باشگاه خبرنگاران جوان؛ حسین مهدی تبار - آمریکا در ظاهر بر عزم خود برای دفاع از منافعش در منطقه هند و اقیانوس آرام تأکید دارد، اما در عمل، تردیدهای غرب در حل بحران اوکراین باعث شده پکن به این عزم تردید کند. همزمان با رشد ترس‌ها درباره انزوای آمریکا در دوران دوم ریاست‌جمهوری ترامپ، برخی اروپایی‌ها این خطر را با حمله اتمی روسیه برابر می‌دانند.

در اروپا رویکردی در حال رشد است که اولویت‌دادن به امنیت اروپا را ضروری می‌داند، اما این واقعیت را نادیده می‌گیرد که ثبات اقتصادی اروپا به آسیا وابسته است. بنابراین، مشارکت واقعی اروپا و آمریکا نیازمند تعهد جدی آمریکا به منطقه هند و اقیانوس آرام نیز هست.

اروپا اگر واقعاً خود را شریک قابل اتکای آمریکا می‌داند، باید در ساخت بازدارندگی در آسیا همکاری کند. رهبران اروپایی که از قدرت بازار خود سخن می‌گویند، باید نقش رهبری جهانی را نیز بپذیرند و در برابر نظم جهانی جایگزین موردنظر شی جین‌پینگ ایستادگی کنند.

ساخت بازدارندگی در هند و اقیانوس آرام نه فقط یک ضرورت امنیتی، بلکه یک الزام اقتصادی است. وابستگی شدید اروپا به واردات از چین، علیرغم تلاش آمریکا برای کاهش این وابستگی، باعث شده حتی آمریکا نیز همچنان از طریق اروپا به چین وابسته بماند.

رفتار اقتصادی تهاجمی چین باعث شده قواعد تجارت جهانی تغییر کند و کشورها به سمت سیاست‌های حمایتی بروند. تا زمانی که اروپا از چین فاصله نگیرد، قدرت‌های تجدیدنظرطلب همچنان می‌توانند از اروپا بهره‌برداری سیاسی و اقتصادی کنند.

اگر آمریکا همچنان فقط بر اروپا متمرکز بماند، در بلندمدت به اقتصاد اروپا نیز آسیب وارد می‌شود. رشد اقتصادی جهانی عمدتاً در آسیا رخ می‌دهد، و ثبات این منطقه برای امنیت اقتصادی اروپا حیاتی است.

دولت ترامپ باید در زمینه تعرفه‌ها با اروپا همکاری کند تا اروپا به سوی چین کشیده نشود. در غیر این صورت، پروژه بازدارندگی ممکن است به نتیجه معکوس بینجامد و پکن از آن سود ببرد.

نگرانی از دست‌رفتن اروپا بی‌مورد است اگر ناتو به‌عنوان یک بازدارنده قوی باقی بماند و توازن هسته‌ای با روسیه حفظ شود. حتی اگر صلحی ناقص در شرق اروپا شکل گیرد، مخاطره آن کمتر از تهدیدات چین در عرصه جهانی است.

در مقایسه با خطرات احتمالی در اروپا، بحران در تایوان تهدیدی جدی‌تر برای آمریکا و اروپا است. تسلط چین بر تایوان نه‌تنها صنعت نیمه‌رساناها را تهدید می‌کند، بلکه راه‌های حیاتی تجارت جهانی را نیز به خطر می‌اندازد.

اروپا باید نقش پررنگ‌تری در دفاع از منافع جهانی ایفا کند. آمریکا هزینه سنگینی برای امنیت جهانی می‌پردازد، در حالی که برخی مسیرهای حیاتی مانند دریای سرخ حتی ارتباط اندکی با اقتصادش دارند. ترامپ باید توافقی عادلانه‌تر با اروپا تدوین کند تا این بار به طور مشترک حمل شود.