باشگاه خبرنگاران جوان؛ اعظم پورکند - وزارت دفاع ایالات متحده (پنتاگون) اخیراً با فروش سامانه‌های پیشرفته دفاع موشکی پاتریوت به کویت موافقت کرده است؛ قراردادی به ارزش ۴۲۵ میلیون دلار که بخشی از یک معامله گسترده‌تر تسلیحاتی به حساب می‌آید. این تصمیم در راستای سیاست راهبردی آمریکا برای تقویت امنیت متحدان منطقه‌ای خود در خلیج فارس و مقابله با تهدیدات موشکی فزاینده در منطقه، اتخاذ شده است.

این قرارداد شامل مجموعه‌ای از تجهیزات و خدمات پشتیبانی فنی است که در قالب چند بخش اصلی دسته‌بندی می‌شود که شامل ۸۴ فروند موشک پاتریوت PAC-۳ است؛ این موشک‌ها از پیشرفته‌ترین نوع پاتریوت به شمار می‌روند و قابلیت انهدام موشک‌های بالستیک در ارتفاع بالا و با دقت زیاد را دارا هستند. قطعات و تجهیزات نوسازی برای سامانه‌های فعلی که در حال حاضر در زرادخانه نظامی کویت وجود دارند.

ارزش مالی این قرارداد حدود ۸۰۰ میلیون دلار برای خرید موشک‌ها و تجهیزات نظامی و مبلغ ۴۲۵ میلیون دلار برای آموزش، خدمات نگهداری، پشتیبانی فنی و لجستیکی است. همچنین ۲۰۰ میلیون دلار برای تعمیر و به‌روزرسانی سامانه‌های پاتریوت قدیمی در نظر گرفته شده است..

شرکت‌های لاکهید مارتین به‌عنوان تولیدکننده موشک‌های PAC-۳ و ریتیون به‌عنوان مسئول ارائه خدمات پشتیبانی، آموزش و تعمیرات انتخاب شده‌اند

اهداف کلان آمریکا از این معامله

این قرارداد تنها یک معامله نظامی نیست؛ بلکه بخشی از چشم‌انداز ژئوپلیتیکی و استراتژیک آمریکا در خلیج فارس است. 
اگرچه آمریکا این اقدام را گامی در راستای امنیت منطقه می‌داند، اما واکنش‌های سیاسی و رسانه‌ای به این قرارداد، نشان‌دهنده نگرانی‌هایی عمیق‌تر است: ایران احتمالاً این توافق را اقدامی خصمانه و تهدیدی برای توازن امنیتی منطقه تلقی خواهد کرد. ایران پیش‌تر بار‌ها نسبت به استقرار سامانه‌های آمریکایی در خلیج فارس هشدار داده است. روسیه و چین به‌عنوان دو قدرت رقیب، احتمالاً تشدید نظامی‌گری آمریکا در خاورمیانه را محکوم خواهند کرد و این اقدامات را عاملی برای بی‌ثباتی بیشتر خواهند دانست.

در ظاهر، این قرارداد نشانه‌ای از همکاری عمیق نظامی میان آمریکا و متحدانش در منطقه است. اما در عمق، پرسشی جدی مطرح می‌شود: آیا چنین اقداماتی واقعاً به افزایش امنیت و بازدارندگی در خلیج فارس منجر خواهد شد، یا تنها موجب تشدید رقابت تسلیحاتی و افزایش تنش‌های منطقه‌ای خواهد شد؟

برخی تحلیل‌گران بر این باورند که افزایش فروش تسلیحات پیشرفته بدون ایجاد سازوکار‌های اعتمادسازی میان کشور‌های منطقه، نه‌تنها امنیت را تضمین نمی‌کند، بلکه ریسک برخورد نظامی را نیز افزایش می‌دهد. در مقابل، طرفداران این سیاست‌ها بر ضرورت بازدارندگی در برابر تهدیدات بالفعل و بالقوه تأکید دارند.

منبع: رویترز