چالش جدید در باشگاه تراکتور؛ از آدیداس تا لاماسیا

به گزارش خبرنگار فوتبال و فوتسال گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، باشگاه تراکتور در سال  ۱۳۹۷ طی یک مزایده عمومی به محمدرضا زنوزی، مالک شناخته شده فوتبال آذربایجان واگذار شد. با حضور زنوزی در تراکتور، این باشگاه وارد یک مرحله جدیدی شد که تاریخ این باشگاه تبریزی را به بعد و قبل از خصوصی شدن تقسیم کرد. تجربه موفق زنوزی در باشگاه گسترش فولاد باعث شد تا در بدو ورود او به تراکتور، این امیدواری در هواداران پرشور تبریزی به وجود بیاید که از نظر مالی و ساختاری، مشکلاتی که در سال‌های اخیر باشگاه با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کرد، دیگر به پایان رسیده است.

به هر حال این اتفاق نیز رخ داد و در حال حاضر باشگاه تراکتور جزو معدود باشگاه‌های لیگ برتری به شمار می‌رود که در پرداخت مطالبات بازیکنانش مشکل چندانی ندارد. جذب ستاره‌های سرشناس و گرانقیمت از دیگر سیاست‌های کوتاه مدت باشگاه تراکتور در طی این ۲ سال اخیر بوده است. مالکیت جدید، نگاه ویژه‌ای هم به مباحث ساختاری داشته است. یکی از نکات مهمی که به نظر می‌رسد در برنامه بلند مدت باشگاه تراکتور باید به آن توجه جدی شود، مقوله بازیکن سازی و سامان بخشیدن به اوضاع آکادمی این باشگاه است. بر اساس اخبار به دست آمده از منابع آگاه، باشگاه تراکتور قصد دارد به زودی تغییراتی را در وضعیت تیم‌های پایه خود به وجود بیاورد. به این بهانه نگاهی جامع  به شرایط گذشته، حال و آینده آکادمی باشگاه تراکتور داریم.

آغاز داستان آکادمی؛ از قهرمانی تا سقوط!

 آکادمی باشگاه تراکتور در اواخر دهه هشتاد تاسیس شد. مدیر آکادمی این باشگاه در آن دوره، بابک گهرخانی، کارشناس ارشد تربیت بدنی بود.   در حال حاضر  گهر خانی کارمند کارخانه تراکتورسازی است و دوران ناصر شفق (۸۷-۸۸) که تراکتور به لیگ برتر بازگشت، دوران موفقی را در آکادمی باشگاه تجربه کرد. این تیم برای اولین و آخرین بار در تاریخ تاسیس خود، به مقام قهرمانی لیگ برتر امید‌های کشور دست یافت. در آن فصل صادق پورحسین هدایت تیم امید تراکتور را بر عهده داشت و نسل طلایی فوتبال تبریز (سامان نریمان جهان، مسعود ابراهیم زاده و...) از همان دوره به فوتبال ایران معرفی شد. با سرازیر شدن ستاره‌های آن تیم به تیم‌های بزرگسالان تراکتور، ماشین و گسترش و سایر تیم ها، یک چالش جدید برای کادر فنی این تیم که همانا جایگزین کردن نفرات به جای ستاره‌های سابق بود، به وجود آمد. این چالش با پاسخ موفقی از سوی کادر فنی امید تراکتور مواجه نشد و این تیم در فصل بعدی با هدایت صادق پورحسین، با کسب نتایج ضعیف به لیگ دسته یک سقوط کرد!

