باشگاه خبرنگاران جوان؛ جواد فراهانی - دانشمندان هشدار داده‌اند که فناوری‌های دفع سیارک‌های مرگبار در حال تبدیل شدن به شمشیری دولبه هستند. در حالی که ممکن است با موفقیت یک سیارک را منحرف کنند، یک برخورد اشتباه می‌تواند سال‌ها بعد آن را به یک سیارک مرگبار تبدیل کند.

ماموریت DART ناسا در سال ۲۰۲۲ با موفقیت به سیارک دیمورفوس برخورد کرد و مسیر آن را به طور قابل توجهی تغییر داد. با این حال، تحقیقات جدید این احتمال وحشتناک را آشکار کرده است که برخورد یک سیارک در نقطه اشتباه فقط ممکن است برخورد را به تأخیر بیندازد.

دانشمندان دانشگاه ایلینوی کشف کرده‌اند که تلاش برای منحرف کردن سیارک‌هایی که دقیقاً هدف قرار نگرفته‌اند، می‌تواند به طور تصادفی سنگ‌های فضایی را از طریق مناطق خطرناک فضا که به عنوان «سوراخ‌های گرانشی» شناخته می‌شوند، هدایت کند، به این معنی که آنها در نهایت سال‌ها یا دهه‌ها بعد با زمین برخورد خواهند کرد.

«سوراخ گرانشی» منطقه کوچکی در فضا است که در آن گرانش یک سیاره می‌تواند مدار یک سیارک در حال عبور را به گونه‌ای تغییر دهد که در تاریخ بعدی در مسیر برخورد با آن سیاره بازگردد.

دکتر راحیل مکادیا از ناسا می‌گوید: «حتی اگر ما عمداً یک سیارک را با یک مأموریت فضایی از زمین دور کنیم، باید مطمئن شویم که متعاقباً به یکی از این سوراخ‌های کلیدی منحرف نمی‌شود. در غیر این صورت، در آینده دوباره با همان تهدید برخورد رو‌به‌رو خواهیم شد.»

برای حل این مشکل، تیم مکادیا «نقشه‌های احتمال» را توسعه دادند که امن‌ترین مکان‌ها را برای برخورد هر سیارک مشخص می‌کند. هر نقطه روی سطح سیارک، پس از انحراف توسط یک برخوردکننده جنبشی، احتمال متفاوتی برای عبور سیارک از یک سوراخ کلیدی گرانشی دارد.

ایجاد این نقشه‌ها نیاز به دانش دقیقی از ویژگی‌های سیارک، مانند شکل، ویژگی‌های سطح، چرخش و جرم آن دارد. در حالت ایده‌آل، این کار توسط یک مأموریت فضایی برای برخورد با سیارک انجام می‌شود و تصاویر و داده‌های با وضوح بالا تولید می‌کند.

با این حال، اگر یک سیارک خیلی دیر کشف شود، با زمان کمی قبل از برخورد، دانشمندان می‌توانند نقشه‌های اولیه با کیفیت پایین‌تری را تنها با استفاده از مشاهدات تلسکوپ‌های زمینی ایجاد کنند.

محققان پیش از این نقشه‌های احتمال را برای سیارک‌های مورد مطالعه مانند بنو ایجاد کرده‌اند که نشانگر‌هایی برای مناطق بهینه برخورد دارند. این نقشه‌ها عدم قطعیت‌های اجتناب‌ناپذیر هر ماموریت فضایی را در نظر می‌گیرند، زیرا حتی دقیق‌ترین فضاپیما‌های هدایت‌شده نیز می‌توانند هدف را با اختلاف چند متر از دست بدهند.

در حالی که هدف ماموریت DART، دیمورفوس، دقیقاً به این دلیل انتخاب شد که سیستم سیارکی دیدیموس بسیار عظیم است و نمی‌توان آن را به مسیر برخورد با زمین منحرف کرد، تهدیدات سیارکی آینده چندان قابل اغماض نخواهند بود. ماموریت‌های واقعی دفاع سیاره‌ای به سطح بالایی از برنامه‌ریزی دقیق نیاز دارند.

ماموریت هرا (Hera) آژانس فضایی اروپا (ESA) که قرار است در دسامبر ۲۰۲۶ به محل برخورد DART برسد، داده‌های ارزشمندی را برای اصلاح این تکنیک‌ها ارائه خواهد داد.

منبع: Science Alert