فیلم‌های ناامیدانه، خنثی و ضد انسان

 
پس تکلیف امید بخشیدن چه می‌شود؟ موقعیت بسیار افسرده کننده‌ای است گویی فیلمسازهای ما به کلی تسلیم شده‌اند در حالی که بخشی از رسالت سینما، کمک به فراموش کردن واقعیت‌های تلخ زندگی و انرژی بخشیدن به مخاطبان است.  
 
اما سینمای پرشده از فیلم‌های تلخ اجتماعی که نه تنها راهکاری ارائه نمی‌دهند، که تلاش می‌کنند اندک امیدهای مخاطب را نیز ناامید کرده و او را مجبور به پذیرش شرایط کنند. در جشنواره امسال شاید تنهای یکی دو فیلم بودند ه پس از تمام شدن‌شان، مخاطبان با حال خوب سالن سینما را ترک می‌کردند. اتفاق خطرناک‌تر اما این است که برخی از فیلمسازها از بحث بازتاب ناامیدانه شرایط روز جامعه نیز فراتر رفته و فیلم‌هایی ضدانسان ساخته‌اند.

 در اینجا دیگر بحث ناامیدی از بهبود وضعیت مطرح نیست، بحث از دست دادن ایمان به ذات بشر است. فیلم بیگانه را ببینید. در این فیلم تقریباتمام عناصر دراماتیک نمایشنامه اتوبوسی به نام هوس تنسی ویلیامز حذف شده، تا نتیجه به اثری ضعیف، به شدت افسرده کننده و ضد انسان تبدیل شود تلخی سطحی این فیلم و شخصیت‌های منفعل‌اش را مقایسه کنید با تلخی تاثیر گذار وشخصیت‌های پیچیده فیلم خوب کازان تا مطمئن شوید که فیلمساز ایرانی به طور کامل ایمان‌اش را به انسان‌ها از دست داده است.

در اقدامی غیر شجاعانه، به جای حمایت از فیلمی که خود مجوز ساخت و نمایش‌اش را دادند، سعی در پاک کردن صورت مسئله و کنار گذاشتن فیلم مورد نظر کردند. با این حال روند کم‌تاثیر شدن گروه‌های وابسته و به وجود آمدن بستر مناسب برای فعالیت‌های استعدادهای جوان و مستقل در حال شکل‌گیری است و به نظر نمی‌رسد بتوان به راحتی جلوی آن را گرفت. 

منبع:مجله دنیای تصویر

انتهای پیام/