نگاهی به کوچه پس کوچه‌های پهلوانی در سالگرد درگذشت آقا تختی

به گزارش خبرنگار کشتی و رزمی گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، در آستانه هفدهم دی، باز هم از تختی می‌گوئیم؛ از مَردی که پنجاه و سه سال که هیچ، اگر صد‌ها سال هم از درگذشتش بگذرد، باز هم برای همیشه تاریخ زنده است و از پهلوانی هایش خواهند گفت.

در تاریخ ورزش ایران علی رغم آنکه در طول نیم قرن اخیر، بسیاری تلاش کرده اند در قامت جهان پهلوانی معاصر ظاهر شوند و با گرفتن ژست‌های مقطعی، هم قد تختی شوند، اما هیچ کسی نتوانست، چون او ماندگار شود.

غلامرضا تختی نه فقط برای میانکوب‌های کشنده، سگک‌های خرد کننده اش یا نگرفتن پای رقیب، نه برای ادبش و نه فقط برای راه افتادن در شهر برای گردآوری کمک از سطح شهر برای هموطنان زیر آوار مانده اش، تختی شد. تختی برای آن تختی شد که آزاده ماند و با مردم و برای مردمش زیست.

تختی مُرد و در قبرستان ابن بابویه دفن شد، اما پس از چندین دهه وعده، هنوز مزاری در شأن او جز یک اتاقک بنا نشده، ولی نامش ماند و می‌ماند تا تاریخ مردان بزرگی که همه چیزشان را فدای عزت کردند، هیچ گاه از یاد نبرد؛ و چه ماندگاری از این بالاتر که هنوز هر جا سخن از مرام و معرفت است و هر زمان در کوچه پس کوچه‌های پهلوانی گذر می‌کنی نام آقا تختی بر سر در آن نصب شده تا جایی که حریفان خارجی غلامرضا تختی هم از پهلوانی و انسانیت او می‌گویند.

الکساندر مدوید یکی از پرافتخارترین کشتی گیران تاریخ، سه بار در برابر تختی ایستاد. او بار‌ها درمورد برخورد هایش با جهان پهلوان و خاطراتی که دارد صحبت کرده است. مدوید خود را بسیار نزدیک به تختی احساس می‌کند و از تمجید و تکریم او هیچگاه غافل نیست.«آشنایی با تختی برای من افتخار بزرگی به حساب می‌آید. تختی بسیار خوب و فنی کشتی می‌گرفت و من چیز‌های زیادی از او آموختم».

ما روی تشک دو حریف سخت کوش بودیم و در خارج از آن، دو دوست جدا نشدنی، آشنایی ما از سال ۱۹۶۱ در جریان مسابقه‌های قهرمانی جهان در یوکوهاما (ژاپن) آغاز شد. در آن میدان بزرگ، تختی برنده مدال طلای وزن هفتم شد و من در وزن هشتم مدال برنز گرفتم.

این نخستین حضور من در مسابقات جهانی بود. در همین مسابقات بود که تختی را شناختم و از نزدیک به قدرت و بزرگی اش پی بردم. او همیشه مرا دوست داشت. او ملت خودش را هم دوست داشت و فکر می‌کنم تختی اصولاً برای ملتش زندگی می‌کرد.

الکساندر مدوید می‌گوید تختی می‌تواند الگوی خوبی، از نظر ورزشی و اخلاقی برای جوانان باشد.

کشتی‌های غلامرضا تختی از سال ۱۹۵۱ مسابقات جهانی هلسینگی آغاز و در سال ۱۹۶۶ مسابقات جهانی تولیدو آمریکا به نقطه پایان رسید.

بیش از نیم قرن از درگذشت جهان پهلوان تختی می‌گذرد و یادش همچنان گرامی است چرا که خدا به او عزت داد و این عزت چیزی نیست که کسی بتواند آن را بگیرد برای همین آقا تختی شد، متفاوت‌ترین قهرمانی که ورزش ایران تاکنون همچون او ندیده است.

تختی ورزش را با کشتی باستانی آغاز کرد. او در سال ۱۳۲۹ در ۲۰ سالگی به عضویت باشگاه پولاد درآمد و به صورت حرفه‌ای زیر نظر حبیب‌الله بلور کشتی آزاد را برای شرکت در مسابقات قهرمانی آغاز کرد و در همان سال، نخستین قهرمانی کشور خود را کسب کرد. تختی در رقابت‌های قهرمانی کشور طی سال‌های ۱۳۲۹ تا ۱۳۳۸ هشت بار قهرمان کشور شد. او در سال ۱۹۵۱ در مسابقات قهرمانی جهان هلسینکی در وزن ۷۹ کیلو به مدال نقره رسید، وی در سال بعد در المپیک هلسینکی مدال نقره خود را در سن ۲۲ سالگی تکرار کرد. چهار سال بعد در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن در یک‌وزن بالاتر یعنی ۸۷ کیلوگرم، به همراه امامعلی حبیبی نخستین مدال‌های طلای تاریخ ورزش ایران در المپیک را کسب کردند. تختی در مسابقات قهرمانی جهان ۱۹۵۹ تهران،۱۹۶۱ یوکوهاما و ۱۹۶۲ تولیدو نیز به ترتیب به دو مدال طلا و یک مدال نقره رسید. در المپیک ۱۹۶۰ رم هم با ۵ پیروزی، ضربه فنی و یک شکست با امتیاز از عصمت آتلی ترک مدال نقره وزن ۸۷ کیلو را گرفت. تختی در المپیک ۱۹۶۴ توکیو با وجود سن بالا و دوری ۲ ساله از میادین به مقام چهارم رسید.

وایکینگ پالم سوئدی، عادل آتان تُرک، بوریس کولایف روس، پت بلر آمریکایی، دیتریش آلمانی، ویچزیستیوک روس، عصمت آتلی تُرک، حسن کنگور تُرک، الکساندر مدوید بیلورس از شوروی و احمد آئیک تُرک مهم‌ترین رقیبان تختی در ۱۴ سال حضور وی در عرصه بین‌المللی بودند.

زنده یاد غلامرضا تختی سه بار نیز قهرمان کشتی پهلوانی و پهلوان اول ایران شده بود.

گفتنی است فردا (چهارشنبه ۱۷ دی ماه) پنجاه و سومین سالگرد درگذشت جهان پهلوان غلامرضا تختی اسطوره‌ی پهلوانی ایران برگزار خواهد شد.
انتهای پیام/