شهید "حاج بصیر" نماد مظلومیت رزمندگان شجاع شمال کشور

حتی زمان جنگ و توی جبهه گاهی انگشتر، ساعت يا چيزهای ديگری كه به همراه داشت، به رزمندگان می‌داد. می‌گفت: «اين‌ها چيز ناقابلی است، زمانی ارزش پيدا می‌كنند كه دل رزمنده‌ای را شاد كند».(سرکار خانم آمنه براری)
 
جگرم می‌سوزد
 
يادم هست وقتی از جبهه می‌آمد، فرشته و مهدی به او می‌گفتند: «بابا! ما را به گردش ببر.»

حاجی در جواب آن‌ها می‌گفت: «من خيلی دوست دارم در كنار شما باشم و شما را به گردش و تفريح ببرم، اما وقتی فرزندان شهدا را می‌بينم كه پدر ندارند،‌ جگرم می‌سوزد و قلبم آتش می‌گيرد.

 شما گمان نكنيد كه من شما را دوست ندارم، نه اصلا اين طور نيست، من شما را خيلی دوست دارم، ولی چه كنم كه در مقابل اين بچه‌ها مسئولم.»
 
شدت درد

بعد از نماز جمعه وقتی به پايگاه شهيد بهشتی برگشتم، ديدم حاجی را با بدن مجروح به خانه آوردند، همان روز عده زيادی از فرماندهان و رزمندگان به عيادتش آمدند. چون حاجی مدت زيادی را به خاطر بچه‌ها نشسته بود، درد زخم‌هايش بيشتر شد.

وقتی بچه‌ها رفتند، چوب كلفتی را كه در منزل داشتيم، به من داد و گفت: «آمنه! هر وقت من از شدت درد، داد زدم با اين چوب بر سرم بكوب تا آن عزيزانی را كه دست و پايشان قطع شد، ولی كوچك‌ترين آه و ناله‌ای نزدند، به ياد بياورم و ساكت شوم.»
سفر حج
 
يكی از بزرگترين آرزوهايش تشرف به خانه خدا بود. وقتی كه اسمش اعلام شد، گفت: «من تنها نمی‌روم» از طرفی پول كافی نداشتيم كه حتی ايشان به تنهايی به اين سفر برود؛ به همين خاطر قرض كرديم و با هزار زخمت او را راضي كردم كه به اين سفر نوراني برود».


انتهای پيام/