"آیت‌الله محمدعلی حقّی سرابی" از افاضل و مدرسین حوزه علمیه قم بوده و پس از سال‌ها تلاش در راه دین و اسلام در سن 70 سالگی دار فانی را وداع گفت.

به گزارش خبرنگار دانشگاه باشگاه خبرنگاران، امروز(دوشنبه) 25 دی، مصادف با سالروز درگذشت آیت‌الله محمدعلی حقّی سرابی از افاضل حوزه علمیه قم است؛ بنابراین سعی کرده‌ایم با مرور بخش‌هایی از زندگی این عالم بزرگوار و خدمت‌هایی که در راه اسلام کرده‌اند، بتوانیم از آن‌ها بهره برده و این فقید برجسته را به مخاطبان معرفی کنیم.  
  
ولادت

آیت‌الله محمدعلی حقّی سرابی در اردیبهشت 1309 هجري شمسي (8 ذی‌الحجه 1348) در شهر عالَم‌پرور سراب دیده به جهان گشود.

پدر بزرگوارش مرحوم حجت‌الاسلام و المسلمین آقا میرزا عبداللّه حقّی، عالم باتقوا و خطیب زبردست منطقه بود، مردی که با زندگی زاهدانه و ارادت شدید به آستان مقدس اهل بیت تأثیر فراوانی بر روح و جان اهالی گذاشت و در مبارزات ضد مارکسیستی دوران هجوم ارتش سرخ به آذربایجان، روح مقاومت و مبارزه با الحاد را در مردم تقویت و خود نیز تا پای جان به دفاع از آرمان‌های اسلام و تشیع پرداخت و همزمان با آن تعلیم و تربیت فرزندش را که در دوران نوجوانی بود به عهده گرفت.

تحصیلات

آیت‌اللّه حقّی پس از آموزش دروس مقدماتی در سن 14 سالگی به مدرسه طالبیه تبریز و در سن 16 سالگی جهت کسب معارف عالی اسلام به شهر مقدس قم هجرت کرد و به تکمیل دروس سطح و همزمان به تدریس دروس مذکور پرداخت. اما شوق دستیابی به علوم عمیق حوزه و کسب فیض از انوار درخشان مولای متقیان و مراجع پرآوازه نجف، وی را در سن 20 سالگی به این حوزه مقدس کشانید و از محضر بزرگانی چون آیات عظام سیدمحسن حکیم، سید ابوالقاسم خوئی، سید محمود شاهرودی، میرزا باقر زنجانی و شیخ محمدعلی سرابی در رشته‌های فقه، اصول، تفسیر و معارف اهل بیت(ع) استفاده‌های فراوان برد.


 وی پس از مدتی مجدداً به قم مراجعه کرد و در درس‌های حضرات آیات عظام بروجردی، داماد، حجت، اراکی و امام خمینی (ره) و سایر بزرگان علم و تقوای حوزه قم، شرکت و تدریس کتاب‌های مختلف سطوح عالی حوزه را پیگیری کرد. در طول مدت 30 سال اقامت در حوزه علمیه قم علاوه بر تحصیل و تبلیغ، به تدریس دروس مختلف حوزه از جمله رسائل، مکاسب، کفایه، تفسیر و کلام پرداخت به طوری که در دوران جوانی و میانسالی از مدرسان موفق و معروف حوزه به شمار رفت.

آیت‌الله حقی یکی از افراد جلسه تفسیریِ ارزشمندی بود که سابقه آن به نزدیک به 40 سال می‌رسد و با حضور جمعی از علمای برجسته به طور سیّار و هفتگی برگزار می‌شد که هم اکنون نیز این جلسه ادامه دارد.

اقامت در تهران

وی سرانجام در سال 1355 ه.ش، پس از طی مدارج عالی علمی و کسب مراتب اجتهاد فقهی از طرف حوزه علمیه قم عازم تهران شد و مسئولیت امامت جماعت یکی از معروفترین مساجد تهران (مسجد امام حسین (ع) واقع در میدان امام حسین) را به‌عهده گرفت و به دفاع از حریم اسلام و ترویج علوم اهل بیت و تربیت طلاب و فضلا در شهر تهران همت گماشت.


 با آغاز حرکت‌های توفنده انقلاب اسلامی، هسته مرکزی جامعه روحانیت مبارز تهران را همراه با بزرگانی همچون حضرات آیات بهشتی، مهدوی کنی و موسوی اردبیلی گذاشت و مسجد امام حسین(ع) را به یکی از پایگاه‌های مهم انقلاب تبدیل کرد و گام‌های بلندی در حمایت و دفاع از انقلاب اسلامی و مبانی دینی و رهبری آن برداشت و در این راه رنج‌ها و زحمات فراوانی را بر خود هموار ساخت.

پس از پیروزی انقلاب

پس از پیروزی انقلاب اسلامی به همکاری با قوه قضائیه دعوت شد و ابتدا مسئولیت بازبینی و تطبیق قوانین جزائی کشور با قوانین شرع را به‌عهده گرفت و سپس در سمت ریاست یکی از شعبه‌های دیوان عالی کشور به مدت 2 سال به خدمت پرداخت. 


