باشگاه خبرنگاران جوان - محمدمهدی حاجی پروانه معلم و سردبیر باشگاه خبرنگاران توانا در صفحه شخصی‌اش درباره شاگرد شهیدش امیرعباس جعفرآبادی که در جنگ ۱۲ روزه حملات رژیم صهیونیستی شهید شده، نوشت: چی می‌شود که یک آدم، سراسیمه توی گالری گوشی‌اش و آرشیو استوری‌هایش بیفتد دنبال یک عکس؟ بعد زل بزند به عکس و چشم‌هایش خیس شود. زار بزند و شانه‌هایش تکان بخورد؟ بر عکس توی عکس. این‌جا همه ژست گرفته‌ایم و رو به دوربین، داریم می‌خندیم.
۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۱ است. روز معلم. با بچه‌های کلاس ششم، قرار گذاشته بودیم که روز معلم را به سبک خودمان خوش بگذرانیم. همه، لباس ورزشی پوشیدیم. بند کتانی‌ها را محکم کردیم و رفتیم توی زمین. چهار تا سرگروه انتخاب کردیم که تیم بکشند. یکی از سرگروه‌ها امیرعباس بود. همین پسرک صاحب آن قلب قرمز. فارسی دوست نداشت. من را چرا. فوتبال را خیلی بیشتر. همه دوست داشتند توی تیمش باشند. آقای گل بود. گه‌گاهی می‌دیدنش و همیشه مهربان بود. با چشم‌های رنگی و جثه ریز و زبان تیز. اما دوست و رفیق زیاد داشت. آخرین بار، چندماه پیش توی یک مراسم دیدمش. توی حسینیه پاتوق‌مان. یادم نیست کدام مراسم…