باشگاه خبرنگاران جوان؛ محبوبه کباری -  روح الله لطیفی سخنگوی کمیسیون توسعه تجارت خانه صنعت معدن و تجارت در برنامه رادیو اقتصاد اظهار داشت: در برنامه هفتم سیاست کشور در حوزه صنعت مس بر این اساس است که ما باید خام‌فروشی نداشته باشیم و از طرفی هم توسعه تولید و توجه به زنجیره تولید و زنجیره ارزش در تمامی برنامه‌ها اعمال شود.

وی ادامه داد : به همین منظور، یک هدف‌گذاری مشخص شده که تولید کاتود باید به یک میلیون تن در سال برسد.

او بیان کرد: در حال حاضر، میزان تولید کاتود حدود ۲۸۵ تا ۳۳۰ هزار تن است که با هدف‌گذاری تعیین‌شده فاصله زیادی دارد و این خلأ باید پر شود. برای این منظور، برنامه‌های مشخصی در نظر گرفته شده که شامل ایجاد زیرساخت‌ها و سرمایه‌گذاری‌های لازم است.

لطیفی بیان کرد: ایران با داشتن معادن غنی، به ویژه در جنوب شرق، مرکز و شمال غرب کشور، پتانسیل بالایی برای تولید مس و دیگر عناصر ارزشمند مانند طلا دارد. با تمرکز بر روی این منابع، می‌توانیم از آن‌ها به ثروت بیشتری برای کشور دست یابیم. حتی اگر عیار سنگ مس در ایران نسبت به کشورهایی مانند شیلی و برخی کشورهای آفریقایی کمتر باشد، همچنان این منابع می‌توانند به ارزش افزوده بالایی تبدیل شوند.

وی ادامه داد: در حال حاضر، عیار خاک مس ما بین یک تا یک و نیم درصد است که ابتدا باید به کنسانتره‌ای با عیار ۲۰ درصد تبدیل شود. سپس این کنسانتره باید در واحدهای تولیدی به کاتود و مفتول تبدیل شود.

او بیان کرد:انتظار می‌رود که این محصولات در صنایع مختلفی مانند انرژی تجدیدپذیر و خودروسازی استفاده شوند. با توجه به آینده روشن این صنایع، پیش‌بینی می‌شود که حدود ۷ میلیارد دلار نیاز به سرمایه‌گذاری داریم تا به این هدف برسیم.

وی افزود: متأسفانه، به جای استفاده از کنسانتره‌های داخلی، در سال گذشته حدود ۱۴۲ هزار تن کنسانتره صادر شده است، در حالی که خودمان به آن نیاز داشتیم. این موضوع به دلیل نوسانات نرخ ارز و راحتی صادرات به یک مشکل تبدیل شده است. واحدهای تولیدی که می‌توانند کاتود و لوله تولید کنند، هم‌اکنون با ۳۰ درصد ظرفیت کار می‌کنند.

او بیان کرد:برای رفع این مشکل، سیاست‌های تعرفه‌ای باید به‌طور جدی مورد توجه قرار گیرند و باید تولید کنسانتره به واحدهای تولیدی به قیمتی ارزان‌تر برسد.

وی اظهار داشت: این کار می‌تواند به دو برابر شدن ارزآوری صنایع مس در سال اول کمک کند. اما صادرات کنسانتره به راحتی و با عوارض پنج درصد انجام می‌شود و واردات محصولات نهایی نیز با مشکلات زیادی مواجه است. بهترین راهکار این است که ایستگاه‌های تولید کنسانتره را نزدیک‌تر به معادن ایجاد کنیم تا هزینه حمل و نقل به حداقل برسد و با استفاده از منابع داخلی، بتوانیم طرح کیمیا را تا پایان برنامه پنج‌ساله به سرانجام برسانیم. این کار می‌تواند به سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی کمک کند و به بقای واحدهای تولیدی ارزش افزوده بیشتری بدهد.