مردی که همهٔ تاریخ را تسلیم خود کرد/ بیان شیرین امیرالمومنین در وصف پیامبر اعظم (ص)

به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛رسول الله (ص)فرموده بود من شهر علم هستم و علی(ع) باب آن است. با توجه به این فرمایش نورانی، مداقه در توصیفات امیرالمومنین علی (ع) راجع‌به رسول مهربانی‌ها، وجاهتی ناتمام پیدا خواهد کرد. مولانا امیرالمومنین علی (ع) درباره مقتدایشان که همانا پیامبر عظیم الشأن اسلام بوده، جملاتی نورانی و فصیح دارند که کتاب ارزشمند نهج‌البلاغه در بردارنده بخش قابل توجهی از آن‌هاست. در ادامه گزیده‌هایی از این کلمات نورانی را می‌خوانید.

دنيا را خوار مى‏‌شمرد و این بی‌ارزشی و خواری را به ديگران نیز شناساند. و مى‏‌دانست كه خداوند براى احترام به ارزش او، دنيا را از وی دور ساخته است. از جان و دل به دنيا پشت كرد و ياد آن را در دلش می‌راند. دوست مى‏‌داشت كه زينت‏‌هاى دنيا از چشم او دور نگهداشته شود تا از آن لباس فاخرى تهيّه نسازد يا اقامت در آن را آرزو نكند. (نهج‌البلاغه ؛ خطبه ۱۰۹)

طبيب بود؛ اما نه آنچنان‌که منتظر باشد تا بیمار به سراغش آید. بلکه براى درمان بيماران همواره در حرکت بود؛ مَرهَم‏‌هاى شفابخشِ او آماده، و ابزار داغ كردنِ زخم‌‏ها را گداخته، براى شفاى قلب‏‌هاى كور و گوش‌‏هاى ناشنوا و زبان‌‏هاى لال، آماده بود و با داروى خود در پى يافتن بيمارانِ فراموش‌شده و سرگردان است. (نهج‌البلاغه ؛ خطبه ۱۰۸)

از دنيا چندان نخورد كه دهان را پر كند و به دنيا با گوشه چشم نگريست. دو پهلويش از تمام مردم فرو رفته‌‏تر و شكمش از همه خالى‏‌تر بود. دنيا را بر او عرضه کردند اما نپذيرفت. (نهج‌البلاغه ؛ خطبه ۱۶۰)

بر روى زمين مى‌‏نشست و غذا مى‏‌خورد. چونان برده‌ها ساده مى‏‌نشست. با دستانش كفش خود را وصله مى‌‏زد و جامه‌ی خود را با دست خود مى‏‌دوخت. بر الاغِ برهنه مى‌‏نشست و ديگران را پشت سر خويش سوار مى‌‏كرد. پرده‌‏اى بر در خانۀ او آويخته بود منقّش به نقش و تصويرهای زیبا؛ به يكى از همسرانش فرمود اين پرده را از برابر چشمان من دور كن كه هرگاه نگاهم به آن مى‏‌افتد به ياد دنيا و زينت‏‌هاى آن مى‌‏افتم. كاخ‌‏هاى مجلّل نساخت (سنگى بر سنگى نگذاشت) تا جهان را ترك گفت و دعوت پروردگارش را پذيرفت.

وه! که چه بزرگ است منّتى که خدا با بعثت پيامبر (ص) بر ما نهاده است. (همان)

انتهای پیام/