نگاه "آبیار" به نقاط مغفول جنگ تحمیلی

به گزارش حوزه سینمای باشگاه خبرنگاران به نقل از مجله دنیای تصویر ؛ جشنواره امسال، از معدود دوره‌های جشنواره فجر بود که چهار نسل از کارگردانان ایرانی در آن حضور داشتند؛ فرصتی مناسب نه تنها برای ارزیابی کلیت سینمای ایران، که برای دقت در مسیری که سینمای ایران در این چند دهه طی کرده است. هرچند تماشای خیل فیلم‌های کم‌مایه و آشفته فیلمسازان ایرانی در جشنواره سی‌ودوم فجر ممکن است باعث ناامیدی علاقمندان به سینما شود. اما نگاهی اجمالی به کیفیت کار چندتن از کارگردانان مهم و پرسروصدای جشنواره امسال، شاید فرصت مناسبی برای درک این نکته باشد که سال آینده چه شرایطی در انتظار سینماهای ایران خواهد بود. 

نرگس آبیار(" شیار 143")

مثبت: آبیار در دومین فیلم سینمایی‌اش دست روی بخش‌های کمتر دیده شده‌ای از جنگ تحمیلی می‌گذارد. دریکی دو دهه اخیر فیلم‌هایی داشته‌ایم که به مسائل پشت جبهه پرداخته‌اند.
 
اما کمتر فیلمی به اندازه شیار 143 در نمایش تصویر رنج‌کشیده خانواده یکی از رزمندگان به از موفقیت رسیده است.

آبیار همچنین موفق می‌شودپایانی تأثیر‌گذار برای فیلم‌اش طراحی و اجرا کند. پایانی که بدون شک نقش مهمی درتحسین‌هایی که نثار این فیلم شده، دارد.

شیار 143 فیلم مناسبی برای تماشاگر احساساتی ایرانی است؛ تماشاگری که فقط دوست دارد از لحاظ احساسی برانگیخته شود و در این راه برایش مهم نیست که تمهیدات فیلمساز برای تأثیر‌گذاری گاهی چقدر دم دستی است.

منفی:اول اینکه مثل خیلی از فیلم‌های ایرانی، شیار 143برای یک فیلم بلند سینمایی بیش از حد خالی است. از جایی به بعد، فیلم عملاً تبدیل می‌شود به کش دادن یک موقعیت.

مشکل دوم این است که فیلمی مثل شیار 143 که درلایه رویی، مضمونی بسیار ستایش آمیز دارد، درصورت تعمیم به فضای امروز، تبدیل به فیلمی با استراتژی بسیار خطرناکی می شود.

این که نرگس آبیار در فیلم تازه‌اش با نگاه و احساسی زنانه، به ستایش مادرانی پرداخته که چند سال خواب راحت نداشتند، قابل ستایش است و تآثیراش را هم بر تماشاگر میگذارد.

اما فیلم‌ها را نمی‌توان  از مکان  و زمانی که درآن ساخته شده‌اند جدا کرد و شیار 143 در چنین دورانی اثری در ستایش انفعال، گوشه‌نشینی و گریستن است.

چیزی که جامعه ایران در این روزها اتفاقاً باید از آن فرار کند. مشکل نهایی هم این است که شیار 143 فیلمی است که تماشاگرش را بیش از حد شیرفهم می‌کند.

این مشکل حتی در بهترین سکانس فیلم که سکانس پایانی‌اش هست هم به چشم می‌خورد. درتمام طول فیلم همه چیز به شکلی برای تماشاگر توضیح داده می‌شود که  هر کسی بتواند منظور فیلمساز را بفهمد.

آبیار به قدری تلاش می کند تماشاگر را از نظر احساسی برانگیخته کند که گاهی آدم را یادملودرام‌های سطحی دهه شصت خودمان یا برخی از فیلم‌های هندی می‌اندازد.


سید آریا قریشی//


انتهای پیام/ اس