باشگاه خبرنگاران جوان؛ جواد فراهانی - داده‌های جدید نشان می‌دهد که زمین با سرعت نگران‌کننده‌ای، بسیار فراتر از انتظارات دانشمندان، در حال از دست دادن تعادل انرژی خود است؛ پدیده‌ای مرموز که تهدید می‌کند تغییرات اقلیمی را تا سطح بی‌سابقه‌ای تسریع کند.

آخرین داده‌های ماهواره‌ای نشان می‌دهد که عدم تعادل انرژی زمین - شکاف بین انرژی‌ای که سیاره ما از خورشید جذب می‌کند و انرژی‌ای که به فضا تابش می‌کند - طی دو دهه گذشته دو برابر شده است و در سال ۲۰۲۳ به رکورد ۱.۸ وات در هر متر مربع رسیده است، دو برابر مقداری که حتی بدبینانه‌ترین مدل‌های اقلیمی پیش‌بینی کرده بودند.

پشت این پدیده نگران کننده، یک راز علمی گیج کننده نهفته است. دانشمندان بخشی از این افزایش غیرقابل توضیح را به کاهش بازتاب خورشیدی زمین نسبت می‌دهند، یعنی درصد نور خورشید که سیاره به فضا بازتاب می‌دهد.

ذوب شدن یخ‌های دریا و عقب‌نشینی یخچال‌های طبیعی، همراه با تغییرات در ترکیب جوی، ممکن است پشت این کاهش باشد، اما مدل‌های اقلیمی فعلی نمی‌توانند این افزایش چشمگیر در عدم تعادل انرژی را به طور کامل توضیح دهند.

در بحبوحه این بحران علمی، بشریت با یک تهدید دوگانه رو‌به‌رو است: پایان عمر عملیاتی چهار ماهواره سرس ناسا که داده‌های با وضوح بالا در مورد این عدم تعادل انرژی ارائه می‌دهند، نزدیک است. با توجه به برنامه‌هایی برای جایگزینی آن با یک ماهواره واحد به عنوان بخشی از پروژه لیبرا که قرار است در سال ۲۰۲۷ پرتاب شود، دانشمندان از شکاف‌های اطلاعاتی قابل توجهی می‌ترسند که می‌تواند ما را از تکامل این پدیده خطرناک غافل کند.

پیامد‌های این عدم تعادل فزاینده، نگرانی زیادی را در میان کارشناسان آب و هوا ایجاد کرده است. پروفسور تورستن موریتسن از دانشگاه استکهلم، نویسنده اصلی این مطالعه، هشدار می‌دهد که هر وات اضافی از این عدم تعادل به معنای انباشت انرژی بیشتر در سیستم اقلیمی ما و در نتیجه افزایش سریع‌تر دما است. این پویایی، حاشیه امن باقی‌مانده بشریت برای محدود کردن گرمایش جهانی به سطوح قابل مدیریت را تهدید می‌کند.

در مواجهه با این چالش، جامعه علمی فراخوان هشدار دهنده‌ای را برای افزایش قابلیت‌های مشاهده و تسریع تحقیقات برای درک این پدیده مرموز به صدا درآورده است.

ناسا در حال حاضر به ایده‌های نوآورانه‌ای مانند ماهواره‌های کروی مجهز به شتاب‌سنج‌های دقیق متکی است، اما بودجه محدود ممکن است مانع این تلاش‌ها شود.

در غیاب داده‌های دقیق و منسجم، دانشمندان هشدار می‌دهند که ما ممکن است «چشم‌بسته سیستم اقلیمی را هدایت کنیم» و تلاش‌های سازگاری با تغییرات اقلیمی را به خطر بیندازیم.

نگران‌کننده‌ترین نکته ماجرا این است که این شاخص حیاتی - که به ما می‌گوید چقدر از ثبات اقلیمی فاصله داریم - ممکن است درست زمانی که بیشترین نیاز را به آن داریم، از دید علمی ما خارج شود.

از آنجایی که زمین همچنان انرژی خورشیدی بیشتری نسبت به آنچه به فضا تابش می‌کند را جذب می‌کند، نیاز مبرمی به حل این معمای علمی قبل از اینکه خیلی دیر شود، وجود دارد.

منبع: لایو ساینس