تغییر کاربری آکادمی در یک مقطع اورژانسی

در دوران مدیریت مصطفی آجرلو که با بسته شدن پنجره نقل و انتقالاتی باشگاه همراه بود، یحیی گل محمدی هدایت تیم بزرگسالان را در حالی بر عهده گرفت که محمدرضا خطیب، جانشین یعقوب وطنی در پست مدیریت آکادمی شده بود. خطیب با سابقه قابل قبولی که در عرصه فوتبال پایه داشت، در یکی از سخت‌ترین برهه‌های ممکن وارد گود شد. او به عنوان مربی تیم‌های ملی نونهالان، نوجوانان و جوانان ایران، شناخت خوبی از فوتبال پایه داشت و توانست در دورانی که تیم بزرگسالان به شدت نیاز به تغذیه از جانب تیم‌های پایه را داشت، با کادر فنی تیم بزرگسالان همکاری تنگاتنگی داشته باشد که این همکاری به معرفی چند چهره شناخته شده در فوتبال آذربایجان با لباس تراکتور منجر شد که اکنون  نیز شاهد تداوم حضورشان در سطح اول فوتبال کشور هستیم. با توجه به اینکه هدف اصلی تیم‌های پایه در آن فصل، تامین بازیکن برای تیم بزرگسالان بود که از جذب بازیکن محروم بود، نتیجه گیری در اولویت دوم قرار داشت و تیم‌های پایه در آن فصل توفیق زیادی در رقابت با حریفان نداشتند.

آغاز دوران مالکیت زنوزی؛ کفه‌های نابرابر ترازو

با به روی کار آمدن محمدرضا زنوزی، باشگاه تراکتور در ۲ فصل اخیر از نظر مدیریتی رفت و آمد‌های بسیاری را تجربه کرد. اولین مدیر آکادمی تراکتور پس از خصوصی شدن، یونس باهنر بود و در حالی که انتظار می‌رفت چهره‌های جدیدی از سوی آکادمی به سطح اول فوتبال کشور و تیم بزرگسالان تراکتور معرفی شوند، در عمل چنین اتفاقی را شاهد نبودیم. با به روی کار آمدن صادقیان به عنوان مدیرعامل تراکتور، میر فتاح ستارزاده که از نزدیکان مدیر عامل باشگاه بود به عنوان مدیر آکادمی تراکتور انتخاب شد. او که سابقه فوتبالی بسیار ناچیزی (دروازه بانی در سطح تیم‌های استان) داشت و فاقد مدرک مربیگری بود، دستاوردی برای آکادمی تراکتور نداشت و اگر بخواهیم موفقیتی برای ستارزاده نام ببریم، حفظ سهمیه تنها موردی است که می‌توان به آن اشاره کرد. این موضوع باعث شد تا آکادمی باشگاه تراکتور به هیچ عنوان در حد و اندازه‌های نام باشگاه نباشد.

آزموده را آزمودن خطاست

در حال حاضر و در مقطعی که باشگاه تراکتور در تکاپوی سروسامان دادن به آکادمی خود است، برخی گزینه‌ها برای مدیریت آکادمی این باشگاه مطرح شده اند که نقد بسیاری بر آن‌ها وارد است. از جمله نفراتی که می‌توان به آن‌ها اشاره کرد، قادر رحیم زاده است که در مقطعی دستیار تونی در تیم بزرگسالان بود. او به عنوان سرمربی امید تراکتور به دلیل کسب نتایج ضعیف در یک مقطع از سمت خود برکنار شد و در فصل جاری نیز تیم تحت هدایت او تا پیش از تعطیلی مسابقات، رتبه هشتم را در لیگ دوازده تیمی به خود اختصاص داده است. یونس باهنر که در دوران بازیکنی خود از جمله خوب‌های فوتبال تبریز بود دیگر گزینه‌ای است که امتحان خود را در مقطع قبلی حضورش به گونه‌ای پس داد که به نظر نمی‌رسد انتخابش، انتخاب معقولی باشد. صادق پورحسین که در چندین مقطع به عنوان مدیر و مربی در آکادمی حضور داشته از دیگر گزینه‌هایی است که مصداق بارز آزموده را آزمودن خطاست! در مورد این گزینه‌ها چند نکته را باید مورد توجه قرار داد. یکی از این نکات این است که آیا این نفرات زمانی که از تراکتور کنار گذاشته شدند آیا در باشگاه دیگری پست مشابهی را بر عهده گرفتند که پاسخ آن با قطعیتی با ضریب بالای ۹۰ درصد خیر است. وقتی در شرایطی مشابه، در پست مشابه توفیقی حاصل نشده، چه لزومی دارد که با تکرار نفرات محدودی که بعضی از مواقع حتی به عنوان مربی نیز موفقیتی در تیم‌های پایه نداشته اند، مدیریت آکادمی را در شرایطی قرار داد که سال هاست از معرفی یک نسل طلایی با وجود داشتن پتانسیل‌های بالقوه بالا، ناتوان است.

