نبود برنامه‌ریزی درازمدت، مانع توسعه جشنواره تئاتر دانشجویی است
امتناع از برنامه‌ریزی درازمدت و عدم وجود سنت خاص، موانع توسعه و پیشرفت جشنواره هستند.
بهنام نوایی دبیر نوزدهمین جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی ایران در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در خصوص این جشنواره گفت: به راستی امتناع از برنامه‌ریزی درازمدت و عدم وجود سنت خاص، موانع توسعه جشنواره هستند. نبود یک دبیرخانه دائمی و ثابت و آیین‌نامه مشخص اجرایی و همچنین تغییر و تحولات مدیریت و ایجاد سیاست‌های مختص هر سال، مصداق همین انتقاد است.وی در این راستا افزود: اکثر جشنواره‌های جهان دارای سنت‌های خاص خود هستند، اما نوآوری‌ها و زاویه دیدهای جالبی در هر دوره نیز اتفاق می‌افتد. این که درون یک سنت و چارچوب فکری، زاویه دیدهای متفاوت اتخاذ کنیم، حائز اهمیت است، وگرنه هنگامی که هیچ سنت و ساختار مشخصی وجود ندارد، حرف زدن از نوآوری و توسعه و پیشرفت بی‌معنا به نظر می‌رسد. توجه داشته باشیم که اینجا سنت به معنای یک امر جامد، تکراری و یکنواخت که هیچ وقت تغییر نمی‌کند، قلمداد نمی‌شود.
او در ادامه گفت: به نظر می‌آید به لحاظ فرهنگی ضرورت ایجاد سنت هنوز احساس نشده است و به همین دلیل است که هر تغییری به توسعه نیانجامیده بلکه به ضد خود بدل شده و ما همواره از وضعیت آشوب به آشوب دیگری بر می خوریم.
نوایی در رابطه با این که با تدابیر خاصی شرایط مطلوب‌تری می‌توان ایجاد کرد، اظهار داشت: برای آغاز می‌توان از اساتید فعال و جوان دانشگاه‌ها به همراه یک تیم دانشجویان فعال دعوت به عمل آورد تا به میانجی این خرد جمعی، برای جشنواره آیین‌نامه کلی تنظیم شود. این آیین‌نامه می‌تواند ساز و کار ثابتی برای جشنواره تعریف کند. باید بپذیریم که با تغییر مدیران و همچنین دبیران جشنواره نباید سنت و ساختار بنیادین جشنواره تغییر کند.
دبیر جشنواره با بیان این که جشنواره تئاتر دانشگاهی به طور اجتناب‌ناپذیری بر روی نظریه یا تئوری تاکید دارد، بیان کرد: نباید از یاد برد که نظریه در تئاتر به طور انضمامی و در فرایند تمرین حاصل می شود. بر همین اساس مقیاس‌های قضاوت آثار، هم پیش‌فرض‌های نظری گروه‌هاست و هم خود اجرا‌ها.
وی افزود: قدم اول ارسال پیشنهادنامه‌ها بوده که در بخش صحنه بالغ بر 740 نفر از سراسر ایران متقاضی حضور در این بخش هستند. گروه‌های پذیرفته‌شده در مرحله بعدی (دی‌ماه) فیلم بخشی از اجرای خود را به همراه گزارش تمرین مکتوب خود به دبیرخانه می‌بایست ارسال کنند.
وی در خصوص معیارها و اهداف جشنواره گفت: پتانسیل بالقوه‌ای در جشنواره وجود داشت که گروه‌های اجرایی بر اساس زمان‌بندی جشنواره تمرینات خود را آغاز می‌کردند و در نهایت به مرحله اجرا رسیده و در جشنواره شرکت می‌کردند. جشنواره دوره نوزدهم کوشش می‌کند که با تاکید بر فرایند تمرین و پیش‌فرض‌های نظری، این پروسه شش‌ماهه را فهم و تئوریزه کند.
نوایی درباره حمایت از اجرای عمومی برگزیدگان مطرح کرد: تولیدات تئاتر دانشگاهی با معیارها و دستور زبان تئاتر بدنه نه تولید و نه درک می‌شود. بنابراین این تولیدات را در حوزه اجرای عمومی می‌بایست حمایت کرد تا گروه‌ها بدون دغدغه‌های ذهنی اعم از پروسه رایزنی برای اجاره سالن و پرداخت اجاره بهای آن و یا پرفروش بودن اثر، با مخاطب خاص خود ملاقات کنند. به یک معنا تئاتر دانشگاهی در تئاتر بدنه ادغام نمی شود؛ بلکه با فراهم شدن اجرای عمومی و دیگر حمایت‌ها پتانسیل نفی تئاتر بدنه را نیز دارد.
وی ادامه داد: اگر از سوی مدیران سالن‌های تئاتر خصوصی و دولتی کشور، حمایتی برای اجراهای منتخب جشنواره صورت بگیرد، اتفاق مهمی است و یا از سوی مدیریت وزارت علوم سالنی مختص تولیدات تئاتر دانشگاهی تاسیس شود، باعث می گردد تا در آینده‌ای نه چندان دور این سالن با هویت خود بسنده، مخاطبان خود را بیابد.
نوایی با بیان اینکه هدف ما تقدیر از کل گروه نمایشی است و نه جوایز فردی عنوان کرد: تئاتر توسط گروه تولید و به اجرا می رسد و بدیهی است که حاصل کار جمعی است. تقدیر از تمام افراد گروه نفی وضعیتی است که در آن تئاتر به اسم کارگردانان و بازیگران مشخصی تمام می‌شود و از این حیث تاکید بر گروه و فرایند تمرین می‌تواند مازاد اجتماعی داشته باشد.
انتهای پیام/
