بهبود کیفیت زندگی بیماران ام اس با تقویت مهارت‌های خود مدیریتی
محقق دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد در یک طرح پژوهشی به بررسی خودکارآمدی بیماران ام اس پرداخته است.
باشگاه خبرنگاران جوان؛ زهرا خدابنده - دکتر مجید جعفری گفت: MS یا مولتیپل اسکلروزیس بیماری مزمنی است که باعث تغییرات گسترده در ماده خاکستری و سفید، تخریب میلین و آسیب به آکسون‌ها در سیستم عصبی مرکزی می‌شود.
جعفری با اشاره به اینکه عود مجدد بیماری و عوارض آن، کیفیت زندگی بیماران را تحت تاثیر قرار می‌دهد افزود: خودکارآمدی، ادراک افراد از درجه کنترلی که بر زندگی دارند، تعریف می‌شود. از خودکارآمدی به عنوان یک مفهوم مهم در مدیریت بیماری‌های مزمن استفاده می‌شود که رابطه مستقیمی با کیفیت زندگی دارد.
وی گفت: در یک پژوهش مقطعی، ۱۷۵ بیمار مبتلا به‌ام اس از هر ۴ طیف بیماری، که حداقل یک سال از تشخیص بیماری‌ام اس آن‌ها گذشته بود و در مقیاس وضعیت ناتوانی (EDSS) نمره کمتر از ۶ دریافت کرده بودند وارد مطالعه شدند.
وی افزود: یافته‌ها نتایج نشان داد میانگین سن افراد ۹۴/۱۰±۵۷/۳۴ سال و طول مدت بیماری ۴۸/۶±۶۴/۵ سال بود. طبق نتایج میانگین نمره بعد نگرانی‌ها و علایق کمتر از سایر ابعاد و از حد متوسط، پایین‌تر بود. بین ۳ بعد خودکارآمدی رابطه معنی دار مستقیم وجود داشت. رابطه معنی داری بین ابعاد خودکارآمدی با جنسیت، شغل و وضعیت شغلی، نوع درمان و وضعیت تأهل مشاهده نشد.
دکتر جعفری گفت: بین سابقه فامیلی ابتلا به‌ام اس با دو بعد کنترل شخصی و بعد نگرانی و علایق رابطه معنی داری وجود داشت و گروهی که سابقه فامیلی ابتلا نداشتند به طور معنی داری میانگین نمره بعد کنترل شخصی بالاتر و شرایط بهتری داشتند.
وی ادامه داد: محل سکونت با دو بعد استقلال و فعالیت، و بعد کنترل شخصی رابطه معنی داری داشت و گروهی که در شهر سکونت داشتند به طور معنی داری میانگین نمره این دو بعد بالاتر و شرایط بهتری داشتند.
به گفته جعفری؛ نتایج مطالعه حاضر نشان داد که خودکارآمدی که دارای سه بعد نگرانی ها، کنترل شخصی و استقلال است. می‌تواند تحت تأثیر متغیر‌هایی نظیر محل سکونت و سابقه فامیلی بیماری باشد. خودکارآمدی به عنوان یک سازه پیچیده، می‌تواند تحت تأثیر عوامل محیطی و اجتماعی و همچنین باور‌های فرد در مورد توانایی مدیریت بیماری و تجربه شخصی در مواجهه با چالش‌های‌ام اس وابسته باشد.
وی خاطرنشان کرد: تمرکز بر تقویت مهارت‌های خود مدیریتی و ارائه آموزش‌های مؤثر به بیماران، به ویژه در گروه‌هایی با تحصیلات پایین‌تر و ساکنان مناطق روستایی، می‌تواند به بهبود خودکارآمدی و کیفیت زندگی آنان منجر شود.
