باشگاه خبرنگاران جوان؛ مهسا حنیفه - بمباران‌های بی‌وقفه، تخریب زیرساخت‌ها و محاصره‌ای که زندگی را به کام کودکان غزه تلخ کرده، آینده‌ای تاریک را پیش روی نسل جدید ترسیم می‌کند. آیا جهانی که نظاره‌گر این فاجعه است، می‌تواند ادعای دفاع از حقوق بشر داشته باشد؟

قلب‌های شکسته در محاصره

کودکان غزه، قربانیان بی‌گناه جنگی که نه آن را آغاز کرده‌اند و نه توان پایان دادنش را دارند، در چرخه‌ای از رنج و محرومیت گرفتار شده‌اند. گزارش اخیر یونیسف از منطقه خاورمیانه، تصویری هولناک از وضعیت کودکانی را ترسیم می‌کند که به دلیل بمباران‌های مداوم و شرایط غیرانسانی، دچار صدمات شدید روانی و عاطفی شده‌اند. این کودکان، که باید در دنیای بازی و آموزش رشد کنند، اکنون با کابوس‌های شبانه، اضطراب مداوم و فقدان امنیت دست‌وپنجه نرم می‌کنند. تخریب بیمارستان‌ها، مدارس و حتی شبکه‌های آب، زندگی را برای آنها به یک مبارزه روزانه برای بقا تبدیل کرده است. این وضعیت، نه‌تنها جسم کودکان را فرسوده، بلکه روحشان را نیز در هم شکسته است. 

گرسنگی، سلاحی خاموش علیه غزه

سوءتغذیه، این دشمن خاموش، به یکی از بزرگ‌ترین تهدیدات علیه کودکان غزه تبدیل شده است. بیش از نیم‌میلیون نفر در این منطقه با قحطی و گرسنگی شدید مواجه‌اند. تصاویر کودکان لاغر و بیمار، که به دلیل سیاست‌های محاصره و محدودیت‌های اعمال‌شده از سوی رژیم صهیونیستی به این روز افتاده‌اند، وجدان بشری را به چالش می‌کشد. در ماه ژوئیه گذشته، بیش از ۱۲ هزار کودک از سوءتغذیه حاد رنج برده‌اند، و یک‌چهارم این کودکان درگیر نوع شدید این بیماری هستند که کشنده‌ترین شکل سوءتغذیه است.

این وضعیت، نه‌تنها سلامت جسمی کودکان را به خطر می‌اندازد، بلکه اثرات بلندمدتی بر رشد ذهنی و عاطفی آنها خواهد داشت. وقتی کودکی از گرسنگی رنج می‌برد، نه‌تنها جسمش ضعیف می‌شود، بلکه امیدش به آینده نیز رنگ می‌بازد. این تصاویر، فریادی خاموش از غزه است که جهانیان را به پاسخگویی فرا می‌خواند.

زیرساخت‌های ویران، رویا‌های نابود

تخریب گسترده زیرساخت‌ها در غزه، از بیمارستان‌ها گرفته تا مدارس و منازل، زندگی را برای ساکنان این منطقه به جهنمی زمینی تبدیل کرده است. محرومیت از کمک‌های بشردوستانه، آوارگی و خشونت بی‌پایان، بخشی جدایی‌ناپذیر از زندگی روزمره کودکان غزه شده است. بیمارستان‌ها، که باید پناهگاه بیماران و زخمی‌ها باشند، خود قربانی بمباران‌ها شده‌اند.

مدارسی که قرار بود محلی برای یادگیری و رشد باشند، به آوار تبدیل شده‌اند. شبکه‌های آب، که حیاتی‌ترین نیاز بشر را تأمین می‌کنند، از کار افتاده‌اند. این تخریب‌ها، نه‌تنها امکانات اولیه زندگی را از مردم غزه سلب کرده، بلکه حس امنیت و امید را نیز از آنها ربوده است. وقتی کودکی خانه‌اش را از دست می‌دهد، وقتی مدرسه‌اش به خاک تبدیل می‌شود، چه آینده‌ای می‌توان برای او متصور شد؟ این ویرانی‌ها، تنها دیوار‌ها را فرو نمی‌ریزد، بلکه رویا‌های یک نسل را نیز دفن می‌کند.

فریاد پزشکان در برابر سکوت جهانی

دکتر احمد الفرا، مدیر بخش کودکان و زایمان در مجتمع پزشکی ناصر، با لحنی آکنده از خشم و اندوه، از جهانیان می‌خواهد که در برابر قحطی گسترده در غزه احساس شرم کنند. او با اشاره به تأثیرات فاجعه‌بار سوءتغذیه بر سلامت کودکان و بیماران مزمن، هشدار می‌دهد که این بحران، رشد جسمی و ذهنی کودکان را به خطر انداخته است. حدود ۵ هزار بیمار مزمن در غزه شناسایی شده‌اند که سوءتغذیه، کنترل بیماری‌هایشان را دشوارتر کرده است. این وضعیت، به‌ویژه برای کودکانی که به بیماری‌هایی مانند دیابت مبتلا هستند، به یک کابوس واقعی تبدیل شده است. سخنان دکتر الفرا، نه‌تنها یک گزارش پزشکی، بلکه فریادی از عمق قلب یک پزشک است که شاهد رنج بی‌پایان بیمارانش است. اما این فریاد، در برابر سکوت جامعه جهانی، به نظر گم‌شده در میان هیاهوی سیاست‌های بین‌المللی است.

وجدان بشری هم‌چنان خاموش

گرسنگی، خشونت و ویرانی، نه‌تنها جسم و جان این کودکان را هدف قرار داده، بلکه آینده یک ملت را نیز به مخاطره انداخته است. جهان امروز در برابر آزمونی بزرگ قرار دارد: آیا می‌توان به تماشای رنج این کودکان ادامه داد و وجدان خود را آرام نگه داشت؟ کودکان غزه، با چشمان پر از امید و قلبی آکنده از درد، منتظر پاسخی از سوی بشریت هستند. شاید زمان آن رسیده که جهان، به جای سکوت، فریاد این کودکان را بشنود و برای نجات آینده‌ای که در حال نابودی است، اقدامی کند.