باشگاه خبرنگاران جوان؛ زهرا بالاور - زهرا رایگانی کارشناس فرهنگی درباره برنامه تلویزیونی دو نقطه یادداشتی در اختیار باشگاه خبرنگاران جوان قرار داد که در ادامه‌این مطلب قرار داده شده است.

دوران مدرسه، همیشه انشاهای خوبی می‌نوشتم؛ از آن‌ خوب‌هایی که همه مشتاق شنیدنش باشند و خودم از خواندن چندباره‌اش ذوق کنم.

اما همه‌چیز تا زمانی خوب پیش می‌رفت که من بخوانم و هم‌کلاسی‌ها بشنوند. وقتی دفترها روی میز معلم چیده می‌شدند، ورق برمی‌گشت، ذوقم کور می‌شد و خودکار قرمز معلم ادبیات پرکار.

هرچقدر انشایم خوب بود، املایم ضعیف بود. دو سرِ بردار بودند و کاش می‌شد همین‌قدر هم بی‌ربط دانستشان.

انشا و املایم که ترکیب می‌شدند، در نهایت انگار یک قواره پارچه‌ی ابریشم و یک قیچی را گذاشته باشی جلوی یک بچه‌ی پنج‌ساله؛ و در نهایت، چند تکه پارچه‌ی ابریشمِ زیبا و بی‌استفاده و مقادیری افسوس می‌ماند برایت.

ادبیات برایم ذوق و حس بود، و هر کار مکانیکی و حفظ کردن املای کلمات، برایم ذوق‌کورکن به‌حساب می‌آمد.

این روزها، لذت تماشای «دو نقطه» برایم همراه حسرت است.

دو نقطه یک‌تنه آمد و جمله‌ی «ول کن اون بازی رو، پاشو درس بخون، یه‌چی یاد بگیری» را به «بیا بازی کن، یه‌چیزی یاد بگیری» تغییر داد.

جذاب‌ترین شکل یادگیری از نظر من همین است: که سرت گرم باشد به آموختن؛ بخندی و بیاموزی، هیجان‌زده باشی.

مسابقه‌ی دو نقطه، مدرسه‌ای‌ست که تمام ساعت‌هایش زنگ تفریح است؛ از آن مسابقه‌هایی که اگر ببازی، چیز جدیدی به دست می‌آوری.

شاید اگر دوران نوجوانی من هم چیزی شبیه دو نقطه بود، الان به عنوان پیش‌کسوت به مسابقات دعوت می‌شدم.

درست است که زمان نوجوانی من خبری از این برنامه‌ها نبود، اما حقیقتا همین حالا هم کودک درونم آماده‌ست بپرد وسط و بگوید: منم بازی!

پا به پایشان بازی می‌کنم، ذوق می‌کنم و می‌آموزم.

حالا که هست، خوش‌ به‌ حال نسل جدید.

با دو نقطه می‌توانند بنویسند، بخندند، اشتباه کنند؛ بدون این‌که کسی دایره‌ی قرمز دور کلماتشان بکشد.

دو نقطه می‌آموزد چطور پارچه‌ی ابریشم اعلایمان را به یک تن‌پوشِ زیبا بدل کنیم.