دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور کنونی ایالات متحده، اخیراً طرحی را پیشنهاد کرده که طبق آن، یک میلیون نفر از مردم غزه به لیبی منتقل شوند؛ آن‌هم در ازای آزادسازی ۳۰ میلیارد دلار از دارایی‌های مسدودشده این کشور. این طرح، همان‌قدر که غیرانسانی است، مضحک و غیرقابل اجرا نیز هست. این ایده به نظر می‌رسد بخشی از کارزار کاخ سفید برای عادی‌سازی جنگ ویرانگر اسرائیل در غزه باشد؛ جنگی که با بمباران، گلوله‌باران، گرسنگی دادن جمعی، تخریب گسترده خانه‌ها و حمله به بیمارستان‌ها و کارکنان درمانی، در حال غیرقابل سکونت کردن این سرزمین است.

سازمان ملل و دادگاه کیفری بین‌المللی اقدامات ارتش و نخست‌وزیر اسرائیل در غزه را نسل‌کشی، جنایت جنگی یا جنایت علیه بشریت توصیف کرده‌اند. برای درک عمق فاجعه، نیازی به ورود به مباحث پیچیده حقوقی نیست.

انگلیس در جنایت‌ها شریک است

انگلیس با صادرات قطعات تسلیحاتی به اسرائیل و انجام پرواز‌های جاسوسی بر فراز غزه در هماهنگی با نیروی هوایی اسرائیل، در این جنایات سهیم است. تاریخ، نخست‌وزیر انگلیس، کیر استارمر و دولتش را برای این همراهی بی‌رحمانه قضاوت خواهد کرد — همان‌طور که مردم عادی انگلیس نیز خواهند کرد.

در حالی که انگلیس با تمام توان از اوکراین در برابر تهاجم روسیه حمایت می‌کند، همین کشور چشم بر سرکوب خونین مسلمانان فلسطینی به‌دست دولت نتانیاهو بسته است. بسیاری این رفتار دوگانه را نشانه‌ای از نژادپرستی خواهند دانست.

اهداف  اسرائیل: تصرف و تخلیه غزه

اسرائیل، پس از حملات هولناک حماس در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ که عامدانه برای تحریک پاسخ سنگین طراحی شده بود، وارد فاز جدیدی از جنگ شد. جناح راست افراطی اکنون از این جنگ به‌عنوان ابزاری برای تحقق هدف قدیمی خود استفاده می‌کند: تصرف کامل نوار غزه. نتانیاهو نیز صراحتاً از «تخلیه داوطلبانه» مردم غزه سخن گفته است. او اعلام کرده که نیرو‌های زمینی اسرائیل به‌طور نامحدود در غزه باقی خواهند ماند. به‌گفته او: «آن‌ها وارد نمی‌شوند که بیرون بیایند.»

دموکراسی اسرائیل، در حال فروپاشی

از نظر اخلاقی، این رویکرد فاجعه‌بار است. اما برای خود اسرائیل نیز زیان‌بار است. کشوری که روزی خود را «تنها دموکراسی خاورمیانه» می‌نامید، حالا با گسترش شهرک‌های یهودی‌نشین، سلب حقوق فلسطینیان و اجرای سیاست‌های تبعیض‌آمیز، دیگر نمی‌تواند چنین ادعایی داشته باشد. در سال ۲۰۲۱، سازمان حقوق بشری برجسته اسرائیلی بتسلم اعلام کرد: «در سراسر سرزمین‌هایی که تحت کنترل اسرائیل هستند — از جمله سرزمین‌های اشغالی — رژیمی آپارتاید برقرار است؛ رژیمی که هدف آن حفظ برتری یهودیان بر فلسطینیان است.»
همین سازمان، دولت اسرائیل را به «پاک‌سازی قومی» در غزه متهم کرده است.

هشدار از درون سیستم امنیتی اسرائیل

آمی آیالون، رئیس پیشین سازمان امنیت داخلی اسرائیل (شاباک)، در مورد جنگ غزه هشدار داده است: «این جنگ نه‌تنها عادلانه نیست، بلکه به نابودی دموکراسی یهودی اسرائیل خواهد انجامید. اگر این جنگ متوقف نشود، امنیت خود را به خطر می‌اندازیم.»