در سال 1366 از طرف مردم سراب به‌عنوان نماینده مجلس شورای اسلامی انتخاب شد و پس از آن به‌عنوان نماینده مردم آذربایجان شرقی در مجلس خبرگان رهبری برگزیده شد. در طی دوره‌های فعالیت اجتماعی و سیاسی خود که بر اساس احساس وظیفه و تکلیف آن را می‌پذیرفت به طور مستمر به کار تبلیغ و تدریس و تحقیق پرداخت و مسئولیت‌های مذکور هرگز او را از فضای علمی و معنوی جدا نساخت، به طوری که در طول مدت اقامت خود در تهران به پایه‌گذاری جلسات علمی با روحانیت مبارز و تأسیس حوزه علمیه امام حسین(ع) و مؤسسات فرهنگی دیگر اقدام کرد و بسیاری از تألیفات علمی خود را در این مدت به رشته تحریر در آورد.


وی در طول حیات پرتلاش علمی و فرهنگی خود علاوه بر دریافت اجازه اجتهاد بارها از طرف مراجع عالی‌قدر قم و نجف مورد تأیید و تقدیر قرار گرفت و علی‌رغم دستیابی به مقام بلند اجتهاد و فقاهت با آنکه صاحب‌نظر بود، هرگز مردم را به رأی خود فتوا نداد و همواره آنان را به آراء مراجع عالی‌قدر تقلید و تقویت استوانه‌های علمی شیعه راهنمایی می‌کرد.

خصلت‌های شایسته

آیت‌اللّه حقی از عالمان راستین و پروا پیشه‌ای بود که هوای نفس را در خویش کشته بود، ساده می‌زیست و شهرت و ریاست هرگز او را از آن‌چه بود، جدا نمی‌ساخت. پیوسته از مرزهای عقیده و باورهای اصیل مذهب اهل بیت(ع) دفاع می‌کرد و در راه آنچه حق می‌دانست، بی‌مُجامله و مداهنه تلاش می‌کرد.

وی دانشوری بود که علم را با زهد و ساده زیستی آراسته بود و در اخلاق حسنه و حُسن رفتار با همگان نمونه بود. آنگونه که ماهی به آب زنده و شاداب است، نشاط روحی و شادابی جانش در سایه مطالعه و تحقیق و بحث‌های علمی بود و از آن لذت می‌برد و خستگی نمی‌شناخت.

در سال‌های آخر عمرش، هر چند کسالت داشت، اما به محض اینکه بحث علمی یا نکات قرآنی و حدیثی مطرح می‌شد، سرزنده و بانشاط می‌شد و اشتغال به علم و بحث، کسالت را از یادش می‌برد.

اخلاق کریمه وی بود که همه را به‌ویژه اهل علم و فضل را مجذوب خود ساخته بود. فروتنی، ایثار، گذشت، کرامت نفس، مناعت طبع، ذره‌پروری و تشویق، صله رحم و سرکشی به دوردست‌ترین اقوام، خیرات، دستِ باز، قلب رئوف و وارستگی از هرگونه تعلق به این دنیای فانی و آمادگی دائم برای کوچ به عالم بقاء از جمله خصلت‌های ناب و دوست‌داشتنی او بود.


 آثار ماندگار

از آیت اللّه حقی آثار علمی متعددی باقی مانده که آن مرد بزرگ در زمان حیات خویش از آن همه اثر و نوشته گران‌سنگ خویش هرگز سخن نمی‌گفت. برخی از این آثار عبارتند از:

1 - تفسیر 4 جزء از قرآن کریم

2 - تفسیر مستقل سوره‌های توحید، حمد، ناس، قدر، کوثر، فلق، محمّد، شامل 7 جلد مستقل

3 - فقه استدلالی شامل مباحث طهارت، صلاة، خمس، زکوة، قضا، حدود و دیات که در تهران تدریس کرده‌اند.

4 - شرحی بر کتاب تجرید علامه

5 – مجموعه‌ای از رساله‌های مختلف علمی در موضوعات زیر:

اعجاز قرآن - الاسماء و التسمیه - علم اخلاق - اجتهاد و تقلید - وجود و ماهیت و نقد نظریه اصالة الوجود و وحدة الوجود، جبر و بدا - تباین صفات خالق و مخلوق - شرح ادعیه افتتاح و مکارم الاخلاق - عدالت و رشوه

فرجام نیک

این عالم عابد سرانجام پس از 70 سال تلاش شبانه‌روزی علمی، دینی و معنوی، در سال آخر عمر خویش به آشیانه آل محمد به جوار بارگاه ملکوتی حضرت فاطمه معصومه (س) پناهنده شد و یک‌بار دیگر ارادت و اطاعت عملی خود را از اهل بیت پیامبر(ص) به نمایش گذاشت و این ارادت ناب و خالصانه را با کاری لطیف و زیبا به کمال رساند. او یک هفته قبل از ارتحال، وصیت کرد که روی سنگ قبرش این عبارت نوشته شود:

شیخ محمدعلی حقّی سرابی (غلام ترک سیاه) با پرونده مملو از گناه، پناهنده به بارگاه حضرت معصومه(س)

آن فقیه وارسته در 25 دی ماه 1377( 26 رمضان 1419) به دریای ابدیت پیوست و در گلزار شیخان قم در جوار کریمه اهل بیت فاطمه معصومه(س) و در کنار مزار راویان و عالمان بزرگ به خاک سپرده شد.
 
انتهای پیام/
برچسب ها: حقی ، سرابی ، حوزه ، آیت الله
اخبار پیشنهادی
تبادل نظر
آدرس ایمیل خود را با فرمت مناسب وارد نمایید.
آخرین اخبار