سایه مهربانی «بانوی احسان» بر سر کودکان مناطق محروم/ وقتی کمبود تجهیزات، بن بستی برای کار خیر می‌شود

«سحر پرکان» بانوی احسانی است که زندگی خود را صرف کمک به کودکان مناطق محروم کرده است.

گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، بانوان این سرزمین همیشه در راستای رشد و اعتلای جامعه کار کرده اند. امروزه نیز بانوان بسیاری در عرصه های مختلف کارهای نیکی انجام می دهند که سبب پیشرفت فرزندان این سرزمین شده اند.

سحر پرکان یکی از بانوان احسان سرزمین ما است که در زمینه تحصیل کودکان , اشتغال زنان و خانواده ها , پزشکی و... فعالیت های بسیاری در مناطق محروم داشته که در ادامه گفت و گوی ما با ایشان را می خوانید.

آرزوی کمک به مردم را داشتم

خانم پرکان از  چه زمانی دغدغه کمک به هم نوعان در شما به وجود آمد؟

متولد ۲۹  بهمن ۱۳۶۲ هستم و در شهر ری به دنیا آمدم . من همیشه دغدغه کار خیر را داشتم و از کودکی دوست داشتم پزشک شوم و به مناطق محروم بروم و در تصورات کودکی من بود که پزشکان می توانند جان انسان ها را نجات دهند. مادر من در فضای کمک و دستگیری از مستمندان حضور داشتند و من هم دوست داشتم این راه را ادامه دهم و به دانش آموزان محروم کمک کنم. این دغدغه ها همیشه در ذهن من وجود داشت. آخرین سال کارشناسی ارشد گیاهان دارویی  دانشگاه شهید بهشتی بودم  و مشغول پایان نامه بودم که از یکی از دوستان شنیدم که به اردوهای جهادی می روند. من اطلاعات زیادی از آن نداشتم و فکر می کردم کارهای جهادی مخصوص کارهای عمرانی و آموزشی بوده است.

 نیت کردم که بعد از دفاع از پایان نامه یک بار به اردوهای جهادی بروم. به خاطر دارم که در نوروز۱۳۹۲ اردوی جهادی تشکیل شد و به خراسان جنوبی می رفتند. بازخورد خیلی خوبی از این اردو گرفتیم. ما بعد از شش سال دوباره درس های دبیرستان را به دانش آموزان آموزش می دادیم. همه کسانی که در این اردو همراه ما بودند از نخبه های دانشگاهی بودند . دانش آموزان حاضر در اردو بسیار با استعداد بودند . بعد از برگشت از اردو مسئول اردو با ما تماس گرفتند  و گفت در نظرسنجی صورت گرفته , دروسی که آموزش داده اید سبب رضایت دانش آموزان بوده و قرار شد این همکاری ادامه دار باشد. در این گروه ماندم و تصمیم گرفتیم برای کودکانی که نمی توانند برای تحصیل به شهرستان ها و حتی تهران بروند, برنامه ریزی کنیم , یعنی این بچه ها در حاشیه شهرها زندگی می کنند و به بحث هایی همچون اشتغال و آموزش خانواده ها نیز پرداختیم. در منطقه ۱۷ تهران فعالیت را آغاز کردیم و مشارکت های مردمی نیز در آن منطقه بسیار بود .

سعی کردیم محرومان منطقه را از طریق مشارکت های مردمی شناسایی کنیم و البته این موضوع را به یک منطقه محدود نکردیم و برای کل تهران  برنامه ریزی کردیم. این برنامه ها در سرای محله شهرداری انجام می شد و تصمیم گرفتیم طرح اشتغال برای خانم های سرپرست خانوار نیز صورت گیرد این کار بسیار کار خوب و مفیدی بود و مراکزی به نام کوثر را برای خانم ها آماده کرده بودند تا بتوانند به مهارتی دست یافته و کار کنند و درآمد داشته باشند که از این طریق بیمه هم می شدند , در نهایت  فردی که به توانمندی می رسید از چرخه خارج شده و بیرون از مرکز به کار مشغول می شد.

مدتی روی این موضوعات کار کردیم. از سال ۱۳۹۲ به بعد در اردوهای آموزشی شرکت داشتم و مدیر برگزاری این اردوها شدم و در نوروز و تابستان برای دانش آموزان اردوهای کنکوری برگزار می کردیم. این دانش آموزان از هشت روستا جمع آوری و در یکی از مدارس شبانه روزی اسکان داده می شدند. در این اردو حدود ۱۰۰ الی ۱۲۰ دانش آموز شرکت می کردند و اغلب این بچه ها را بورسیه تحصیلی می کردیم. ارتباط با دانش آموزان را قطع نکردیم و بعد از برگزاری کلاس های آموزشی دوباره به منطقه می رفتیم تا در انتخاب رشته نیز به آن ها کمک کنیم  و در این زمینه قبولی های خوبی در دانشگاه داشتیم , حتی به خاطر دارم ۷ دانش آموز رشته ریاضی داشتیم که هر۷ نفر در رشته های مهندسی خوبی قبول شدند. بازخورد اردوها خیلی خوب بود به این دلیل که یک گروه پرانرژی و جوانی در این اردوها حضور داشتند و البته سن آن ها نیز نزدیک سن دانش آموزان بود. البته کار در برخی مناطق بسیار سخت بود و برخی از خانواده ها اجازه حضور فرزندانشان در اردوها را نمی دادند ولی آنقدر این موضوع به خوبی کار و بومی سازی شده بود که خانواده ها با رضایت فرزندانشان را به این اردوها می فرستادند و در دوره های بعد از بچه هایی که رتبه های خوب آورده بودند برای تدریس در کلاس ها استفاده می کردیم و نتیجه کار مستمر را در مناطق دیدیم ,  این بحث آموزشی را تا سال قبل برگزار می کردیم.

