بازیگر نقش «قاضی عسگر» در نمایش «ننه دلاور»:
اثر جدید امیر دژاکام، یک تراژدی کمدی غافلگیرکننده است
در اصل و اساس «ننه دلاور» به صورت تراژدی بوده است و یا به شکل فانتزی از آن اقتباس شده است که در اینجا دژاکام، اثر را به شکل تراژدی کمدی در آورده است.
امیر کربلایی‌زاده پیرامون نقش «قاضی عسگر» در نمایش «ننه‌دلاور و فرزندانش» به خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ گفت: نقش «قاضی عسگر» به اصطلاح یک پدر مقدس است ولی در روند داستان متوجه می‌شویم که دنبال منافع شخصی خودش است؛ پروتستان است اما کاتولیک جلوه می‌دهد. به واقع نماد آدم‌هایی است که به اسم دین از شرایط سوء استفاده می‌کنند.
وی ادامه داد: شخصیت «قاضی عسگر» با زیر و بم‌های متفاوتی روبروست که باعث جذابیت آن شده که به عقیده من، روی این کاراکتر بیش از بقیه شخصیت‌های نمایش می‌توان مانور داد.
وی از سابقه همکاری‌اش با امیر دژاکام گفت: اجرای «ننه‌دلاور و فرزندانش» ششمین همکاری من با امیر دژاکام است. از سال 85 به بعد من در اکثر کارهایشان حضور داشتم و برای این نقش هم به من اعتماد کردند.
بازیگر نمایش «یک دامان ماه و ستاره» در رابطه با شخصیت‌پردازی نقش خود بیان کرد: برای رسیدن به نقش مورد نظر از ابزار و تکنیک شخصی خودم استفاده کردم. به این صورت که یا از بیرون به درون می‌رسم و یا وجه اشتراک شخصیت را با خودم پیدا می‌کنم و آن را پرورش می‌دهم و برای نقش «قاضی عسگر» هم سعی من بر این بود که از درون به بیرون برسم.
کربلایی‌زاده از وجه تمایز «ننه‌دلاور» امیر دژاکام با دیگر ننه‌دلاورها گفت: نگاه امیر دژاکام به برشت به لحاظ شیوه اجرایی نزدیک به هم است؛ سبک فاصله‌گذاری آنجایی که تماشاگر وارد احساس می‌شود، او را متوجه می‌کند که نمایش می‌بیند. تماشاگر آدم‌های نمایش را به صورت قراردادی از قبل می‌شناسد و ارتباط مستقیم برقرار می‌کند.
این بازیگر در ادامه صحبت‌هایش اظهار کرد: در اصل و اساس «ننه دلاور» به صورت تراژدی بوده است و یا به شکل فانتزی از آن اقتباس شده است که در اینجا دژاکام، اثر را به شکل تراژدی کمدی در آورده است.
کربلایی‌زاده در بخش پایانی صحبت‌هایش از استقبال مخاطبان گفت: ارتباط تماشاگر با اثر سلیقه‌ای است و با اینکه تبلیغات در حد فضای مجازی بوده و هیچ بیلبورد اختصاصی هم نداشتیم، اما تا الان استقبال تماشاگران از کار خوب بوده است. مهم‌ترین چیز برای یک بازیگر، تماشاگری است که آن را باور کند؛ این باور یعنی رسیدن به موفقیت. در هر حال امیدوارم چراغ تئاتر همیشه روشن بماند.
انتهای پیام/
