باشگاه خبرنگاران جوان؛ رضوان پاک منش - کوه‌ها و رودخانه‌ها گویی به احترام نام حسین (ع) آرام‌تر شده‌اند. نسیم خنک صبحگاهی از لابه‌لای درختان بلوط می‌گذرد و پرچم‌های یا حسین را نوازش می‌کند.

 مردم، از پیر و جوان، زن و مرد، کودک و نوجوان، همگی با پای پیاده، دلشان را راهی کربلا کرده‌اند. اینجا، مسیر جاماندگان اربعین است؛ جایی که فاصله‌ها با عشق پر می‌شود.

هر قدمی که برداشته می‌شود، بوی چای آتشی موکب‌های مردمان مهمان‌نواز لرستان به مشام می‌رسد.

 پیرمردی با لهجه شیرین لری با صدایی بغض‌آلود می‌گوید: «ما جاماندیم از جاده نجف تا کربلا، اما دلمون اونجاست…» و با همان دست‌های پینه‌بسته، لیوان چای را به زائری تعارف می‌کند. نوجوانی با شور خاصی سینی خرما را میان جمع می‌گرداند؛ چشمانش برق می‌زند، گویی در دل خود با امام حسین پیمانی دوباره بسته است.

این پیاده‌روی، فقط یک مسیر کوتاه در لرستان نیست، بلکه پلی است بین دل‌های عاشق و حرم اباعبدالله (ع). هر پرچمی که در نسیم می‌رقصد، یادآور پرچم‌دار کربلاست.

 هر قطره اشکی که روی گونه جاری می‌شود، روضه‌ای بی‌کلام است. صدای نوحه‌ها، ذکر «یا حسین» و هم‌خوانی مداحان، چنان فضا را پر می‌کند که انگار همه یک‌صدا به ضیافت عشق فراخوانده شده‌اند.

وقتی به مقصد می‌رسی، خستگی پا‌ها گم می‌شود در گرمای اشک و دعا. هر کسی به نیت خودش آمده: یکی برای شکر نعمت، دیگری برای برآورده شدن حاجت، و همه برای تجدید بیعت با حسین. اینجا لرستان است،

 اما امروز، هر دل، نجف و کربلایی کوچک است. جاماندگان اربعین در این دیار، ثابت کرده‌اند که راه عشق به حسین، نه با کیلومترها، که با تپش‌های قلب پیموده می‌شود.