ورزشکاری که از میان ضربه‌های حریف، قهرمانانه به دنیای سیاست آمد

به گزارش خبرنگار کشتی و رزمی گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، همزمان با ایام ماه مبارک رمضان، باشگاه خبرنگاران جوان برنامه‌ای گفت‌وگو محور با نام «عصر رمضان» تدارک دیده است در این قسمت به بخش ورزشی می‌پردازد.

هادی ساعی قهرمان سابق تکواندوی المپیک و جهان مهمان برنامه «عصر رمضان» بود که در گفت‌وگویی چالشی به موضوعاتی مانند حضور خود در شورای شهر تهران، بهترین و بدترین خاطرات ورزشی خود پرداخت.

نمی‌خواهم به عنوان سیاستمدار شناخته شوم

ساعی گفت: از ابتدا ورزشکار بودم و همان موقع که به شورای شهر رفتم، دوست نداشتم اسم سیاسی روی من بگذارند. نمی‌خواهم به عنوان یک سیاستمدار شناخته شوم و هنوز مردم من را به عنوان همان هادی ساعی ورزشکار می‌شناسند. البته چند کار سینمایی هم انجام دادم، اما در این کار هنوز حرفه‌ای نیستم که اسم خودم را بازیگر یا هنرمند بگذارم.

بابت حضور در شورای شهر پشیمان نیستم

او ادامه داد: اشتباهی به شورای شهر نرفتم و بابت آن پشیمان نیستم. خیلی از مردم نمی‌دانند که من مهندس شهرساز هستم و جای من در شورای شهر است. من تخصص ورود به شورای شهر را داشتم. از حضور در شورای شهر پشیمان نیستم.

با افتخار می‌گویم که بچه شهرری هستم

ساعی ادامه داد: با افتخار می‌گویم که بچه شهر ری هستم؛ البته اصلیتم ترک است. شهر ری فقط ورزشکار خوب ندارد، بلکه آدم‌های خوب و بزرگ دیگری در قشر‌های مختلف در این شهر ساکن هستند. بچه‌های شهرری با معرفت و ورزش دوست هستند. وقتی اولین بار در سال ۹۸ با قهرمانی به محل برگشتم، استقبال بسیار خوبی از من شد و این اواخر وقتی می‌دیدم که مردم من را از میدان شهرری تا حرم حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) روی دست می‌برند و ۳۰۰، ۴۰۰ نفر هم دنبالم می‌آمدند، شرمنده محبت آن‌ها می‌شدم.  

تکواندو باعث شد به شخصیت آرام تری تبدیل شوم 

قهرمان سابق تکواندوی المپیک و جهان بیان کرد: به هر حال شیطنت‌هایی داشتم، اما شیطنت هایم بد نبود. خدا را شکر وقتی تکواندو رفتم، در مسیر خوبی افتادم و به شخصیت آرام تری تبدیل شدم، زیرا تمام انرژی ام را صرف ورزش می‌کردم. از آن جایی که رشته‌های رزمی متعلق به کشور‌های شرق آسیایی است، ورزشکاران این رشته‌ها مفاهیمی مانند احترام به بزرگ‌تر و پیشکسوت و نظم و انضباط را یاد می‌گیرند.  

المپیک ۲۰۰۴ آتن بهترین و  بدترین خاطره دوران ورزشی من است

ساعی در رابطه با بهترین و بدترین خاطرات دوران ورزشی خود گفت: المپیک ۲۰۰۴ آتن بهترین و یک جور‌هایی بدترین خاطره دوران ورزشی من بود، زیرا در بازی نیمه نهایی، حریف کره‌ای با سر به من ضربه زد و ۲ دندانم شکست و خونریزی شدیدی داشت. با این حال نذاشتم داوران متوجه شوند چه اتفاقی برای من افتاده، زیرا ممکن بود بازی را متوقف کنند و نگذارند ادامه دهم. بعد از آن درد و خونریزی شدید، وقتی مدال طلا را گرفتم المپیک ۲۰۰۴ آتن به بهترین خاطره ام تبدیل شد.  

ورزشکاران روحیه دعوا کردن ندارند

او ادامه داد: تکواندو به شما یاد می‌دهد که چگونه از خودتان دفاع کنید، نه این که به دیگران ضربه بزنید. هیچ وقت با کسی درگیر نشدم و اگر هم با کسی جر و بحثی پیش بیاید، مردم آن قدر به ما لطف دارند که هیچ اتفاقی پیش نمی‌آید و ما هم عذرخواهی می‌کنیم و همه چیز به خوبی تمام می‌شود. در واقع دعوا کردن با ورزش کردن زمین تا آسمان تفاوت دارد. کسانی که دعوا می‌کنند نمی‌توانند ورزشکار باشند و برعکس. در واقع منش و اصول این ۲ با هم متفاوت است و ورزشکاران روحیه دعوا کردن ندارند.

تکواندو هنر است

ساعی افزود: همه فکر می‌کنند تکواندو زد و خورد است، اما در واقع یک هنر است. در حین این که هنر تکواندو اجرا می‌شود و ضربه‌ها رد و بدل می‌شود، ۲ ورزشکار به یکدیگر احترام می‌گذارند و با هر آغاز و پایان به یکدیگر ادای احترام می‌کنند و این اصول با خون ورزشکار آمیخته می‌شود.  

اختلافم با پولادگر فنی بود

او در رابطه با اختلافش با محمد پولادگر رئیس فدراسیون تکواندو بیان کرد: تنها در بحث فنی با پولادگر اختلاف داشتم و اختلاف ما هیچ وقت شخصی نبود. همیشه با پولادگر رابطه دوستانه‌ای داشتم. چه زمانی که با او کار می‌کردم و چه زمانی که در فدراسیون سمتی نداشتم.  

انتهای پیام/