در بخش های دیگر نیز فعالیت داشتید؟

در سال ۱۳۹۵ طرح اشتغال زایی در خوزستان بود که گروه های جهادی به سمت خوزستان می رفتند و در آن جا کارهای عمرانی , آموزشی و فرهنگی انجام می دادند. ما طرح ها را بررسی کردیم و طرح آن پرورش طیور ؛ مرغ بومی و غاز بود. ما همه کارهای مطالعاتی این طرح ها را بررسی کردیم و حتی وضعیت خانواده ها و جایگاه پرورش طیور و... نیز بررسی شد.

فاز مطالعاتی ما از نیمه دوم سال ۱۳۹۴شروع شد و به طور مستمر در آن ناحیه حضور داشتم و بعد از انجام کارهای مطالعاتی متوجه شدیم که این طرح جواب می دهد زیرا مرغ بومی را در خانه ها پرورش می دادند و غاز هم حیوان سازگار با محیط و از طرفی در خانه ها نیز پرورش داده می شد که این کار به لحاظ سودآوری خوب بود .

گلایه بانوی احسان از ضعف پشتیبانی در زمینه اشتغال

بعد از کارهای مطالعاتی جایگاه های طیور و بهسازی جایگاه ها  را ساختیم و به خانواده ها آموزش لازم را دادیم و به اندازه یک ماهی جیره غذایی به خانواده ها داده شد.در آخر ۲۰۰۰ جوجه غاز از شمال کشور به خوزستان آوردند که میان خانواده ها توزیع شد و مرغ بومی هم تهیه و بین خانواده ها توزیع شد. در این طرح ۷۰ خانواده حضور داشتند و صحبت کردیم که سه چهارم جوجه ها را زمانی که بزرگ شدند خریداری می کنیم و بقیه را به خانواده هایی بدهید که می خواهند در چرخه حضور یابند. یک مشکلی که در این طرح ها وجود دارد, این است که وضعیت معیشتی خانواده ها مناسب نیست و در برخی خانواده ها امرار معاش از طریق فروش جوجه ها بود حتی برخی نمی توانستند هزینه طیور را تامین کنند و همین سبب شد ما در طرح خود با مشکل مواجه شویم و در آن یک ماهی که جیره غذایی برای طیور  داده شد, حیوانات سازگار شدند و بسیار هم خوب بود ولی بعد از آن برخی نتوانستند این جیره را تامین کنند و همین سبب ضعیف شدن طیور شد.

در آخر نیز چون این کار در حجم بالا انجام نشده بود نتوانستیم برنامه ریزی خود را برای ذبح و بسته بندی  غاز عملی کنیم . درست  است که منطقه بسیار مستعد رشد طیور بود اما در پهنه جنوب ,مرکزی برای تامین جوجه ها نداشتیم و ما امیدوار بودیم این مرکز را ایجاد کنیم اما بحث حمایتی و پشتیبانی ضعیف بود زیرا گروه ها جهادی به صورت لکه زنی کار می کنند یعنی چند وقت در منطقه کار می کنند و برمی گردند و هیچ خبری از پشتیبانی نمی  شود و من از این قضیه ناراحت هستم .

خانواده با کار شما مخالف بودند؟

خانواده من مخالفتی با این موضوع نداشتند اما ناراحت بودند که هیچ عید نوروزی را پیش آن ها نبودم ولی از این موضوع راضی هستند.

تا چه اندازه برکت کار نیک را در زندگی احساس کردید؟

برخی مواقع مسائل و اتفاقاتی برای ما پیش می آید و به خیر رفع می شود که احساس می کنم دعای خیر مردم است و ما برکت آن را در زندگی احساس کرده ایم.

در حال حاضر مشغول چه فعالیتی هستید؟

در حال حاضر به دلیل تغییر کتاب های درسی به اردوهای جهادی نرفتیم و قصد داریم  برنامه ریزی ها برای فعالیت در منطقه را جلو ببریم و یا شاید تغییر در منطقه داشته باشیم .به صورت سالانه جمع آوری کتاب از تهران و  پشتیبانی از دانش آموزان را داریم که به خاطر سختی و در رفت و آمد و هزینه تحصیلی ترک تحصیل نکنند و برای بحث های مالی که در حال حاضر کار ما را با مشکل رو به رو کرده برنامه ریزی می کنیم که امیدواریم به زودی حل شود.

امیدواریم دانشجویان داوطلب با ایجاد تیم های تخصصی آموزشی و حضور در مناطق به حضور مداوم و موثر گروه های آموزشی جهادی کمک کنند . ساز و کارهای ساماندهی شده برای حضور اردوهای جهادی در منطقه ایجاد شده که سبب حضور مستمر گروه ها می شود . از طرفی گروه های جهادی را به لحاظ مالی ساماندهی کنند تا فعالیت ها را انجام بدهند چرا که هزینه های کلانی برای بحث اشتغال  در مناطق می شود که  نتیجه کار دیده نمی شود و امیدواریم این ساماندهی ها صورت بگیرد.

انتهای پیام/