دولت استارمر باید سکوت را بشکند

نخست‌وزیر انگلیس نمی‌تواند مدعی ناآگاهی از آنچه در غزه رخ می‌دهد باشد. او و وزرایش باید همین حالا، با صدایی بلند، خواهان پایان این ویرانگری شوند. همراهی انگلیس با جنگی که دست‌کم ۵۲ هزار نفر را — که بیش از نیمی از آنان زن و کودک‌اند — کشته و ۸۰ درصد زیرساخت‌های غزه را نابود کرده، ننگی تاریخی است. در حالی که پوتین تحت تحریم‌های شدید بین‌المللی قرار گرفته و حتی واردات کالا‌هایی که می‌توانند به جنگ روسیه در اوکراین کمک کنند ممنوع شده‌اند، هیچ بحثی درباره تحریم اسرائیل به‌خاطر کشتار در غزه در انگلیس مطرح نیست — حتی با وجود اینکه کشته‌شدگان در حملات اسرائیل چند برابر قربانیان حملات روسیه هستند.

هفته گذشته، تام فلچر، دیپلمات سابق انگلیس و رئیس کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل، در شورای امنیت پرسید: «آیا اقدام قاطعانه‌ای برای جلوگیری از نسل‌کشی در غزه و تضمین احترام به قوانین بین‌المللی خواهید کرد؟» انگلیس پاسخی نداد. اما نماینده اسرائیل، دنی دانون، این پرسش را «بی‌مسئولانه و مغایر با بی‌طرفی» خواند.

یادآوری رواندا: وقتی جهان دست روی دست گذاشت

نویسنده این گزارش، از منطقه دریاچه‌های بزرگ آفریقا می‌نویسد؛ جایی که ۳۱ سال پیش، نسل‌کشی رواندا رخ داد. در آن فاجعه، در کمتر از صد روز، حدود ۸۰۰ هزار نفر — بیشترشان از قوم توتسی — به‌دست افراط‌گرایان هوتو قتل‌عام شدند. کشور‌های غربی، از جمله انگلیس و آمریکا، عمداً از به‌کار بردن واژه «نسل‌کشی» پرهیز کردند؛ زیرا به‌کار بردن آن، طبق قوانین بین‌المللی، مستلزم اقدام عملی برای توقف آن بود. تا زمانی که ارتش شورشی توتسی‌ها کشتار را متوقف کرد، جهان فقط نظاره‌گر بود.

طرح ترامپ: تبعید فلسطینی‌ها به لیبی، مثل معامله شتر با پول نفت

حالا ترامپ — که پیش‌تر پیشنهاد داده بود مردم غزه به مصر یا اردن رانده شوند و سرزمین آنها به یک منطقه تفریحی تبدیل شود — به‌گزارش NBC News، در حال بررسی طرحی است که طی آن، یک میلیون فلسطینی به لیبی منتقل شده و در ازای آن، ۳۰ میلیارد دلار از دارایی‌های بلوکه‌شده این کشور آزاد شود.

این طرح، آن‌قدر دیوانه‌وار است که حتی لازم نیست اشاره کنیم دولت لیبی هرگز با آن موافقت نخواهد کرد. یا اینکه اروپا فوراً با آن مخالفت می‌کند، زیرا عملاً میلیون‌ها نفر را به دروازه‌های مهاجرت غیرقانونی به قاره سبز می‌فرستد. یا اینکه آژانس‌های اطلاعاتی با آن مخالف‌اند، چون چنین اقدامی، قربانیان خونین جنگ اسرائیل را مستقیماً به دستان القاعده می‌سپارد.

اما برای دولت نتانیاهو، همین‌که چنین طرح‌هایی مطرح می‌شوند، کافی است تا وانمود کند «راه‌حل‌هایی» در دست بررسی است و بپرسد: «اگر نه مصر، اگر نه اردن، اگر نه لیبی، پس کجا؟»
پاسخ انگلیس باید قاطعانه باشد: هیچ‌جا به‌جز غزه؛ و آن‌چه باید خواسته شود، نه جابه‌جایی جمعی، بلکه پایان فوری کشتار، تخلیه اجباری و اشغال سرزمین‌های فلسطینی است. شاید برای بسیاری از ساکنان غزه، این واکنش بسیار دیر باشد، اما هنوز می‌تواند برای آینده مردم فلسطین — و حتی خود اسرائیل — امیدی ایجاد کند.

منبع: ایندیپندنت