افزایش شعر‌های اعتراضی با نزدیک شدن به سال ۵۷

علیرضا سمیعی شاعر و محقق در گفت و گو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان درباره شعر اعتراضی گفت: یک بستر تاریخی از ابتدا برای سرودن شعر اعتراضی در ادبیات ما وجود داشت این مسئله باعث می‌شد شعر ما همواره یک سویه اعتراضی داشته باشد این مسئله حتی در شاهنامه فردوسی هم دیده می‌شود. پس از آن شعر اعتراضی را می‌توان در آثار سنایی دید.

بیشتربخوانید

• دهه‌های ۷۰ و ۸۰ اوج سرودن اشعار اعتراضی بود

وی افزود: شعر ما رویه‌ای اعتراضی پس از مشروطه به خود می‌گیرد و شعر‌های کاملا سیاسی در این دوران سروده می‌شود. بستر سرودن شعر سیاسی به خصوص در کشور ما که انقلاب‌های مختلفی از ابتدای تاریخ در آن روی داده است وجود داشت و از نظر اجتماعی برای سرودن شعراعتراضی آماده بودیم. با نزدیک شدن به سال ۵۷ انواع و اقسام اعتراض‌ها را در جامعه می‌بینیم همین مسائل در شعر هم خود را نشان می‌دهد.

این محقق ادامه داد: چند سالی پیش از انقلاب به خصوص در سال ۵۵ شعر اعتراضی سروده نشد.در آن سال کسی به وجود امکان اعتراض در کشور فکر نمی‌کرد از این رو اعتراض‌ها در آستانه سال ۵۷ گل می‌کند و به انقلاب اسلامی منجرمی شود، اما رویه شعر اعتراضی پس از انقلاب هم ادامه می‌یابد. برخی شاعران بدون وابستگی به خارج از کشور تفکری غیر از استقرار حکومت دینی در ایران دارند برخی هم با وابستگی به خارج با سیاستمداران و ساختار حکومت دینی موافق نیستند از این رو شعر اعتراضی می‌گویند.

این شاعر بیان کرد:تعدادی از شاعران که با انقلاب اسلامی همراهی کردند هم شعر اعتراضی سرودند این عده به ساختار سیاسی و فرهنگی ما پس از سه اتفاق مهم فوت امام خمینی (ره)، پایان جنگ تحمیلی و فروپاشی شوروی ایجاد شده بود معترض بودند.

سمیعی اظهار کرد: شاعران و نویسندگان معترض همچنان با کلیت جمهوری اسلامی ایران موافق بودند، اما به برخی رویه‌های دولت اعتراض کردند. سرودن این نوع شعر در سال‌های اخیر نسبت به قبل کمتر نشده است. شاعرانی که شعر اعتراضی می‌نوشتند در زندگی شخصی هم درگیری‌های عاطفی دارند یک زمان اثرشان منعکس کننده مسائل عاطفی و زمانی منعکس کننده شعر عاشقانه می‌شود.

وی ادامه داد: یک جور سیاست زدایی و تشویق مردم به نداشتن نظر و عمل سیاسی در جامعه دیده می‌شود بخشی از آن طبیعی است، چون چشمه‌های عاشقانه شعر معترض می‌جوشد بخشی از آن هم از سیاست زدایی‌هایی ناشی می‌شود که در سیاستگذاری فرهنگی  وجود دارد.

انتهای پیام/