به زید وظیفه ای داردیا سخنی یا صورتی درعالم هنر یا علم به او الهام میشود باید همه قوای او راه را بر قبول این حقیقت و عمل کردن بر طبق آن هموار کنند.
*اما اغلب چنان است که حرص سنگی در راه میاندازد
و خشم آتشی بر میافروزد و ... بدین سان عبادات صورت نمیگیرد و عصیان ظاهر میشود.
*در این آیه خداوند میفرماید که قضای الهی چنان رفته است که مردمان غیر او (یعنی غیر از حق و راستی و درستی و شرافت نفس و عدالت و انجام وظیفه) را نپرستند.
*آن کسانی که عبادات را در آداب و سنن و اذکار و حرکاتی منحصر میکنند غافلند از آنکه نماز برای ذکر است و دکر برای فکر است و فکر برای عمل احسن سات و عمل احست همان خدمت خلق است.