شهریار شاعری برای همیشه
شهریار از جمله شاعرانی است که هنوز هم اشعارش به دل می‌نشیند و پیر و جوان ابیاتی از اشعار او را در سینه دارند.
به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از تبریز،اشعار شهریار سال‌هاست که نقل محافل ایرانی‌ها و شهریار دوستان در بیرون از مرزهاست و هیچگاه رنگ نباخته و کهنه نشده است، گویی که مردم همچنان با شهریار زندگی می‌کنند.
حیدربابا ایلدیریملار شاخاندا
سئل لر سولار شاق قیل داییب آخاندا
قیزلار اونا صف باغلاییب باخاندا
سلام اولسون شوکت ایزه ائلیزه
منیم ده بیر آدیم گلسین دیلیزه
این مطلع یک منظومه بی نظیر است، سروده بی همتای استاد شعر و ادب ایران زمین و به واقع این همه تصویرسازی از بهار دل انگیز روستا، از رعد و برق، از تماشای دخترکان به باران، از عزت یک ایل و خاطره شدن برای مردمان تنها از شعر شهریار شیرین سخن برمی آید.
او ۲۸ هزار بیت شعر زیبای فارسی و ترکی از خود به یادگار گذاشته که زینت زبان هر اهل دلی است.
محمدی ادیب و پژوهشگر که دوران جوانی خود را نزد استاد شهریار شاگردی کرده است، گفت: او مکتب خاص خود را با زدن پلی میان شعر کلاسیک و شعر نیمایی بنیان نهاد و اشعار مشهوری، چون "ای وای مادرم " و " هذیان دل " به تمامی در مکتب شهریار و با ویژگی‌های ادبی خاص خودش سروده است.
او با اشاره به وجود ۸۰۰ اسم خاص در اشعار شهریار، گفت: برخی از این افراد معروف هستند، ولی برخی به گونه‌ای رازآلود نام برده شده اند و هر پژوهشگری بر اساس وجهی از شخصیت شهریار آنها را تفسیر کرده است.
محمدی که مولف کتاب ۲ جلدی فرهنگ اعلام دیوان شهریار است، گفت: نام حضرت علی ۹۷ بار در سروده‌های استاد تکرار شده و این نشان از ارادت خاص وی به امیرالمومنین علی بن ابی طالب (علیه السلام) است. پس از آن نام حافظ شیرازی با ۸۷ تکرار برجسته شده است.
دیوان شهریار سرشار از شخصیت‌های سیاسی، فرهنگی، ادبی، اجتماعی، هنری دوران معاصر است و درک اشعارش بدون شناخت این افراد دور از دسترس می‌نماید.
محمدی گفت: هیچ شاعربه نامی از دوران طلایی شعر ایران و دوران معاصر نیست که شهریار نامی از او در دیوانش نبرده باشد و ادای دینی به او نکرده باشد و این یعنی استاد مطالعه و شناخت کاملی از تمامی سبک‌های سرایش داشته است.
شاعر پرآوازه تبریزی که تخلص خود را از حافظ گرفت، سید محمد حسین بهجت تبریزی نام داشت.او در ۱۱ دی ۱۲۸۵ شمسی در خانواده‌ای اهل ادب در روستای زیبای خوشکناب بستان آباد آذربایجان شرقی متولد شد.نام پدر او حاج میرآقا خشکنابی بود، پدر شهریار، در تبریز وکیل و اهل ادب و مادرش خانه دار بود.شهریار، تحصیل را در مکتب خانه زادگاهش آغاز نمود و پس از آشنایی با دیوان حافظ با شعر و ادبیات آشنا شد.
بعد از پایان تحصیلات مقدماتی در سال ۱۳۰۰ راهی تهران و مدرسه دارالفنون شد و بعد از ۳ سال برای ادامه تحصیل رشته طبابت را برگزید. هر چند تقدیر بر این بود که به وادی شعر و ادب وارد شود و از همین رو ۴ سال بعد ترک تحصیل کرد و کارمند اداره اسناد شد.
شهریار را شاعری مومن، حساس، فروتن و درویش مسلک معرفی کرده اند که دستی در شعر، موسیقی و خوشنویسی نیز داشته است. او به چهار زبان ترکی، فارسی، عربی و فرانسوی مسلط بوده است.
دوران جوانی اش با مبارزات مشروطه خواهان همزمان بود و در ۲۵ سالگی اولین دفترش با مقدمه ملک الشعرای بهار منتشر شد و بعد‌ها مهمترین منظومه او به نام حیدربابایه سلام در دنیای ادبیات غوغایی به پا کرد.
صدرمحمدی شاعر و پژوهشگر گفت: این منظومه به ۶۸ زبان زنده دنیا ترجمه شده و در دانشگاه‌های ترکیه، آذربایجان و آسیای میانه تدریس می‌شود.
از دیدگاه صاحبنظران تحلیل و تفسیر اشعار شهریار به زبان مادری در این اثر که با الهام از ادبیات ملی آذربایجان سروده، به سال‌ها مطالعه و تحقیق نیاز دارد.
از شهریار به عنوان شاعری متواضع و عالم به ادب و معرفت یاد می‌شود. او تسلط خاصی به شناخت آیین‌ها و آداب و رسوم و البته اعتقادات اجتماعی داشت و از همین روست که بعد مردمی و متعهد بودن او در اشعارش هویداست.
شهریار شیرین سخن در ۲۷ شهریور ماه ۱۳۶۷ دیده از دنیا فروبست و در مقبره الشعرای تبریز به خاک سپرده شد.
سالروز خاموشی او در تقویم کشور روز ملی شعر و ادب فارسی نامگذاری شده است.
انتهای پیام/ک