تراکتور خصوصی؛ از آدیداس تا لاماسیا

تراکتور در این ۲ فصل اخیر با توجه به بنیه اقتصادی بالایی که داشته توانسته قدم‌های قابل توجهی را در فوتبال ایران برداشته و خود را از برخی جهات از سایر باشگاه‌ها متمایز کند. محمدرضا زنوزی که همواره از هزینه کردن برای فوتبال تبریز هراسی نداشته و برنامه هیجان انگیزی برای تبدیل تراکتور به یک باشگاه قدرتمند در سطح آسیا دارد بایستی در بحث فوتبال پایه نیز ورود هوشمندانه‌ای کرده و سیاست‌هایی را برگزیند که در نهایت به کشف استعداد‌های ناب فوتبال آذربایجان و معرفی آن‌ها به تیم بزرگسالان تراکتور، تیم‌های ملی و حتی ترانسفر آن‌ها به تیم‌های خارجی منجر شود. برای نیل به این هدف گزینه‌های بسیاری روی میز مالک باشگاه تراکتور وجود دارد. از بین این گزینه‌ها می‌توانیم به نفراتی همچون غلامرضا باغ آبادی اشاره کنیم. مدیر آکادمی فعلی باشگاه ماشین سازی که یکی از دارندگان مدرک مربیگری حرفه‌ای در استان آذربایجان شرقی به شمار می‌رود یکی از این گزینه هاست که از تجربه و رزومه قابل قبولی برخوردار است. کاوه سلامی دیگر گزینه‌ای است که تراکتوری‌ها می‌توانند در حال حاضر مدیریت آکادمی خود را به او بسپارند. کارشناس ارشد مدیریت ورزشی، مربی تیم‌های ملی در رده‌های مختلف سنی و استعدادیاب منتخب مدارس فوتبال از سوی فدراسیون فوتبال، از دیگر گزینه‌های روی میز تراکتوری‌ها برای این پست است. غلام کریم پور که در کارنامه خود مدیریت آکادمی باشگاه‌های ماشین سازی، شهرداری و گسترش را دارد از دیگر گزینه‌هایی است که تراکتوری‌ها می‌توانند به او اعتماد کنند.

نکته مهمی که در این مقطع باشگاه تراکتور باید به آن توجه اساسی کند، خروج از یک چرخه معیوب است. چرخه معیوبی که داخل خود چند نام محدود را حبس کرده و در‌های خود را به روی نام‌های جدید بسته است. چرخه‌ای که مدام در حال آزمودن، آزموده‌هایی است که بار‌ها مورد آزمون قرار گرفته اند و تمایلی به محک زدن چهره‌های جدیدی که اتفاقا از نظر کارایی و علم فوتبال پایه در شرایط بهتری نسبت به همتایان خود در چرخه یاد شده قرار دارند بایستی روزی از دور خارج شود و مقطع فعلی می‌تواند بهترین زمان ممکن باشد چرا که یک باشگاه خصوصی در حد و اندازه‌های تراکتور باید یک آکادمی در خور شان با مدیریتی قدرتمند داشته باشد؛ چیزی شبیه لاماسیا (موسسه استعداد یابی باشگاه بارسلونا) و در حد لباس‌هایی با برند  آدیداس‌های فعلی که تن بازیکنان تیم است.

انتهای پیام/